У гэтай вячэрняй цішы, сцяжынкаю, што вілася па разлеглым іржышчы, ішла да фальварка Хрысціна. Кабеты, што ў той дзень працавалі разам з ёй, пайшлі сабе гасцінцам, што вёў да вёскі, яна ж захацела пайсці пустым полем. Цэлы дзень, сагнуўшыся да зямлі, рвала яна буракі, а цяпер ад тых слоў, што сказаў ёй Мікалай, галава яе гарэла агнём, а па скуры праходзілі халодныя дрыжыкі. Хутчэй спадзявалася смерці, чым таго, што чула. Грошы! Яшчэ грошы! І шмат, як мага больш. Столькі, колькі мае, альбо столькі, колькі мець іх можа. Інакш і Піліпка прападзе, і тыя грошы, што ўжо выдала дзеля ягонага ўратавання, таксама прападуць. Праз тры дні канчатковы дэкрэт пра Піліпку павінен выйсці. Той упарты хафіцэр ужо даў сябе ўлагодзіць, але зараз новая бяда! Пан хадвакат напісаў да Мікалая, што прыехалі нейкія рэвізоры, значыць, вайсковыя рэвізоры, важныя генералы, якія ўвесь інтарэс сапсуць могуць. Адзін з тых рэвізораў называецца правасхадзіцельства, а другі сіяцельства, што ўжо з'яўляецца ацэнкай найвышэйшых у свеце годнасцяў. Калі б яны не прыехалі, то ўжо ўсё было б добра, але ўзялі і прыехалі, а без іхняй згоды нічога адбыцца не можа. Пан хадвакат тады да Мікалая напісаў, што калі баба дасць грошы, то ён бярэцца і з правасхадзіцельствам і з сіяцельствам пра інтарэс пагаварыць, а калі не дасць, то ён ужо нічога не парадзіць, ад усяго гэтага рукі ўмывае і праз тры дні выйдзе дэкрэт, каб паслаць Піліпку туды, дзе вось нядаўна адзін са знаёмых Мікалая ўсе лёгкія з сябе выплюнуў. «Далібог, казаў Мікалай, на сухоты ад марозу захварэў і як пачаў пляваць, так яму ўсе лёгкія праз горла і вылецелі...»
- Божа! Будзь літасцівы да мяне грэшнай! - зашаптала кабета, што ішла вузкай сцежкай сярод іржышча.
Грошы! Адкуль жа яна іх возьме! Іх жа ўжо зусім няма, бо тыя, што ў скрынцы на дне панчохі яшчэ засталіся, гэта ўжо не яе ўласнасць. Яны ўжо Антосікавы. Шкада ёй было і Антосіка. За што ж яго павінна была крыўдзіць? І ён жа таксама быў яе дзіцяткам, як і той. І калі б ягонае дабро на карысць таго, другога, забрала, то гневаўся б на яе вельмі. Ён жа і сам сказаў пра гэта! Любілі яе сыночкі да гэтага часу і слухаліся ва ўсім: цяпер старэйшага так ці інакш, але доўга каля яе не будзе, а гэты як разгневаецца і сэрца да яе страціць, то што тады будзе? От, і апошняе сонейка яе на гэтай зямлі згасне. І так дрэнна, і гэтак нядобра! Што ж тут рабіць?
- Божа, будзь літасцівы да мяне дурной!
Каб жа было з кім парадзіцца! Мікалай мудры і добры, але чужы, сэрца яму ад яе вялікага клопату не баліць. А каму ж забаліць? Ясюк таксама добры чалавек і памяркоўны, але што ён можа ёй дарадзіць?.. У яго такі самы розум, як і ў яе... З Антосікам пра гэта і не загаварыць. Не дазволіць ёй узяць тых грошай, па вачах ягоных тады здагадалася, што не дазволіць. Больш ужо не прыдумае, да каго пайсці і папрасіць рады, нізашто не прыдумае. Жывой душы роднай на гэтым свеце няма. Крэўныя нейкія ёсць у Грыньках, але што гэта за сваякі! Далёкія і даўно ўжо яе, бедную, і знаць не хочуць. Больш нікога, нікога свайго на гэтым свеце няма.
- Божа, будзь літасцівы да мяне, сіраты!
Бахрэвіч? Два ж месяцы таму пыталася яна ў яго, ці можна ўжо да канца таму хадвакату верыць? Сказаў, што можна. Значыць, можна. Значыць, калі б цяпер яму гэтыя грошы паслала, то ўжо дакладна Піліпка войска сваё ў родных краях адбыў, да Грынек на зіму на пастой прыходзіў і не вандраваў бы на канец свету, дзе такія страшныя маразы і хваробы. Значыць, бледненькі яе хлопчык з вачыма, як кветкі льну, здалёк выцягвае да яе рукі і кажа: «Калі захочаце, мама, то выратуеце мяне, а калі не захочаце, то не выратуеце. Антосік здаровы і дужы, грошы свае будзе мець, а ў мяне ўжо зараз ані грошай, ані сілы ў жываце няма. Пайду на край свету, дый згіну!»
