Некалькі тыдняў пасля гэтага Франка хадзіла з мокрай шматай на галаве, і па ёй відаць было, што боль, супраць якога яна карысталася гэтым сродкам, і сапраўды вельмі мучыў яе... Яна высахла і пажаўцела, як трэска, а на васкова-жоўтых бяскроўных яе шчоках успыхваў час ад часу крывавы румянец. Устаючы раніцай з пасцелі, яна дрыжала, як у ліхаманцы, і хісталася, а ў парыве гневу праяўляла незразумелую сілу. Хвароба, якая пачыналася яшчэ ў неспрыяльных умовах яе маленства і беспрытульнай бурнай маладосці, абвостраная ў апошнія гады галечай, ганьбай астрога і трывогай аб заўтрашнім дні, развівалася цяпер вельмі хутка. Гэта была адна з тых дзіўных, таямнічых хвароб, зародкі якой крыюцца ў арганізме некаторых людзей ужо ад самога нараджэння. Ва ўмовах спакойнага і чыстага жыцця яны могуць знікнуць, але трагічныя падзеі і балотныя выпарэнні жыцця спрыяюць іх развіццю і атручваюць волю і мозг чалавека. Мозг і воля Франкі дзейнічалі свядома, разумна, з напружанай палкай энергіяй толькі выключна ў адным кірунку... Яна лічыла сябе страшэнна, жорстка пакрыўджанай і зняважанай, прагнула помсціць за гэта, шкодзіць, дакучаць, мучыць іншых. Яна жадала поўнай, неабмежаванай, дзікай свабоды. Прымус і залежнасць ад некага раздражнялі яе, былі ёй ненавісны, і калі раней яна вымушана была цярпець іх, дык цяпер ужо зусім не зносіла. Даўняя яе глухая нецярплівасць, якая дасюль выбухала толькі калі-нікалі, перайшла цяпер у няспыннае істэрычнае раздражненне, а бурчанне ў крык. Усё, што перашкаджала яе сустрэчам з Данілкам, даводзіла да шаленства яе любоўныя інстынкты, якія ніколі не ведалі ні перашкод, ні сораму, а ўспамін аб тым, што Павел біў яе, даводзіў яе зняважаную гордасць да амаль вар'яцкага перавялічэння ўласнай годнасці. Асаблівасці яе тэмпераменту, характару, працэс мыслення, народжаныя абставінамі жыцця, павялічвалі нервовую хваробу, якая мучыла Франку і даводзіла ўсе яе пачуцці да крайняга напружання. А таму ў цеснай прасторы паміж дзвюма хатамі адбываліся цяпер штодзень такія рэчы, якіх у гэтай вёсцы да гэтай пары ніхто ніколі не чуў і не бачыў. Тут кіпела сапраўднае пекла сварак, пагроз, крыку і плачу. Спакойная і паважная Ўльяна таксама ўз'елася на братавую, якой яна не магла дараваць крыўды брата, ганьбы, лаянкі, на якую тая не скупілася. Уся істота Франкі здавалася Ўльяне жменяй гразі, змешанай з нейкімі мутнымі водбліскамі агню ці крыві, якія яе палохалі. Строгая і бескампрамісная ў сваіх паняццях аб жаночай прыстойнасці, якія яна засвоіла яшчэ ў дзяцінстве ад бацькоў і навакольнага асяроддзя, Ульяна для любоўных прыгод Франкі мела толькі дзве назвы: распуста і «Садом і Гамора». Вымаўляючы гэтыя словы, яна чырванела ад сораму, як дзяўчына, плявала і крывіла свае каралавыя вусны з такой агідай, нібы праглынула якое брыдкае насякомае або напілася тухлай вады з лужыны. Пражыўшы ўсё жыццё ў вёсцы і не маючы ніякага ўяўлення аб людзях іншага свету, яна баялася гэтай жанчыны, гэтай прыблуды і вар'яткі, якая гатова на ўсё і можа нават падпаліць хату або забіць бязвіннае дзіця. Хіба Франка сама не казала аб гэтым? Хіба назаўтра пасля таго памятнага дня яна, выбегшы на двор, не пагражала Піліпу і ёй, што спаліць іх хату за тое, што яны абвінавацілі яе перад мужам, што гэта з іх ласкі яе, жанчыну з добрага роду, адукаваную, далікатную, выхаваную, пабіў гэты хам? Што можа быць яшчэ страшней? Аднаго разу, угледзеўшы здалёк Данілку, які ішоў у поле, Франка хацела пабегчы за ім, а малая Марыська гуляла ля варот і падвярнулася ёй пад ногі, а падаючы, ухапілася за яе падол. Дык гэта вар'ятка схапіла дзіця, як той каршун жаваранка, і адкінула яе ад сябе так далёка, што Марыська ўдарылася аб плот, і сінякі дагэтуль яшчэ не сышлі з яе спінкі. Тады ўжо і Ўльяна, і Піліп кінуліся былі на яе і за крыўду дзіцяці хацелі пабіць, але яна ўцякла ў хату і зачыніла на засаўку дзверы. Назаўтра яны вылаялі яе за Марыську апошнімі словамі, а яна, нічога не гаворачы, схапіла сякеру і пабегла ўніз да ракі. Яны не зразумелі, навошта ёй патрэбна сякера і чаго яна раптам на раку пабегла.
