* * *
Імкнуся сэрцам да каханай,
Надоўга раздзяліў нас лёс.
Як многа нам тугі прынёс,
Імкнуся сэрцам да каханай.
Мне ноччу сніцца стук калёс,
Дамоў я еду пастаянна...
Імкнуся сэрцам да каханай,
Надоўга раздзяліў нас лёс.
ГОЛАС СЭРЦА
Калі я ад цябе далёка —
Сумую па табе няспынна.
Расце сум з кожнаю хвілінай
І штораз больш я адзінокі.
І сэрца поўніцца трывогай,
Неўтаймаваным моцным жалем.
І, каб цябе не адабралі, —
Збірацца хочацца ў дарогу.
* * *
Па леце лодак рад смуткуе.
Лісцём заплакалі галіны.
З кім у дарогу паплыву я?
Хіба ўжо толькі з успамінам.
Ты адплыла, застаўся з марай,
Як Рабінзон пасля крушэння.
Блукаю ў восеньскім пажары...
Я сам таксама ўжо асенні.
* * *
Сцяжыны той мне не забыць ніколі,
Якою ад яе калісьці крочыў.
Упершыню рукам сваім даў волю:
Абняў нясмела стан яе дзявочы.
І ўпершыню ў блакітныя да болю,
Ды сумныя чамусьці глянуў вочы.
І гэты зрок відаць мяне сурочыў,
Сцяжыны той мне не забыць ніколі.
ЗОРКІ
Заіскрыліся зоркі ў галінах.
Іх, здаецца, рукою б сабраў
Па чарзе і чароўнай дзяўчыне
Шнур караляў бы з іх нанізаў.
Ды няўлоўныя зоркі, як шчасце,
Надта зманлівы, дзіўны іх свет.
Як усмешка чароўная Насці,
Як затоены ў сэрцы сакрэт.
БУКЕТ ГВАЗДЗІКАЎ
Вакзал.
Перон.
Стаюё я між людзей.
Кругом трывожнае чаканне.
Стаю
і прытуляю да грудзей
гваздзікі-зоркі ў цэлафане.
Гудок
здалёк.
На гарызонце дым,
і колаў стук расце няспынна.
Віруюць думкі аб адным:
Ці едзе мілая дзяўчына?
Цягнік надзей
спыніў свой доўгі ход,
дыхнуў агнём з грудзей гарачых.
З вагонаў выплыў на перон народ —
на жаль, каханае не бачу.
Няма.
Дарма
яе шукае зрок.
У сэрцы сум расце вялікі.
Адхлынуў прэч людскі паток.
Трымаю непатрэбныя гваздзікі.
Туды,
сюды
бязмэтна я хадзіў.
У сэрцы боль перамагаў каханне...
Жанчыне незнаёмай я ўручыў
Свае гваздзікі ў цэлафане.
ВАЛЯНЦІНА
Так тужу я па табе
Тут у кожную хвіліну.
Я жыву заўжды ў журбе,
Валянціна, Валянціна.
Прывялі мяне сюды
Майго лёсу каляіны.
Без цябе больш нікуды,
Валянціна, Валянціна.
Так імчыць стралою час,
Вось і наша гадавіна.
Пачуццё яднае нас,
Валянціна, Валянціна.
Я наяве, нат у сне
Еду да цябе няспынна.
Сустракай хутчэй мяне,
Валянціна, Валянціна.
МАЁЮ ТЫ СТАНОВІШСЯ ВЯСНОЙ
Відаць, я буду старыцца паволі,
Калі маёй становішся вясной.
Табе ж ужо не пастарэць ніколі,
Заўжды са мною будзеш маладой.
Мы з лёгкакрылай радасцю бясконцай,
З багаццем неабдымным пачуцця,
З бязмежнай ласкай і пяшчотай сонца
Выходзім разам на прасцяг жыцця.
Каб безупынна цешыцца, як дзеці,
І шчасцейка свайго лавіць прамень,
З табой жывем у казачным мы свеце,
Які сабе ствараем мы штодзень.
Пачнем мы марыць аб шчаслівым лёсе,
Каб явай стала казачнае ў снах.
Не кліч, не кліч мяне журботна восень,
Калі ў душы мяёй яшчэ вясна!
СЫШЛІСЯ НАШЫЯ ДАРОГІ
Дарог жыццёвых вельмі многа
Мы змералі ступнямі ног,
Калі супольная дарога
Нас прывяла на наш парог.
І мы шчаслівыя сягоння,
Нам хочацца кахаць і жыць
І нашых сплеценых далоняў
Ніхто не можа раздзяліць.
І глыбіня пачуццяў шчырых
Змяце капрызлівы настрой.
Мы будзем жыць у шчасці, міры,
Мы будзем цешыцца сабой.