Хутка бачым і Люцю, якая подбегам спяшаецца праз жоўта-белы расквечаны луг. Хоць і пануе ў гэты дзень цяплынь, бяжыць яна ў кажуху, бо раніца, калі выходзіла да хворай, была халоднай. Прыбегла ўся аблітая потам і перш за ўсё скінула кажух, а потым з сяброўскай радасцю павіталася з намі. Аж чорныя вочкі яе заблішчалі на дробным, румяным зморшчаным твары, так была радая нас убачыць. Ведае, што за зёлкі і тлумачэнні нешта заробіць, а яшчэ, можа, нас і любіць, бо летась шмат гадзін прагаварыла з намі, а гутарка, - здаецца, гэта галоўная ўцеха яе жыцця. Цяпер, ужо разам з ёю сеўшы на лаве, найперш выцягваем мы з каша прывезеныя гасцінцы: паркаль на спадніцу, хустку на галаву. Яна ўсё прымае і дзякуе, але, набліжаючы свой твар амаль да самага майго твару і міргаючы вачыма, трошкі жаласліва і трошкі хітравата, паціху просіць: «Можа, і для Хвядоркі калі-небудзь паркалю на спадніцу дасцё». Кідае позірк на сумную дзяўчыну і ўжо не вуснамі, а жаллівым ківаннем галавы кажа: «Сірацінка!» Калі праз колькі тыдняў прыйшла да нас з зёлкамі, то зноў паўтарыла сваю просьбу: «А для Хвядоркі паркалю дасцё?» У гэтых словах гучала шчырая просьба, бо, як я пісала ўжо раней, прасіць што-небудзь для сябе Люця не мела звычкі.
Ахвотна паабяцаўшы паркаль для Хвядоркі, выцягнулі мы ў сваю чаргу з каша пук раслін, сабраных па дарозе на прынёманскіх лугах. Першая расліна, пра назву якой я спыталася, была пышная белая кветка, знойдзеная на дне яру, дзе на высокім сцябле яна прыгожа ўзносіла сваю карону сярод густога чароту. Люця з першага позірку растлумачыла, што гэта белы заечы мак і што існуе яшчэ іншы заечы мак, які цвіце чырвона і называецца чырвоны, і яна, калі ён пачне цвісці, знойдзе яго і нам прынясе. «А гэтая сіняя, каласістая кветка з прадаўгаватымі лістамі?» - «Гэта сардэчнік, ад болю пад грудзьмі добра дапамагае». - «А тая прыгожая вялікая кветка (вельмі падобная да гіяцынта), з досыць дзіўным карэннем, бо надта ж выразна нагадвае пяць скурчаных людскіх пальцаў?» Гэтая расліна - цэлая гісторыя, якую ніжэй прывяду і якую Люця расказвала нам падрабязна і з душой. Пра чацвёртую, выцягнутую з пука, яна нічога не ведае: ані як называецца, ані для чаго служыць. Прыглядваецца, круціць галавой справа налева, прымружвае вочы, аж нарэшце рашуча прамаўляе: «Не ведаю нічога аб гэтым зеллю, не ведаю!» Тое ж самае адбываецца з пятаю і шостаю раслінамі. Адна спачатку здаецца ёй курачай слепатой, бо мае жоўтую кветку, але, старанна разгледзеўшы лісце, пераконваецца, што гэта нешта зусім іншае: але што, не ведае!
