І СЭРЦАЎ ІХ АПОШНЯЕ БІЦЦЁ
Памяці Бацькоў
Пакуль пульсуе ў жылах кроў
І цепліцца яшчэ жыццё,
Мне не забыць маіх Бацькоў
І сэрца іх апошняе біццё.
Я берагу да іх любоў,
Сваё святое пачуццё.
Мне не забыць маіх бацькоў
І сэрцаў іх апошняе біццё.
Хоць не сустрэну іх ізноў —
Мне іх не верне небыццё.
Мне не забыць маіх Бацькоў
І сэрцаў іх апошняе біццё.
І ў час трывожных, сумных сноў
Заплачу горка, як дзіцё,
Пачуўшы зноў маіх Бацькоў
Сэрцаў апошняе біццё.
***
Бацькоў
дала зямля бацькоў,
Бацькоў
зямля бацькоў забрала.
Бацькі мае жылі спрадвеку ў вёсцы,
Раслі з зямлі, з зямлі пладоў жылі.
І працавалі на сваёй палосцы,
Хоць на маленькай — на сваёй зямлі.
І да яе, прыпісаныя лёсам,
Яны ішлі па дзедаўскіх слядах.
Набожныя, маліліся нябёсам
І пах зямлі насілі на руках.
Імкнуліся прыдбаць хоць дзесяціну,
Цягаліся гадамі па судах
З адною думкай: штось пакінуць сыну
І даць дачцэ што-кольвек у пасаг.
Зямля была апорай і багаццем,
Як кісларод была яна бацькам.
І без зямлі тут не было і працы
Іх спрацаваным стомленым рукам.
Бацькі былі народжаны зямлёю,
Зрасліся з ёю ўсім сваім жыццём.
Зямлю расілі потам і крывёю
І спяць у ёй сваім апошнім сном.
ХАЦЕЛАСЯ Б ІМ МНОГАЕ СКАЗАЦЬ
Калі я толькі ехаў да бацькоў,
Што дажывалі век старэчы ў Моры,
Заўсёды думаў: вось цяпер ізноў
Удосталь між сабою пагаворым.
Аднак калі пераступаў парог,
Пазбыўшыся сваёй дарожнай стомы,
Я быў шчаслівы, што мне лёс збярог
Маіх бацькоў, што я тут з імі, дома.
І, гледзячы з журбой у родны твар,
Я слухаў іх старэчае дыханне,
Пачуццяў поўны, поўны цёплых мар,
Я быў шчаслівы, седзячы ў маўчанні.
Мне часта сніцца поле, сенажаць,
Старэнькія бацькі ў вясковай хаце.
Хацелася б ім многае сказаць,
На жаль, няма на свеце бацькі, маці.
СКАЖУ, БЫВАЛА: ЕДУ ДА БАЦЬКОЎ
Скажу, бывала: еду да бацькоў,
І родзіцца ў душы настрой прыўзняты,
Што вось убачу іх старых ізноў
І прывітаю на парозе хаты.
Скажу, бывала: еду да бацькоў.
І клопаты знікаюць, абавязкі,
І адчуваю ўцеху цёплых слоў,
І мора дабраты, і мора ласкі.
Яшчэ і сёння: еду да бацькоў,
Скажу нібы па звычцы, не іначай.
І ў гэты міг паверыць я гатоў,
Што там, у хаце, іх жывых убачу.
Скажу я сёння: еду да бацькоў,
Цяжарам сум узваліцца на плечы.
Агорне роспач, як з усіх куткоў
Глядзіць мне ў вочы скрушная пустэча.
Скажу я сёння: еду да бацькоў,
І цэлы свет становіцца нямілы.
Стаю маўкліва я ля двух крыжоў,
Што там вартуюць родныя магілы.
ТАК МАЛА СЛАЎ ЛІСТОЎ ДАХАТЫ
Я мала слаў лістоў дахаты,
Хоць іх чытаць любіў мой тата.
Татулькі роднага не стала.
Шкадую, што пісаў так мала.
Далей няшмат пісаў таксама,
Чытаць не ўмела мая мама.
Цяпер хварэю я душою:
Няма бацькоў — няма спакою.
КУЛАЧНАЯ БОЙКА
Была зямля і добры дом —
Лічыўся бацька кулаком.
Хоць на руках меў мазалі,
І быў амаль што інвалід,
Хаця з прычыны хворых ног
Ён працаваць ужо не мог —
Сцвярджалася заўсёды так:
Як ёсць зямля, дык ты — кулак!
Было нядобра штосьці мець,
Ніхто не мог разбагацець.
Калі ты голы, як жабрак,
Тады ты добры — ты бядняк!
Тады быў дзіўны падыход,
Дзялілі як маглі народ.
І з кожным годам, кожным днём
Край станавіўся бедняком.
І толькі — як пратэсту знак —
Рука сціскаецца ў кулак!