ДЗЯЦІНСТВА ПРЫСТАНЬ
Жыхарам вёскі Мора
Майго дзяцінства прыстань — Мора.
Адкуль выводзіш свой назоў?
Відаць, было тут мора гора,
Сярод балот, сярод хмызоў.
Тут асушылі ўжо балота,
З балотам зніклі хмызнякі,
Знікаюць гора і турботы,
Жыць сталі лепей землякі.
Тады назоў мо недарэчны,
Мо лепш інакш назваць сяло?
Не існаваць таму ўжо вечна,
Што век свой доўгі аджыло.
Ды не! Талковы і прыгожы
І новы мае сэнс назоў.
Шуміць навокал мора збожжа,
У моры квеценных садоў.
За Морам роўнядзь і прастора,
Не падуладныя вякам...
Жадаю я багацця мора
І мора шчасця землякам!
Я Ў ДУШЫ ЗАСТАЎСЯ СЕЛЯНІНАМ
Не было мне суджанае лёсам
Жыць без перабою ў роднай вёсцы.
Чуць зямельку пад ступою босай,
Цешыць вока збожжам на палосцы.
З габляваных смаляных бярвенняў
У бацькоўскай заставацца хаце.
З глебы перасаджаны з карэннем
Стаў я постаць селяніна траціць.
Стаў я жыць, загублены ў мільёне,
У натоўпе, гушчы спраў шматлікіх,
Шаргаць па асфальце і бетоне
Стаў я ў глянцаваных чаравіках.
У мурах таўшчэзных і халодных
Я замкнуўся, як у клетцы птушка,
Уцякаюць мае думкі штодня
На палетак з палявою грушкай.
Паміж мной і бацькавым парогам
Пасмы праляглі сталёвых рэек.
І, калі збіраюся ў дарогу,
Узрастае ў сэрцы зноў надзея.
Цешуся, што зноў убачу скора
Родны кут, які калісь пакінуў.
І хоць праглынуў мяне ўжо горад,
Я ў душы астаўся селянінам.
СНЮ ЦЯБЕ Я, ВЁСКА МОРА
Родная ты, вёска Мора,
Мы сустрэнемся няскора,
Да цябе далёкі шлях.
І на шумных тратуарах
У маіх жывеш ты марах,
У маіх жывеш ты снах.
Сню: з вялікаю натугай,
Я ару зямельку плугам,
Плуг нялёгка мне ўтрымаць.
І з агромністай сявенькі
Я, хлапчына маладзенькі,
Еду зерне рассяваць.
На плячы з касой кляпанай
Луг касіць іду я рана,
З белай срэбранай расой.
Зноўку серп бяру зублёны
Жаць іду з ім на загоны,
На палетак родны свой.
Сню, як мы зімой заўзята
На таку цапамі з татам
Змалацілі ўвесь авёс.
У марозны час зімовы
З Белавежскай пушчы дровы
З татам позняй ноччу вёз.
Снілася, што ў сенцах жыта
З татам я малоў нібыта
На хлеб чорны, аржаны.
Хлеб пякла матуля потым,
Елі мы яго з ахвотай...
Сны, цудоўныя вы, сны!
Не злічу ўжо раз каторы,
Ты мне снішся , вёска Мора,
І жыццё, і маладосць.
Надалей мне часта сніся,
Хоць у снах мне адазвіся,
Я ж цяпер твой рэдкі госць.
РЭЧАІСНАСЦЬ
Няма гаспадара ўжо ў Моры,
І брат на пенсіі ўжо мой.
А брукаваны панадворак
Зарос усякаю травой.
І непатрэбны стаў нікому
Плужок жалезны з бараной,
І трактар стаўся кучай лому,
Аджыўшы век жалезны свой.
Бацькоўская старая хата
Яшчэ стаіць, як маналіт.
Век дажывае разам з братам,
Каб разам адысці ў нябыт.
Калі бываю ў Моры зрэдку,
Дык у такі ўваходжу стан:
Як адыходу вёскі сведка,
Ці як апошні з магікан.
ПАЛЯВЫЯ ДАРОГІ
Палявыя дарогі
Між гаёў і палеткаў,
Мае босыя ногі
Вас краналіся ўлетку.
На пастронку карову
Сваю пасвіў на золку.
Часта ў полі жытнёвым
Слухаў крык перапёлкі.
Палявыя дарогі
Павялі ў свет шырокі,
Натаміліся ногі,
Запаволелі крокі...
Палявыя дарогі
Па вандроўках багатых
Давядуць да парога
Роднай бацькавай хаты.