З-пад сцяны хаты ўстае і прыходзіць ёй на дапамогу нявестка: абедзве ўжо цяпер пільна разглядваюць кветку, лісце, карэнне раслін; маладзейшая, паціснуўшы плячыма, адыходзіць пад сцяну і бярэцца за сваю работу, старэйшая ж паўтарае: «Не ведаю, што знаю, тое і кажу, а чаго не знаю, таго і не скажу. Лгаць не буду». Цешыць нас гэтая шчырасць і сумленнасць Люці, бо пераконвае ў праўдзівасці атрыманых ад яе тлумачэнняў, але, з другога боку, расчараваныя мы блізкім ужо вычарпаннем крыніцы яе ведаў. Ведае яна яшчэ і скажа нам не адно, але ўдакладненні для яе навукі шукаць давядзецца ў іншых. Рабілі мы гэта раней, робім гэта і цяпер. У суседніх вёсках ведаем тую ці іншую кабету, што знаецца на зёлках, альбо таго ці іншага шляхціца, такога аматара кветак, што пры першай нагодзе прыносіць іх дадому цэлыя вязанкі з поля, і не дзеля нейкага практычнага ўжытку, але з чыстага аматарства шмат назваў іх вывучыў. Трэба толькі - як і ўвогуле, калі гаворка ідзе пра запазычванне ведаў ад народа, - умець кожнага разгаварыць. Так, да прыкладу, адзін шляхціц (гэтым разам не Багатыровіч, а Стралкоўскі), высокі, шыракаплечы, мажны руды мужчына, з лянівым крокам і з вуснамі найчасцей адкрытымі ў прыязнай, але разам з тым нейкай і дурнаватай усмешцы, калі спытаеш пра што-небудзь, заўсёды і абавязкова паціснуўшы плячыма, дурнаватым голасам адкажа: «Ці ж я ведаю?» Калі яго ў самы поўдзень спытаць пра тое, ці цяпер дзень, ці ноч, інакш не адкажа. Але гэта толькі знешняе, і трэба гэтае сведчанне пра абсалютнае няведанне ўсяго на свеце не ўспрымаць усур'ёз, а ўцягнуць чалавека ў размову. Пытанні тут мала прыносяць карысці, бо кожнае абавязкова сустрэне адказ: «Ці ж я ведаю?» Найлепш у гэты час узяць ініцыятыву гаворкі ў свае рукі, бо, слухаючы пра тое, што і яго цікавіць - а цікавіць яго амаль усё, што ёсць на зямлі і на небе, - разяваты хлопец смялее, ажыўляецца, бліскае вачыма і ў сваю чаргу ахвотна ўступае ў размову. Калі ж па-добраму разгаворыцца, выявіцца, што ведае не толькі пра тое, аб чым у яго пыталіся, але і пра мноства іншых рэчаў. Гэта цяжкая да адкрыцця, але затое сапраўдная крыніца звестак пра мясцовую флору, мясцовыя звычаі, адносіны, прылады і г.д. Нямала назваў раслін, шмат песень і амаль усе загадкі ў нашым нарысе запісаны ад яго.
Ад адной са знаёмых сялянак-лекарак я пачула апавяданне, якое прывяду тут таму, што, з аднаго боку, яно адлюстроўвае сямейныя і хатнія адносіны сялян, а з другога - кідае малюткі праменьчык святла на ўзнікненне старажытнай народнай медыцыны, а можа, і медыцыны ўвогуле.
Марыся Карасёва з вёскі Паніжаны - жонка заможнага гаспадара і дачка кабеты, якая мае ў ваколіцы дрэнную славу ведзьмы, і нават досыць злоснай. Расказвала мне аднаго разу шэптам адна маладая сялянка, што паходзіць яна з чартоўскага племені, і хоць не такая злосная, як яе маці, але заўсёды мае сілу і ўменне, каб зрабіць людзям якую шкоду. Прыходзяць да яе людзі па лекарскія парады і зёлкі, але рэдка і неахвотна, бо вядома, што якая маці, такая і дачка, нават і ўнукі такія будуць, усе да аднаго, бо паходзяць з роду, што належыць чорту. Калі заможны гаспадар узяў дзяўчыну з такога пагарджанага і нават небяспечнага роду сабе за жонку, вытлумачыць гэта можна толькі тым, што ў маладосці яна была надта прыгожая. Яшчэ і цяпер, хоць мае ўжо сорак з лішнім гадоў, прыемна глядзець на яе высокую стройную постаць і правільныя рысы твару з белай свежай скурай і блакітнымі, як незабудкі, вачыма. Нягледзячы на цяжкія абвінавачванні, якія падаюць на яе род, а часткова і на яе самую, выраз яе вачэй і твару прыветны, адкрыты і часта вясёлы.
