- Напіся чаю, вазьмі падушку ды засні, - сказаў Павел і паказаў вачыма на адну з дзвюх падушак, што ляжалі на ложку.
- Не трэба, я ватоўку пад галаву пакладу і высплюся, - слаба адказала Франка.
Павел заплюшчыў вочы. Па твары яго было відаць, што ён страшэнна стаміўся. Неўзабаве ён глыбока заснуў.
Казлюкі даведаліся аб звароце Франкі тады, калі Ўльяна, прачнуўшыся і ўспомніўшы аб хваробе брата, захацела даведацца, як ён сябе адчувае. Падышоўшы пад яго хату, яна спачатку зірнула ў акно. Зазірнула, пляснула далонямі і як страла памчалася дадому.
На пасцелі яна ўбачыла Паўла, які моцна спаў, а на лаве, падклаўшы пад галаву ватоўку, з шырока расплюшчанымі вачыма ляжала Франка. У галаву Ўльяне прыйшлі чартоўскія справы і іншыя страшныя рэчы, і яна, з крыкам пабудзіўшы мужа, расказала яму аб гэтым цудзе. Але Піліп амаль адразу здагадаўся, якія чары і цуды прывялі Франку дадому.
- Твой брат звар'яцеў! - сказаў злосна.
А калі высказаў ён сваю здагадку Ўльяне, тая заплакала і праз слёзы паўтарала:
- Звар'яцеў! Зусім звар'яцеў! Ці я калі думала, што ён такі дурань, такі вар'ят!
Іншых слоў для ўчынку Паўла яны не знаходзілі, злавалі на яго, бурчалі, хадзілі, як пабітыя. Піліп нават вырашыў ехаць у горад і абвінаваціць перад вышэйшым начальствам як Франку, так і ўрадніка, які за грошы адпусціў яе. Ён хадзіў нават да старэйшых мужыкоў раіцца, але справа зацягнулася, мінула два-тры дні, і ён ахалонуў. Ды і Ўльяна пачала разважаць аб тым, што Паўлюк, калі памерлі бацькі, выгадаваў яе, палову свайго агарода даў ёй у пасаг, рабіў для яе шмат, пазычаў грошы, дапамагаў, раіў... Ды і надалей яшчэ не раз патрэбен будзе, ой і яшчэ як патрэбен пры вялікай сям'і і малым кавалку зямлі. Разважаючы аб усім гэтым, Ульяна плакала і казала мужу:
- А можа, усяму даць спакой? Хай ужо будзе яго воля! Навошта на яе даносіць? Хай яе сам Бог пакарае! Будзем вартаваць ад яе хату і дзяцей... А Паўлюку лепш не пярэчыць.
Піліп бурчаў, не згаджаўся, штодзень гразіўся паехаць у горад, але не ехаў: ён таксама вагаўся і раздумваў. Ён памятаў дабрату швагра і не хацеў з ім сварыцца. Гнеў і нянавісць Казлюкоў да Франкі астыла яшчэ і таму, што яны зусім не бачылі яе. Аўдоцця, якую не менш абураў учынак Паўла, не вытрымала і пайшла да яго ў адведкі, а потым расказвала, што ён папраўляецца, толькі яшчэ вельмі слабы, увесь час ляжыць і нікуды з хаты не выходзіць. Франка ад яе схавалася ў цёмных сенцах, і Аўдоцця яе не бачыла. Але Павел не толькі здаровы, а нават вясёлы. Казаў ёй, што яшчэ два-тры дні адпачне, а пасля пойдзе на раку. Пазіраючы ў акно, ён прадказваў, што добрае надвор'е прастаіць нядоўга і вельмі хутка пачнуцца вялікія вятры і дождж. Калі Аўдоцця ўспомніла Франку, ён паківаў галавой і сказаў:
- Яна ўжо цяпер не тая, што была, ужо адумалася і будзе добрая... Як Бог ёсць у небе... Цяпер ужо будзе добрая!
Павел быў перакананы ў гэтым. Перакананне гэтае ўзнікала паступова, калі ён ляжаў на пасцелі, нібы адпачываючы пасля цяжкай працы, сачыў позіркам за ціхімі, нясмелымі, амаль пакорнымі рухамі Франкі. Яна ніколі не падыходзіла да Паўла, а калі падавала яму што-небудзь, дык працягвала на ўсю даўжыню руку. Яна ніколі першая не звярталася да яго, а калі ён выклікаў яе на гаворку, адказвала мякка, далікатна, апусціўшы вочы.
У першы вечар пасля звароту ад урадніка яна паслала на лаве радно, ватоўку сваю падклала пад галаву і напаўраспранутая, лягла спаць, акрыўшыся кавалкам старога кіліма. Дарэмна Павел некалькі разоў прапаноўваў, каб яна ўзяла адну з падушак ці легла на ложку, а ён будзе спаць на лаве.
На першую прапанову яна коратка, але рашуча адказала:
- Не хочу, не трэба!
На другую са слабым адценнем сваёй даўняй раздражнёнасці незадаволена прабурчала:
- Яшчэ чаго!
