Сёння я ўжо вандрую няспынна,
Імкнучыся пазнаць гэты свет.
І выконваю, нібы павіннасць,
Я матулі сваёй запавет.
НІКОЛІ Ў ГЭТА Б НЕ ПАВЕРЫЎ
Калі б мне нехта ў маладосці
Сказаў, што я, вясковы хлопец,
У вёсцы буду толькі госцем,
Што буду ездзіць па Еўропе,
Што ў горадзе я апынуся,
Пакіну вёску, мабыць, першы,
Што землякам я, беларусам,
Чытаць усюды буду вершы,
Што буду мець дыпломы вузаў,
І працу слаўную ў краіне,
Што мне мая ўлюбёнка муза
Ужо не здрадзіць, як жанчына,
Што будзе жыць яна са мною
У стольным горадзе ў кватэры —
І сам, прызнацца, у такое
Раней ніколі б не паверыў.
МАРЫ
Калі я пасвіў ля чыгункі
Кароў маленькім хлапчуком,
Дык не было мне паратунку:
Пад’ехаць марыў цягніком.
І мара гэтая збылася:
Жыць нельга ўжо без цягнікоў.
Аб’ехаць змог у хуткім часе
Шмат і краін, і гарадоў.
Па моры плаваў я „Баторым”,
Вазіў мяне балтыйскі флот.
Мяне ў паднебную прастору
Не раз выносіў самалёт.
Яшчэ жыву я марай гэтай:
Пасля маіх зямных дарог,
Каб хоць адзін разок з ракеты
Зірнуць на шар зямны я мог.
ПРАЦОЎНАЯ МАСКВА
Штодзень я раніцай па звычцы
Бягу на станцыю метро.
Як паласос тут электрычка:
Усіх усмоктвае ў нутро.
І з-пад зямлі няспынна потым
Плыве людскі жывы паток,
Усе спяшаюць на работу,
Ва ўсіх нервовы спешны крок.
Работа скончыцца — няспынна
Людскі паток плыве ізноў
Да прадуктовых магазінаў,
Адтуль з пакупкамі — дамоў.
І так наўкола, так штодзённа,
Так безупынна з года ў год
Плыве ракою шматмільённай
Масквы працоўнае народ.
ЛЯ ПОМНІКА МІЦКЕВІЧУ
Стаіць у Бургасе Міцкевіч,
Ля шумнай паркавай алеі.
Шумяць над ім заўсёды дрэвы,
Праходзяць розныя падзеі.
Тут жыў калісьці, поўны болю,
Аб вызваленні Польшчы марыў,
Жадаў, каб атрымалі волю
І жыхары яго — балгары.
Паэт у памяці народаў
Жыве, натхнёны і вялікі.
Пра гэта сведчаць тут заўсёды
Бела-чырвоныя гваздзікі.
БАЛАТОН
Венгерскае мора —
Слаўны Балатон.
Адпачынак дорыць
Тут турыстам ён.
Паўднёвае сонца
Песціць цеплынёй,
Бронзавіць бясконца
Целы над вадой.
Што дапамагае
Зразумець мадз’яр?
Дабрыня, якая
Асвятляе твар.
І таму турыстаў
З чатырох старон
Сонечны і чысты
Вабіць Балатон.
ЛЯ ПОМНІКА ШАЎЧЭНКУ
У сонечнай сталіцы свайго краю
Стаіш ты, як жывы сярод жывых.
І, быццам бы з жывым, я размаўляю
З табою, геній, сейбіт мар людскіх.
У задуменні ты стаіш і чуеш,
Як новае жыццё бурліць кругом,
Як пад табою сіні Днепр бушуе,
Як твае песні льюцца над Дняпром.
Спакойны будзь, праходзяць хай стагоддзі,
Не выстудзяць яны змаганняў жар.
Як у сваім, так і ў маім народзе
Жывым ты застанешся, наш кабзар!
ДВА МОРЫ
Два моры даў ласкавы лёс, два моры,
І з імі я зрадніўся назаўсёды.
Калі не бачу іх, ды проста хворы,
Прыстанішча яны мне, асалода.
Зялёнае ты Мора маладосці,
Што ў засені садоў стаіш духмяных.
Хоць я цяпер тут толькі рэдкім госцем,
Жывеш ты ў маім сэрцы пастаянна.
Гасціннае балгарскае ўзбярэжжа,
Прастора неабдымная, натхненне.
Які ж прывабны мора подых свежы,
Як прыгажосці многа ў хвалях з пенай!
Калі на Чорным моры сваю стому
Губляю я па працы і турботах,
Дзяцінства Мора мроіцца, вядома,
Туды імкнуся думкамі з ахвотай.