Гэта наша надзея,
З натхненнай ігрой!
...На грудзёх архідэя,
Уквечаны строй,
Дыямэнтаў зарніца
Сузорыць яе.
Выглядае царыцай,
Вітае, пяе.
Лёгкай гліцаю песьня
Прыносіць з сабой
Смольны водыр Палесься
У затхлы пакой.
Не асфальт за сьцяною,
Ня вуліцы муць,—
Панад хатаю хвоі,
Як струны, гудуць.
У вячорным сутоньні
Ня аўтаў разьбег, —
Хлопцы поплавам коні
Вядуць на начлег.
А як хораша грае
Вясьнянкамі хор —
Беларускага краю
Пялёсткаў віхор!
Цьвет чарэмхі, бярозы
I вохнай альхі...
Я у снох не цьвярозы,
Да слоў ня глухі.
Захавала акторка
Наш родны матыў!
Мне салодка і горка,
Я ў чарах застыў.
I ўзьняты на хвалях,
Гляджу на яе —
Ў дыямэнтах, каралях
Пастушка пяе.
1955
АПОШНЯЯ РОСТАНЬ
Сумны ўспамінаецца абразок.
Наша ростань. Раніца і вазок.
I суседзі сельскія, і радня,
I мой дзядзька зь лейцамі ля каня.
Сена з канюшынаю у вазку
Пахне зелянінаю хмызьняку.
I дармо пад ботамі сьнег хрумсьціць,
Чорны грак з турботамі ўжо ляціць.
Пачынае пукацца вербалоз.
У далёкім грукаце рух калёс.
Гора палыновае да мяне
Новае, вясновае завіне.
Смагай боль выростае. I ў бядзе
У вапошняй ростані аж гудзе.
На хурманцы досьвітак назнарок,
Каб упіцца ўдосытак, цэдзіць сок.
Перадвесьняй дыхаю, п'ю імжу.
Урачыстасьць ціхая. I — кажу:
— Я вярнуся, родная, ў гэты край
У пару пагодную. Ты чакай...
Дзядзька лейцы кратае — рве каня.
Вее перад хатаю цяплыня.
Там ты з хусткай белаю у руцэ,
Ізь сьлязой зьнямелаю на шчацэ.
1954
ПОЗНЫМ ВЕЧАРАМ
Позным вечарам, ведаю, ў сельскай глущы
Разрастаецца вусьціш. На прызьбах нікога.
Не пабачыш ніводнай спагаднай душы,
Не пачуеш ніводнага слова людзкога.
Ты ў маркотнай зьнямозе. У хаце адна.
Запаліла сьвячу, залатую грамніцу.
Пiшаш ліст да мяне. Разумееш, аднак,—
Не патрапіць твой ліст перайсьці заграніцу.
На гарачай маліцьве складаеш радкi,
I ня свету, а мне зразумелыя рэчы —
Боль і скарга на долю, і смутак цяжкі,
I надзея на дзень увянчанай сустрэчы.
— Дзе ты? Мой...
Гэта шчырае ўсё — не мана.
Пацалункам пяра моцна ўціснута кропка.
У душу — у пабітую шыбу вакна —
Урываецца сьцюжа напорна, таропка.
Мо забыцца? Ня мроіць?
I ліст да сьвячы —
На пялёстак агню... А ці страціла веру?
Гэтак, любая, верад жыцьця не лячы,
Спапяліш не пачуццi свае, а паперу.
1955
ЗГАДКА
Строгі горад, страшны Бабілён
Не згасіў гарачага натхненьня.
Спомніў тую восень... Бабы лён
Білі і трапалі ў загуменьні.
Жвавы рух дзявочых рук, грудзей;
Ляскаталі пранікі і сэрцы.
Час ішоў, як добры чарадзей...
Чар былога замстаю ня сьцерці.
Сёньня гумнаў сеннае цяпло
Захаваў я песьняю сваёю.
Акіянам поле праплыло
I прапахла сьвежаю ральлёю.
Мілы вобраз радасна узьнік,
Бо заўсёды роднае наўвеце:
Хата, пуня, хлеўчык і даржнік,
Барана і збруя пад павецяй.
I твая усьмешка, і твой сьпеў,
Сьвята маладосьці і размовы.
Мне шкада, табе я не пасьпеў
Выказаць затоеныя словы.
1955
У ЗАСМУЧАНЫХ ЭМОЦЫЯХ
Сабе дарогу песьняй сьцелячы,
Шукаю родныя мэлёдыi.
Уражаньне зь нью-ёрскай велічы
Расьце, а лірай не валодае.
Не, не натхніць мяне шум вуліцы,
Сабвэю бразганьне зялезнае!
Мур-камяніца ў неба сунецца,
Як тая вежа вялічэзная.
Ад ста паверхаў вокны волата
Схапілі сонечнае полымя.
А ці ў душы маёй, як золата,
Зайграе іскрамі вясёлымi?
Туга па бацькаўшчыне моцная,
Найбольшая ад гэтай велічы.
Іду ў засмучаных эмоцыях,
Сабе дарогу песьняй сьцелячы.
1953
ПАСЬЛЯ ПРАЦЫ
Халодным жвірам
Нiкне думак жменя.
Пясок і цэгла.
Шум і мітусьня.
Жыцьцё камечыцца
Паміж таго каменьня,
Хвабрычным дымам
Копціцца штодня.
На голым урбанізьме
Лірыка ня можа
Прыгожа,
Пышна
Краскаю цьвісьці.
Дзе сінь, зяленіва —
Маё там падарожжа.
Я пасьля працы
Ў парк люблю зайсьці.
Раскошны парк —
Мой адпачынак у Нью Ёрку
Ад пекла скрыгату,
Ад пылу і сьмяцьця.
Гарэшкамі
Гарэзную вавёрку
Я пачастую
Ўцешна, як дзіця.
Дзівоснай марай
Яву агарну:
Я ў лесе!
З куста зьвярок
Даверліва зірне.
Паўстануць дні маленства
З гоманам Палесься,
Да песьняў абуджаючы мяне.
Пасьля,
Увечары,
Калі ў пакоі ціха,
Як згасьне дзённы грукат
За вакном, —
Ізноў паэзія
Пачне сьпяваць і дыхаць
У снох маіх
Каханьнем,
Прыгаством.
1953
НА БРАДВЭI
Вячорнае сутоньне расьцьвіло.
У чорнае прадоньне б'е сьвятло:
Чырвонае, зялёнае,
Жоўтае ды белае.
Яно —
Чароўнае, шалёнае,
Жорсткае, трымцелае.
Адно —
Іскрыстая завея ля вітрын.
Маністамі Брадвэю на вятры
Калышуцца, ня ўсьцішацца
Зыркія вячорныя агні.
Цярушацца, мітусяцца
Зоркамi у чорнай глыбіні.
1954
АДВЯЧОРКАМ
Горад смуткам цісьне мае плечы,
Плача вечар. Горкі вецер сьвішча.
Адвячоркам чую голас нейчы
Між руінаў там, дзе папялішча.