Яна прысела на камень, бо ад вялікай унутранай барацьбы аслаблі ногі. Змрок ападаў на разлеглае іржышча, на цёмным небе загараліся зоркі, пах палявых кветак і свежай саломы напаўняў паветра, у якім здалёк ад Мікалаевай хаты плылі гукі трубы, сумныя, працяжныя, і як быццам кагосьці ўсё клікалі і клікалі...
Так і там, дзесьці на краі свету, салдацкая труба клікала Піліпку: «Хадзі сюды ад маці і роднай вёскі, ідзі сюды на смутак! Ідзі сюды на пакуты! Хадзі сюды на марную пагібель!»
А ён ідзе па шырокім свеце, па чужым свеце, ідзе малады салдацік, бледненькі і гонкі, як таполя, з вачыма, падобнымі да кветак льну... Труба яго кліча, а ён ідзе... Бацьку не ведаў, але на маці азіраецца і кажа: «Не выратавалі мяне, мама, ой, не выратавалі мяне, сірату, які свайго бацькі не ведаў!..»
А вось і вароны і чорныя груганы хмарай навіслі над далёкай магілкай, над жоўтай магілкай, без крыжа і травы... Навіслі вялікай хмарай вароны і чорныя груганы над магілкай бледненькага хлопца, маладога салдаціка і каркаюць, каркаюць, каркаюць... А салдацкая труба грае і грае, грае і грае... да мацярынскага сэрца яна грае... «Ой, перакінься ты, маці, у гругана ці варону і ляці на край свету, над магілкаю сына закаркаць: «Вечны адпачынак!..»
Сарвалася з каменя. Цяпер ужо толькі адно жаданне засталося ў яе душы: убачыць Піліпку. Вырашыла пайсці ў Ангрод. Пабачыць Піліпку і пагаварыць з хадвакатам.
«Пагавару з ім сама, - думала, - рукі і калені яму пацалую, каб ужо за тыя грошы, што дала, зрабіў інтарэс, а больш не жадаў...»
Чула сёння, як Паўлюк Гарбар, Ясюкоў дзядзька, казаў другому селяніну, што пасля поўначы выправіцца ў Ангрод, каб пагаварыць з хадвакатам. Пойдзе ён пешшу, бо каня цяпер ад плуга забраць не можа... яна сыдзецца з ім дзе-небудзь на дарозе і разам павандруюць у горад да хадваката...
Але... ці ўзяць з сабой Антосікавы грошы, ці не ўзяць? Можа б, лепей не браць? А можа, на ўсялякі выпадак узяць?
Ноччу, калі ўжо ў чацвертаку ўсе спалі і Антосік хроп ля печы на сенніку, Хрысціна спаўзла з печы і босая, на дыбачках, пачала красціся да дзвярэй каморы. Згорбленая, скурчаная, зладзейскім крокам увайшла туды, сын гэтым разам ёй ужо не свяціў лучынай. Як зладзейка, паціху ў цемры адчыніла куфар, намацала на дне яго панчоху з грашыма і, не развязваючы яе, схавала за пазуху. Шчокі як гарэлі, рукі трэсліся. Яна ніколі ў жыцці не крала. Цяпер ёй здавалася, што абакрала яна роднага сына.
- Божа! Будзь літасцівы да мяне грэшнай!
Каля адзінаццаці гадзін раніцы невялікая вітальня Капроўскага была запоўнена людзьмі. Юрка, які да ўсходу сонца вярнуўся ў горад і ў дзвярах кватэры сутыкнуўся са сваім гаспадаром, які такой парой таксама вяртаўся дадому, сядзеў цяпер на сенніку надзьмуты, раскудлачаны, з распухлымі ад слёз вачыма. Чысціў элегантныя чаравічкі свайго гаспадара і ўсё яшчэ румзаў. І сапраўды было яму чаго плакаць! Тры мілі туды і назад за няпоўныя суткі прабег, нарваўся на Бахрэвічысіну цяжкую руку, а калі Капроўскі дазнаўся пра прыгоду з лістом, дык не толькі не даў абяцанага рубля, але яшчэ і вылаяў яго і нацягаў за вушы так, што яны і дагэтуль гарэлі, як півоні. Непрычасаны, з чырвонымі вушамі, босы, бо ногі яму вельмі балелі пасля адбытага падарожжа, чысціў чаравічкі і штохвіліны выціраў сабе слёзы з вачэй рукой, выпацканай у ваксу, з-за чаго шчокі і лоб яго пакрыліся чорнымі разводамі ў выглядзе фантастычных малюнкаў. Чысцячы чаравічкі, плачучы і пакрываючы сабе твар чорнай татуіроўкай, не забываўся ён, аднак, запіхваць сабе ў рот печаную бульбу, якой Улляна яму досыць шмат насыпала ў кішэні штаноў і швэдара. Да людзей, што знаходзіліся ў вітальні, насуперак сваёй звычцы, ён павярнуўся плячыма, яны таксама не звярталі на яго ніякай увагі.