Калі Актавіян заўпарціўся - хацеў спаць з ёю, яна спачатку ўгаворвала яго легчы на ложку з «таткам», а пасля папрасіла Паўла, каб узяў малога да сябе. У просьбе гэтай гучала нешта падобнае на страх. Здавалася, яе палохала думка аб блізкасці дзіцячага цела. На твары яе часта без усялякай прычыны адбівалася боязь, блізкая да жаху, нібы палохалі яе нейкія патаемныя думкі або паўстаўшыя перад яе вачыма прывіды. Яна рабіла ўсё, што трэба было: замятала хату, гатавала ежу, хадзіла па ваду на досвітку або ўвечары, каб не сустракацца з людзьмі. Хадзіла са збанком, бо вядра падняць не магла. Раз нават хлеб спякла і час ад часу бралася за шытво. Усё гэта яна рабіла хутка, ціха, старанна, але часта сярод работы раптам спынялася, нібы стомленая або страшнымі думкамі апанаваная, і доўга стаяла перад агнём з гаршком у руках або з мятлой пасярод хаты, утаропіўшы некуды ўдалячынь пануры і сумны, а часцей спалоханы позірк. Аднойчы яна нават спалохана ўскрыкнула.
- Чаго ты? - павярнуўшыся ад сцяны, запытаў Павел.
Франка нібы апрытомнела і неахвотна адказала:
- Нічога. Вельмі спалохалася.
- Чаго? - запытаў Павел.
Не адказала, а далей пачала замятаць хату.
А ў Паўла ад яе пакорнасці сэрца млела ў грудзях.
Нарэшце адумалася! Нарэшце ён адолеў таго д'ябла, які ў ёй сядзеў! Але тым больш ён шкадаваў яе.
- Франка, - сказаў ён аднойчы, - чаго ты, як пабіты сабака, туліш вушы і ў вочы мне не глядзіш? Я ж на цябе не злую і вельмі рады, што ты ўжо зрабілася добрая. Балбачы сабе, як даўней, смейся, сваволь. Весялосць - не грэх.
Яна слухала Паўла спачатку з трывогай, пасля са здзіўленнем. І раптам, адвярнуўшыся, закрыла далонню вочы і голасна ўсхліпнула.
Другім разам Павел, лежачы ў пасцелі, паклікаў яе да сябе, а калі, як заўсёды, яна ўстала воддаль, сказаў:
- Чаго ты баішся, Франка? Чаму ты часам такая напалоханая, нібы нябожчыка перад сабой убачыла? Можа, ты кары боскай за ўсё, што зрабіла, баішся? Не бойся! Кажу табе, не бойся. Паспавядаешся, перапросіш Госпада Бога, і ён табе даруе.
- Які там Бог? Глупства! - прабурчала злосна Франка, а Павел не хацеў ёй зараз пярэчыць і казаў далей:
- Ты яшчэ не старая і сумленным жыццём усё адкупіш. Вось я хутка папраўлюся, пайду да Казлюкоў і папрашу ў іх за цябе прабачэння... Будзем жыць усе ў здароўі і згодзе... А пасля Хтавіян падрасце... рыбу са мной пойдзе лавіць...
Пры апошніх словах шырокая ўсмешка расплылася па яго схуднелым, бледным твары.
Франка слухала яго, і па шчаках яе выступалі чырвоныя, як кроў, плямы. А калі Павел выцягнуў руку, каб прытуліць яе да сябе, яна раптам кінулася да дзвярэй, выбегла ў сенцы і не вярталася адтуль амаль дзве гадзіны.
Але ў сенцах яна не сядзела. Яна выслізнула з хаты, абышла яе і села на краю гары сярод пасохлых сцяблоў лопуху і асоту. Сядзела там, можа, паўгадзіны, калі пачула раптам ззаду крокі, пад якімі з шолахам ламалася сухое сцябло і трава. З-за стадолы выйшла Марцэля.
- Франка! - паклікала яна здалёк нясмела. Тая павярнулася:
- Хадзі сюды!
Жабрачка набліжалася павольна. Яна не ведала, ці здагадваецца Франка аб тым, што яна выдала яе, і баялася яе гневу, але разам з тым вельмі хацела дазнацца аб усім, што было, і зноў аднавіць карысныя адносіны з Франкай.
- Як жа ты жывеш, каточак? - пачала. - Дзякуй Богу, што бачу цябе... а то людзі бог ведае чаго нагаварылі.
- Людзі нічога не ведаюць, - злосна прабурчала Франка. - Толькі я адна ўсё ведаю. Людзі дурныя, злыя, подлыя... адзін ён добры...
- Хто, любачка, хто такі добры? - не могучы стрымаць сваю цікаўнасць, запытала Марцэля.
- Сядай, дык я табе ўсё раскажу.
Узрадаваная запрашэннем, Марцэля адразу села побач з Франкай, а тая, прагнучы пазбыцца цяжару, які мучыў яе душу, пачала, спяшаючыся, гаварыць, як даўней - нястрымана і горача. Яна расказвала аб тым, як ураднік прывёз яе да сябе і замкнуў у халоднай кладоўцы і як яна пакутавала там, баючыся таго, што цяпер чакае яе наперадзе. Яна думала, што яе пасадзяць у астрог, будуць судзіць і сашлюць на катаргу ў Сібір... Яна ж атруціла мужа і добра ведала, што за гэта пакараюць сурова яе. У кладоўцы было цёмна, і яна вобмацкам шукала на падлозе і сценах якой вяроўкі і цвіка. Усё, здаецца, аддала б за кавалак вяроўкі і цвік, на якім магла б павесіцца і ад усіх, ад усяго ўцячы... на той свет, дзе яе ўжо ніхто не дагоніць... І раптам, калі яна так пакутавала ў холадзе і цемры, білася галавой аб сцяну, пачула яна голас Паўла. Яна вушам сваім не паверыла, аднак гэта і сапраўды быў яго голас. Ён стукаў у акно ўрадніка і прасіў, каб той адчыніў яму дзверы. Ураднік устаў, запаліў свечку і ўпусціў яго. Убачыўшы праз шчыліну ў дзвярах свет, Франка падскочыла да яе і ўсё бачыла і чула...