Кіра расплакалася і пабегла ў свой пакой.
Над хлопчыкам у сям'і дрыжэлі ды трэсліся. Лаўрэн разумеў — цяпер яму ніколі прамашкі ке даруюць. I правільна зробяць. Мужыцкае адчуванне справядлівасці прызвычаіла чалавека змалку праўдзе глядзець у вочы, чорнае называць чорным, белае — белым, а кошку — кошкай.
Усё здараецца — яшчэ як. Унь пры сваёй мацеры ўнук гуляў з сястрой у касманаўтаў, залез у пральную машыну, а выбрацца з яе не змог — мусілі суседа клікаць. У звярынцы, вядома, клеткі агароджаны тоўстымі прэнтамі. Яшчэ і абцягнуты двайной сеткай для страхоўкі — праз ячэйкі можна прасунуць хіба што мезенец. Але ж гэта не мела значэння — драпежная Багіра ўсё ж такі выбралася і адтуль! У звярынцы, як каля агню, не меў права ані на секунду забываць пра гэта ды выпускаць малога з рук. Унука яму даверылі.
Лаўрэн і сам цяпер не разумеў, як тады магло атрымацца,— зда-ецца, пра малога памятаў увесь час і трымаў яго гэтак моцна за руку. Напэўна, адно: здарылася ўсё з-за халернай Сонькі Касілы — тут Кіра праўду кажа. Каб не яна, спакойна паўзіраліся б на звяроў ды пайшлі б.
«Во, Лаўрэне, час які настаў, га? Бацька сынам ужэ непатрэбен, а сыны — бацьку. Бацька гібей — хоць жывым лезь у магілу. I трэба ж было якраз налезці на гэтую сіпатую масалянскую рапуху, каб яна раганула, каб яна! Столькі яе не бачыў, абышлоса б без яе і на гэты раз! Цьфу, каб ты здохла! З-за гэтай тоўстай рэзгіны і бедны Шпакоў Васіль на той свет заўчасна адышоў! Напэўно, з-за яе! Хто б тады ведаў, хто такая Бельская — з Аўгустова ды з Аўгустова, а да горада таго — аж сто кіламетраў, каму хацеласа б туды ісці з роспытамі. Так — не! Вярнуласа, зараза, са служанства ў Масаляны і давай трубіць пра Зюту падрабязно ды шчэ — на ўсю вёску, пра тое, што было, чаго і быць не магло!..»
Зямлячка Лаўрэну здалася ўжо да таго агіднай, што цяпер брыдзіўся б, здаецца, і ўзірацца на яе.
Нядобро выпускаць такого галэпуса з рук... Нельга выпускаць і на хвілю ў тым звярынцы такіх... Сам ведаю, нашто напамінаць мне... Але, дальбо, і не заўважыў нават, як гэты верталёт у мяне выслізгнуўса з рук ды матануў адразу да каліткі... I калі ён файтнуў — потым аніяк у толк не мог узяць!
О-о, такія шурцы вё-орткія! — стараўся як-небудзь згладзіць сітуацыю Павел.— Шчэ помню, як сам быў малы. Так і стараўса даць дзёру ад бацькоў да Нёмна, так і цягнуло мяне туды, бы магнітам! О-о, сколькі раз мяне ўжэ аж каля самай... I што было б, каб яны абое не спускалі тады з нас вока?
Павел пачаў загібаць пальцы:
Макараў Толік кіёчкам калбаціў, калбаціў у мачуліску, дзе каноплю мочаць, галава ад вады закружыласа, ён баўтануў з берага і не выплыў — раз! У Касавокай Хвядоры ўнучак воко выпараў сабе — два! Канцавого Волеся дзеўчынка адно выбегла на агароды, а надворная свіння пальчык — хэп! — і адкусіла. Тры! А ў Мяньках? Сабэсеў хлопчык пляваў, пляваў у калодзеж — вельмі, бачыце, цікаво было яму, як кругі разыходзяцца! — занадто перахіліўса цераз зруб і — плюх туды! Маці прыйшла па ваду, апусціла парожняе вядро і крычыць мужыку, які шмараваў колы ў воза: «Юлек, а ці не наш індык зваліўса ў калодзеж, глянь ідзі!» А гэто...
Брат яму міргнуў — маўляў, не палохай, не дабівай мне бабы дарэшты, яна напалохана і так.
— Я і кажу, трэ ўважаць...
3
Уладзік за гэты час бытта ацверазеў. Хліліну цяжка яшчэ думаў, гледзячы ў стол, толькі на сківіцах хадзілі яго тугія жаўлакі. Тады, бытта адмахнуўшыся ад дакучлівай надта думкі ці непрыемнага ўгавору сяброў, рабром далоні рашуча секануў паветра і пракрычаў у суседні пакой:
Бо няма чаго табе старога за малым пасылаць — яны якраз адзін аднаго вартыя!
Тая з-за дзвярэй віскнула:
Хто мне яго прывядзе, ты-ы??
А як робяць тыя бабы, у каго дзеці ходзяць таксама ў садзік, а дзядоў, бабуль у іх зроду не было? Як робяць маці-адзіночкі? Чаго маўчыш, бы не ведаеш? Тс заўтра іх распытай ды рабі гэтаксама! Без цябе не адбылоса б сходу, думаеш? Чорт не ўзяў бы твой музей — ён ужэ сто гадоў стаіць! На хрэна табе выслужувацца, больш за ўсіх трэбо, та-ак? Усё — ты да ты? Хопіць, б-бляха, што я ўкалуваю, бы той заезджаны балаголскі конь ды прыношу дамоў на жызню, гэтага мала?
Уладзік яшчэ грымнуў кулачыскам па стале гэтак, што аж дзвэнкнулі ды: перакуліліся чаркі.
— Ад заўтрашняга дня па малога — сама ходзіш!
Бытта так проста!