Гледзячы на яе і слухаючы яе простую, шчырую і вясёлую гаворку, можна прысягнуць, што зусім надарэмна абвінавачваюць яе (альбо дапускаюць мажлівасць такога абвінавачвання) у наўмыснай шкодзе людзям праз ведзьмаванне. Гэты паклёп, а хутчэй нават пакуту, церпіць яна, відавочна, за правіны сапраўды зласлівай, хітрай і хцівай сваёй маці.
Седзячы за сталом, усыпаным прынесенымі кветкамі, Марыся Карасёва са смакам п'е гарбату і падрабязна расказвае, дзеля чаго служыць зелле нетупа, якія гісторыі можна расказваць пра заечую капусту, як і чым трэба адрозніваць зызгель ад паўночніка і г.д., і г.д., ажно пакуль мы не скіруем гаворку на яе асобу, тады яна пачынае расказваць, як аднаго разу вылечыла сама сябе. А было гэта так. Калі яна выйшла замуж, яшчэ жыў і займаў месца гаспадара ў хаце свёкар, мужаў бацька. Неяк ён вяртаўся з поля з возам, наладаваным бульбай і запрэжаным двума валамі, а яна ішла з ім разам дахаты. І тут кола воза звалілася з восі, і трэба было абавязкова паправіць гэтую паломку тут жа на месцы, а гэта можна было зрабіць толькі надаўшы возу, пахіленаму на бок, гарызантальнае становішча. І свёкар загадаў ёй залезці пад воз і падняць яго на плячах да патрэбнага ўзроўню. Напачатку яна адмаўлялася, кажучы, што воз, нагружаны бульбай, паломіць ёй косці, нават плакала, але свёкар не адмяняў загаду - то і паслухалася, залезла пад воз, падняла яго плячыма і трымала так, пакуль свёкар рамантаваў кола. А калі ўжо кола было папраўлена, павалілася на зямлю, як сноп, і не магла сама нават падняцца. Свёкар падняў яе з зямлі і прывёз на возе дахаты. Яе паклалі на ложак, дзе яна праляжала шмат месяцаў, церпячы страшны боль і не могучы ані хадзіць, ані працаваць. Муж яе вельмі шкадаваў, страшна сварыўся са сваім бацькам за гэтую крыўду, ёй учыненую, прыводзіў да яе ўсіх навакольных лекарак, а потым ужо нават і фельчара, які жыў у суседстве. Аднак ніхто нічым ёй не мог памагчы, пакуль праз некалькі месяцаў хваробы не прыйшло ёй у галаву шукаць самой для сябе паратунку. Была яна вельмі слабая і, церпячы вялікі боль, не магла хадзіць, але аднойчы, тады, калі яе ніхто не мог бачыць, спаўзла з ложка, выпаўзла на карачках з хаты і, часта адпачываючы, часам стогнучы ад болю і качаючыся па траве, дапаўзла да бліжэйшага лугу, дзе і пачала рваць розныя зёлкі. Тых, якія ведала сама і якія ёй давалі лекаркі, што прыводзіў муж, не рвала, бо ўжо ведала, што яе хваробе не дапамогуць. Ірвала тыя, пра якія не чула, каб ратавалі ад хвароб. Прыпоўзшы з імі дахаты, папрасіла мужаву сястру, добрую і паслухмяную дзяўчыну, гатаваць іх ёй і піла сама на пробу. Вось так доўгі час паіла яна сябе невядомымі зёлкамі, па чарзе спрабуючы іх карэнне, лісце і кветкі, ажно ўрэшце натрапіла на адну, якая пачала ёй дапамагаць, і так добра дапамагала, што ўжо тым самым летам скончыўся боль, акрэплі яе сілы - і яна пайшла жаць.