«Можа, утопіцца, дасць бог!» - казалі. Але яна і не думала тапіцца. Ускочыўшы па калені ў ваду, яна пачала сячы Піліпаў паром. Худая, як сцябліна, жоўтая, што васковая свечка, з мокрай шматай на галаве, у злосці яна была настолькі дужая, што не горш за любога мужчыну грукала ў дошкі парома, ажно трэскі ляцелі. На шчасце Піліпа, Павел, які непадалёку лавіў рыбу, убачыў Франку і здагадаўся, што яна робіць, дык, падбегшы, выхапіў у яе з рук сякеру. Пасля, хоць яна крычала і лаялася, ён пацягнуў яе на гару, увапхнуў у хату і зачыніў дзверы звонку. Ён нават акно закрыў саламянай матай і падпёр драўляным калом, каб яна не магла выскачыць з хаты. Калі Павел пайшоў, Піліп па просьбе жонкі падкраўся да акна, адхіліў рог маты і праз зробленую такім чынам адтуліну ўбачыў Франку. Яна сядзела на зямлі ў цёмным куце хаты, трымалася за галаву і, уздрыгваючы ўсім целам, заходзілася ад ціхага плачу.
- Хай плача! Даў бы Бог, каб яна ўся растала ў слязах! - праклінаў яе Піліп, разгневаны за свой паром. Але Ўльяна, выслухаўшы мужа, задумалася, уздыхнула і моўчкі пакрочыла дадому. Угледзеўшы ля варот спалоханага Актавіяна, якога гадзіну таму, пасварыўшыся з яго маці, прагнала з двара, яна прыязна кіўнула яму галавой і паклікала:
- Хадзі сюды!
Хлопчык адразу падбег да яе, а яна пагладзіла яго па галаве і лагодна сказала, каб ён ішоў да яе дзяцей, якія гуляюць на пяску пад лесам. Пры ўсёй яе пагардзе і нянавісці да Франкі, вобраз жанчыны, якая ў вясёлы, сонечны дзень сядзіць і плача ў цёмным куце хаты, зрабіў на яе цяжкое ўражанне. Ульяна наўрад ці здолела б выказаць свае пачуцці і думкі, але, відаць, яна цяпер зразумела, хоць і не зусім ясна, што вялікае зло, якое жыве ў душы чалавека, бывае вялікім няшчасцем і для яго самога. Яна адчула літасць да гэтай распусніцы, ведзьмы, вар'яткі і выліла тую літасць на яе дзіця зусім так, як раней вылівала на яго выбухі гневу і нянавісці, прызначаныя яго маці.
У гэты самы дзень, надвячоркам, на беразе ракі Павел размаўляў з Аўдоццяй. Выглядаў ён як чалавек хворы або цяжка стомлены. Галава яго панікла, запалыя вочы панура глядзелі ў зямлю. Падпёршы далонню шчаку, ён павольна і ціха казаў:
- Што мне рабіць? Божа мой літасцівы, што мне з ёю рабіць?
Аўдоцця, нізкая, шчуплая, босая, стаяла над поўным вядром, выпрастаўшыся, як свечка, узняўшы на Паўла свой румяны, зморшчаны і засмучаны твар. Рот яе быў напаўадкрыты, але яна маўчала, не ведаючы, што сказаць і чым дапамагчы ў гэтай бядзе, ад якой ужо ўся вёска ўскалыхнулася. І Павел зразумеў, што няма чаго з гэтай бяды рабіць сакрэту, бо ўсе пра яе ведаюць. Так яны стаялі адзін перад адным нерухома і моўчкі: ён - падпіраючы далонню пабляднелую шчаку, яна - склаўшы пад фартухом рукі і пазіраючы на яго знізу ўверх з-пад насунутай на лоб чырвонай хусткі. Апрача іх на пясчаным беразе не было нікога. Заход сонца залоціў праменнямі раку, якая цякла спакойна, аднастайна і безупынна. Над процілеглым борам вісела прадаўгаватае светла-зялёнае воблака. З вёскі даносілася рыканне кароў. Дзень быў ціхі, цёплы, пагодлівы.
Аўдоцця прыклала пальцы рукі да шчакі, хвіліну якую памаўчала, падумала, ажно раптам, з выбухам энергіі, з канчаткова прынятым рашэннем, усклікнула:
- Бі!
І пераступаючы з нагі на нагу, бліскаючы вачыма, казала далей:
- Бі яе, Паўлюк! За ўсё бі! І за распусту, і за злосць, і за гультайства! Не шкадуй яе, а бі! Ласка не дапамагла, малітва святая не дапамагла, работа не дапамагла, можа, яшчэ біццё дапаможа - можа, будзе баяцца, можа, на яе жах патрэбны, можа, ад яго яна апамятаецца? Відаць, іншай рады для яе няма! Бі!
- Відаць, што іншай рады і іншага ратунку для яе няма! - машынальна паўтарыў Павел. - Што мне рабіць? - пачаў ён зноў. - Каб толькі мне аднаму было з ёю цяжка, я цярпеў бы. Мне сваіх шкада! За што яны павінны цярпець яе лаянку і ўсялякую шкоду? Можа, грошы ёй даць, усё аддаць і з хаты выправіць? Я б, здаецца, цяпер так і зрабіў, здаецца, і не люблю ўжо яе... А ўсё ж шкада мне яе... шкада на верную пагібель выганяць. Грэх на душу вазьму, калі выганю. Я ж перад святым алтаром прысягаў, што не пакіну яе аж да смерці. І так дрэнна, і так яшчэ горш! Што мне рабіць?