Мне сумна, надта сумна, дарагая,
Балюча так, што слёзаў не стрымаць.
Прашу цябе, малю цябе ў адчаі:
Дазволь цябе, дазволь цябе кахаць.
Я так далёка ад цябе, далёка,
Што толькі ў думках і магу паслаць
Сваё прызнанне-просьбу сінявокай:
Дазволь цябе, дазволь цябе кахаць.
Мне вечнасцю здаецца час расстання,
На жаль, канца расстання не відаць.
Я шлю сваё сардэчнае жаданне:
Дазволь цябе, дазволь цябе кахаць.
І з кожным новым днём расце, мацнее
Неўтаймаваны ў маім сэрцы боль.
Прашу цябе з вялікаю надзеяй:
Кахаць цябе, кахаць цябе дазволь.
ПАМІДОРЫ
Валянціне Тэрлецкай
Ах, памідоры, памідоры!
Прыехалі ў пасылцы „скорым”.
Такая ў сэрцы асалода —
Запахла раптам агародам.
Здалося, што трымаю ў жмені
Я сонца летняга праменні,
Каштоўны дар зямлі айчыннай
Ад дарагой маёй жанчыны.
Пунсовыя яны, як вусны,
І чырванеюць так спакусна,
Захоўваў бы, здаецца, дзесьці
І цалаваў іх, каб не есці.
Пакаштаваў — дык як маліна!
Хацеў бы есці іх няспынна.
І быццам я ўжо ў родным Моры...
Ах, памідоры, памідоры!
СУНІЦЫ
Як зоры, на паляне
Рассыпаны суніцы.
Сабрала іх у збане
Дзяўчына-чараўніца.
А хлопец тупаў следам
І папрасіў вадзіцы.
Як быццам бы не ведаў,
Што ў збане тым суніцы.
Калі ізноўку глянуў,
Крадком, каб не сурочыць,
Убачыў зоркі ў збане
І быццам зоры вочы.
НАШЫ ПРЫГАЖУНІ
Валасы ільняныя,
Вочы васільковыя,
Твары ўсцяж румяныя,
А рукі здаровыя.
Ў працы не лянівыя,
Ў хаце клапатлівыя,
І добразычлівыя,
І непалахлівыя.
Трэба — стануць радаю,
Шчырай дапамогаю.
Ніколі не падаюць
Прад бурай-трывогаю,
Пад цяжкаю ношаю,
Пад жыцця нагрузкаю.
Прыгажуні нашыя,
Кветкі беларускія.
ПЕРШЫ СНЕГ
Я памятаю першы снег
І першае з табой спатканне.
Час прыпыніў, здаецца, бег,
Але не надышло змярканне.
Здаваўся лістапад вясной,
Снег зімні — цёплаю пярынай.
І я шчаслівы быў з табой,
Мая каханая дзяўчына.
Я вуснамі, як чарадзей,
Лавіў сняжынкі з твайго твару.
Глядзеў углыб тваіх вачэй,
І абдымаў твой стан, і марыў.
Мінулі многія гады
І не адзін снег выпаў ранні.
Ды будуць першымі заўжды
Той снег і нашае спатканне.
АДЗІНОТА
Жанчын у цябе, кажаш, многа.
Значыць — не маеш нікога;
Доказ, што ты адзінокі,
Ад свайго шчасця далёкі.
Шчасце людское не ў суме,
Сэрца на любіць тлуму,
Сэрцу трэба нямнога:
Прыязнасць сэрца другога.
Шчасце людское, паверце,
У двух закаханых сэрцах.
ЗМЕНЛІВАЯ, ЯК НАДВОР’Е
Думаў я — пакутваў столькі ж, —
Даў цябе ласкавы лёс,
У вачах тваіх вясёлкі
Зіхацелі ў кроплях слёз.
Нечакана бачу: зранку
Цяжка ўжо цябе пазнаць.
У вачах тваіх маланкі
Безупынна зіхацяць.
Стала страшна мне, вядома,
Стала грознай ты, павер,
І чакаць, напэўна, грому
Засталося мне цяпер.
ТРЫЯЛЕТЫ
З незвычайнай душою жанчына
Мне пасеяла ў сэрцы трывогу.
І мне болей не трэба нічога.
З незвычайнай душою жанчына.
Не шукаю ніякай прычыны
Хоць прычын усялякіх многа.
З незвычайнай душою жанчына
Мне пасеяла ў сэрцы трывогу.
* * *
Мне да шчасця нямногае трэба,
Толькі ў сэрцы не мець адзіноты,
Адчуваць крыху ласкі, пяшчоты,
Мне да шчасця нямногае трэба.
Мець штодзённа скарыначку хлеба
І душы рамантычныя ўзлёты.
Мне да шчасця нямногае трэба,
Толькі ў сэрцы не мець адзіноты.