Ужо прырода памірае,
Красу сваю штодзённа траціць.
З красой прыроды пакідае
Зямельку Прасвятая Маці.
Ды ёй не дадзена памерці,
Яна знаходзіцца ва ўспенні.
Ёй невядомы подых смерці,
Перадсмяротнае цярпенне.
Жыццё хвіліннае на свеце
Яна з Хрыста звязала лёсам.
З жыцця зямнога ў Назарэце
У вечнае пайшла ў нябёсах.
СВЯТЫ ІЛЛЯ
Ілля Святы і Цудатворац —
Апекуном людзей у Моры.
І на Іллю ў сваю капліцу
Яны ўваходзяць памаліцца.
І я збіраюся ў дарогу
Заўсёды на Іллю Святога.
Вядзе мяне Ілля Святы
У дом бацькоўскі — ўжо пусты.
Бацькоў сваіх цяпер знаходжу
Я за магільнай агароджай.
Пасля турбот спакойна спіцца
Ім за цвінтарнаю капліцай.
Я над магіламі малюся
Свайго татулькі і мамусі.
Прашу за тое мне прабачыць,
Што быў я рэдка ў роднай хаце,
Што ад’язджаў я як найдалей.
Яны ж чакалі ўсё, чакалі...
Прабач і Ты, Святы Ілля!
Спачну ж калісьці тут і я.
ІКАНАПІСЕЦ
Міхасю Пячонку
Над дошкаю схіліўся Міша,
Твар у яго такі натхнёны,
З вялікім хваляваннем піша
Ён візантыйскую ікону.
І ажывае раптам дрэва
Пад майстра спраўнаю рукою,
І вось царкоўныя ўжо спевы
Чутны пад постаццю святою.
І твары мрояцца манахаў
У даўніх манастырскіх келлях,
Што з творчым велічным размахам
Іконы распісаць умелі.
З трымценнем сэрца, асалодай
Стварае вобраз ён Ісуса.
І будуць перад Ім заўсёды
Маліцца людзі Беларусі.
ІКОНА
Памяці Маці
Была ў нас святасцю ікона,
Яна жыла заўсёды з намі.
Маці малілася з паклонам
Перад святымі абразамі.
І нас, малых дзяцей, вучыла
Не забываць ніколі Бога.
І многа аддавала сілы,
Каб не сысці нам з той дарогі.
Вайны грымела кананада
І дым клубіўся чорнай хмарай
Ад частых выбухаў снарадаў,
Што пагражалі ўсім пажарам.
І, не зважаючы на тое,
Што смерць гразіла безупынку,
Маці з іконаю святою
Абходзіла наўкол будынкі.
Калі спакойна стала ў хаце,
Фронт адышоў далей на захад,
Паверылі мы: Божа Маці
Спасла нас ад ваенных жахаў.
Прайшло жыццё матулі з Богам,
І ў час жалобы і разлукі
Ёй у апошнюю дарогу
Іконку мы далі у рукі.
НА ГАРЫЗОНЦЕ ЛЕСУ ГОТЫКА
На гарызонце лесу готыка.
А я іду ў лясную гушчу,
Пад лесу царскія вароты,
Да хараства спрадвечнай пушчы.
І прычашчаюся ў крыніцы,
У крышталічным ізумрудзе.
Кадзільны пах і дух жывіцы
Струменіцца бясконца ў грудзі.
Не моўкне гоман шматгалосы,
Спеў жыхароў лясных аблогаў,
Што падымаюць пад нябёсы
На крылах радасць і трывогу.
Пазнаць бы дрэва мне заўчасна,
Што дасць мне дошкі ў хвілі скону.
Я перад ім упаў бы шчасна
І цалаваў бы, як ікону.
Мо лепш на вечны адпачынак
З карэннем дрэваў мне зрадніцца.
Магутнай прарасці ялінай
І ачышчаць людзей жывіцай.
Голас сэрца
САНЕТ
А ты, каханая, адна ў мяне на свеце,
У сэрцы стомленым маім жывеш адна,
Мае пачуцці выгараць да дна,
Заўсёды ты ў іх будзеш на прыкмеце.
Жывеш ты і ў маіх цудоўных снах,
А сню цябе я на ўзбярэжжы мора.
На фоне вадзяной жывой прасторы
Барвовяць цела сонца і вясна.
Мне ад цябе нідзе ўжо не ўцячы,
Нам не расстацца болей, улічы,
Што мне ўцякаць нікуды ўжо не трэба,
На гэты лёс нас асудзіла неба,
І ты — прычына вечных летуценняў,
Крыніца роздуму майго, натхненя!
ДАЗВОЛЬ ЦЯБЕ КАХАЦЬ