Каб адгаварыць сястру ад намеру, у каморку ўвайшоў бацька ды прыступіў здалёк:
— Цьфу, балбочаш, як папугай! Ну, Хімка, растлумач мне, што азначае: «предначиная к тебе, аще приемлеши...» Скажы мне, як ты гэто разумееш?
Са шкадаваннем, што ў яе такі безнадзейна тупы брат, поўная пашаны да малітвы, цётка вінавата растлумачыла:
— Божыя словы не разумець трэбо. Імі трэ напаўняцца.
Бацька хмыкнуў і хвіліну думаў, што адказаць. Потым безнадзейна махнуў рукой:
— А рабі ты, што сабе хочаш! Схадзі, схадзі шчэ да таго Альяша, мо цябе гэто справіць!
Ён плюнуў зноў са злосцю і выйшаў з хаты.
Не ў прыклад яму мама наша была летуценніцай, і гэта для мяне з Валодзькам не прайшло бясследна. Цётчына маленне, якое мы чулі неаднойчы, мудрагелістыя фразы акафіста, створанага яшчэ ў 623 годзе, ахутаныя німбам таямнічасці, поўныя экспрэсіі, якогасьці адчаю і элементаў паэзіі зачаравалі нас і на гэты раз. Каб пляменнікі выканалі яе просьбу, цётка мусіла нам напомніць:
— Хлопцы, што я вас прасіла?..
Стаялі мы з Валодзькам за вёскай з гадзіну.
Нарэшце з лесу Дубава выплыла нешта жывое, пачало выцягвацца і распаўзацца па полі — ішлі кобрынцы. Дзядзькі ў пасталах з торбачкамі цераз плячо наперадзе калоны неслі іконы і харугвы з шаўковай бахрамой і шнуркамі. Святыя лікі глядзелі з харугваў ганарліва, а сонечныя зайчыкі бліскалі на шкле.
Выпаўзшы з лесу, людзі стаўпіліся вакол харугваносцаў і нешта заспявалі. Цяпер усё выглядала гэтак, бытта старажытная дружына са сцягамі выйшла насустрач татарам: праз хвіліну калі скончыцца гэтая малітва, яны для храбрасці яшчэ з лёскатам ударыць дзідамі ў шчыты — раз! раз! раз!..— і рынуцца ў смяротны бой.
Покуль мы клікалі Хімку, кобрынцы прайнілі да вёскі ўжо з паўдарогі. Песня скончылася, і дзед у пасталах з новымі аборкамі паверх ануч з суравога кужалю і ў касаваротцы з такога ж палатна, адно з вышытымі кветкамі на грудзях, не надта голасна кінуў у натоўп працяг усё таго ж акафіста:
— Радуйся, луч солнца мысленнаго!.. Ну, чаго маўчыце, паўтарайце за мной!
— Радуйся, луч солнца мысленнаго! — адказаў яму бязладны хор.
Дзед кінуў ужо мацней, незадаволена:
— Радуйся, сияние света исходящего!
— Радуйся, ісіяне света ісходяшчаго! — адказалі людзі дружней.
— Радуйся, молния, души озаряющая! — усё па-трабавальней цвярдзіў дзед.
Покуль хор паўтарыў фразу, Хімка забрала ў нас клумкі, пляменнікаў пацалавала, сунула нам па пяць грошаў і, заціснуўшы ў руцэ белую хусцінку з карункамі, нырнула ў воблака пылу, падстроілася да калоны.
— Радуйса, як гром урага ўстрашаючая! — падхапіла Хімка, як песню, наступны рэфрэн, а мы заганарыліся сваёй цёткай: усе словы малітвы яна ведала на памяць, паўтараць ёй будзе лёгка.
Пілігрымы ўвалілі ў вёску.
Высыпалі з хат і застылі ля платоў страшаўцы. Міма іх натужліва тупалі дзесяткі пасталоў. Саплі чужыя людзі. Стары кобрынец у касаваротцы цяпер ужо кідаў лозунгі акафіста зычна, маладжавым голасам. Дужыя і моцныя галасы зараз жа фразу паўтаралі, а будынкі з лёскатам адбівалі рэха.
— Радуйся, скверну грехов отнимающая!
— Радуйса, скверну грахоў адымаючая!
—...оў адымаючая!
— Радуйся, чаша, радость почерпающая!
— Радуйса, чаша, радасць пачарпаючая!
—...дасць пачарпаючая!
Рэфрэн у пілігрымаў быў падобны на рытмічныя выбухі нейкага адчайнага енку, пранізваў да самых касцей. Страшаўцы нерухома ўзіраліся і слухалі гэта з сур'ёзнымі тварамі.
— Радуйся, жизнь таинственного ликования!
— Радуйса, жізнь таінственнаго лікавання!
—...веннаго лікавання!
— Радуйся, невеста, неневесная!
Манатонная песня, якой, здаецца, не было канца і краю, гэтак кобрынцаў захапіла, напоўніла ўздымам, што ніхто з пілігрымаў на вяскоўцаў нават не глянуў. Поўныя замілавання, залюляныя рытмам рэфрэна, з бліскучымі ад унутранага агню вачыма багамолы прайшлі страшаўскі брук і ўзнялі зноў на гасцінцы пыл.
Зачараваныя гульнёй дарослых, мы з братам праводзілі Хімку да наступнага лесу.
3
К таму часу ўжо многімі пясчанымі дарогамі пылілі ў Грыбоўшчыну людзі. Іхнія натоўпы потым зліваліся ў цэлыя рэкі народу і валілі, валілі ў тое Грыбава, як людзі спрошчана называлі цяпер вёсачку. Акрамя таго, што ў Грыбоўшчыну неслі свае мары, надзеі, боль і гароўныя залатоўкі, у фурманках валаклі божаму чалавеку падарункі. Везлі таксама хворых, калек, а па хатах, як удар току, пралятала вестка: