- Абыходзь іхнія сходкі, - казалі зычліўцы. -
Нашто табе слухаць вар'яцкія трызненьні?
І толькі любімы настаўнік ніколі ня ўзгадваў
пра людзей, якія зьбіраліся
на рэштках невядомай спаруды.
Ён казаў пра справядлівасьць, сумленьне і гонар.
Аднойчы, насуперак усім засьцярогам,
я прабраўся на небясьпечнае мейсца.
І - дзіва - там я сустрэў свайго настаўніка!
ВОЎК
Я заплюшчваю вочы і бачу ваўка.
Ведаю: ён мой вораг.
- Каб ты спарахнуў! - крычу што ёсьць моцы.
- Каб ты захлынуўся крывёю сваіх ахвяраў!
Я паслабляю павекі - гляджу.
Воўк ня зьнік, але, нібыта спужаўшыся,
адбег на бясьпечную адлегласьць.
- Каб ты спарахнуў! - крычу яшчэ мацней
і, разьятраны, подбегам набліжаюся да яго!
Я трызьню помстай!
Я вар'яцею ад злосьці!
Воўк валюхаста пабег мне насустрач.
Ад гэтага я разьюшваюся ўдвая.
Я сам раблюся падобным да ваўка.
Няхай! Няхай да д'ябла! Няхай да ваўкалака!
Бо шэры - мой вораг! Я трызьню помстай!
Яшчэ імгненьне - і я пашкамутаю гэтую погань!
Побач прабег куртаты сабачка.
Цяжка дыхаючы, я спыняюся,
заплюшчваю вочы і бачу Ваўка.
АПОШНІЯ ПАВЕДАМЛЕНЬНІ
Слухаю апошнія паведамленьні -
не цікава: падзеі адбыліся,
катастрофы здарыліся,
спаборніцтвы прайшлі -
зьніклі, памерлі.
Каму патрэбна няіснае?
Спрабую настроіць свой
прыймач на іншае.
Гартаю радыёхвалі, як старонкі
таўшчэзнае скрэмзанае кнігі.
Чуйна ўслухоўваюся ў далёкія,
ледзь чутныя, галасы.
Як ні спрабую - нічога не атрымліваецца,
але ж я ўпарта працягваю росшукі:
адны навіны - таямніцы,
другія - апошнія паведамленьні.
ЛЮСТЭРКІ
Вакол нас - скрозь люстэркі.
Неба - люстэрка
і зямля - люстэрка,
люстэркі - сябры
і люстэркі - ворагі,
і дрэвы, і зоркі,
і дамы, і тратуары,
і кроплі дажджу...
Адначасова мы адлюстроўваемся
ва ўсіх люстэрках, якія
акаляюць нас, -
памнажаемся, скажаемся,
памяншаемся, павялічваемся
і... зьнікаем.
ПАМЯЦЬ
Ніхто ня ведае, хто пахаваны
пад гэтым крыжам.
Ліхалецьці і пошасьць не захавалі
імя ў людзкой памяці.
Невядомая жанчына на Радаўніцу
наліла гарачага крупніку ў місу
і пакінула побач з пахілым крыжам.
Другі год не астывае крупнік.
Другі год уздымаецца пара.
КАТРЫНКА
Пяць мэлёдый катрынка сьпявае,
Толькі ведай - круці рукавятку.
Люд у скрыню да старца кідае
Неўміручага жыта зярняткі.
Грай катрынка,
Сьпявай безупынку.
Лес прачнуўся, дзе зараз палі -
Гонкіх дрэў загулі вершаліны.
Перасьпелі на сонцы маліны,
А ў цямрэчы яшчэ не цьвілі.
Грай катрынка,
Сьпявай безупынку.
Як дакладна чаргуюцца гукі -
Мэталёвая нудзіцца скрынка,
Спрацаваныя, ссохлыя рукі
Круцяць жыцьці ў тужлівай катрынцы.
Грай катрынка,
Сьпявай безупынку.
Гук мэлёдый, як позірк забыты,
Як вада зь ледзяшамі ў палонцы.
Люд кідае апошняе жыта,
А у скрыне ўсё роўна на донцы...
Грай катрынка...
ВЕТАХ
Зноўку нашыя спадяваньні
Як жарынкі, што рушылі ў космас.
Ветах будзе трымацца да раньня,
Распаўсюдзіць таемныя позвы.
Вершалінамі дрэвы ня з намі,