Сышліся нашыя дарогі
У наш адзін — супольны шлях.
У нашых сэрцах шчасця многа
І безліч радасці ў вачах.
ІЗНОЎ МЫ РАЗАМ
Ізноў мы разам, дарагая,
Пасля расстання.
Са словам вернасці „кахаю”
Стрэлі світанне.
Ізноў мы цешымся сабою
Шчыра, як дзеці.
І мы шчаслівыя абое
Ізноў на свеце.
Сабе ствараем свет уласны
І непаўторны.
Са шчаснай зоркай непагаснай
На небе зорным.
Ізноў мы разам, дарагая,
І назаўсёды.
Са словам вернасці „кахаю”
П’ем шчасця слодыч.
КАХАЮ, КАХАЮ
Збылася ўрэшце мая мара:
Вяртаюся пад сваю старасць
Да дарагога сэрцу краю.
Мая маленькая айчына,
Мая цудоўная жанчына,
Я вас люблю, я вас кахаю.
Калі знаходзіўся далёка
Я ад айчыны сінявокай,
Аб ёй тужыў і сніў начамі.
Мая маленькая айчына,
Мая цудоўная жанчына,
Я буду з вамі, буду з вамі.
Якое шчасце — быць тут штодзень,
У беларускім асяроддзі,
Жыць разам са сваім народам.
Мая маленькая айчына,
Мая цудоўная жанчына,
Мы зродненыя назаўсёды.
ШТУЧНЫЯ РУЖЫ
Памяці С. М.
Ты мне прынесла штучных ружаў
Як мы спраўлялі пяцігоддзе.
Зірнеш — і сэрца зноў затужыць,
Яны нібы жывыя штодзень.
Уваскрашаюць успаміны.
Ты адышла так нечакана...
Яны ж, пунсовыя, няспынна
Гараць у сэрцы свежай ранай.
ЖАНОЧАЯ ПАСЦЕЛЬ
Та, что послала мне постель.
Скажу сумленна,
Што жанчына
Заўсёды ложак слаць павінна,
Тут у яе цудоўны дар!
Паспаць у чысценькай пасцелі,
Якую любая пасцеле, —
Найлепшая з юнацкіх мар.
А як смяюцца нашы вочы,
Калі жанчына сцеле ўночы
І песціць у руках пасцель.
Як узбівае аж да столі
Падушкі белыя міжволі,
Каб мы нырнулі ў гэту бель!
Як задаволена жанчына,
Калі пад коўдрай ці пярынай
Заснеш,
Як маладзенькі бог.
А як любоўна і ласкава
Жанчына коўдрачку паправіць,
Нібы яна спаўзае з ног.
Вярнуўшыся ізноў дахаты,
Гляджу на ложак свой памяты,
А лягу, і заціхне боль,
Калі прысню, што ў снежнай белі
Духмяна-чысценькай пасцелі
Зноў засынаю, як кароль.
Прырода верная заўсёды
ЛЕС
Стаміўся ад чытання зрок
Ці дакучае адзінота,
Іду ў суседні свой лясок,
Хоць і асенні, без лістоты.
Лес густалісты свой убор
Як дар, рассыпаў мне пад ногі.
Ды ён жыве, ён не памёр,
Хоць сумны больш і больш убогі.
Ён больш загадкавы цяпер,
І больш маўклівы, задуменны,
Табе, лес, поўны мой давер,
Люблю твой выгляд летуценны.
Такой цішы няма нідзе,
І прыгажосці, асалоды.
Прырода нас не падвядзе,
Прырода верная заўсёды.
У ЛЕСЕ, НІБЫ Ў ГРАМАДЗЕ ЛЮДСКОЙ
Дрэвы — як людзі,
такія розныя.
У лесе, нібы ў грамадзе людской,
Так розняцца паміж сабою дрэвы.
Тут існуе лад і парадак свой,
Тут дабрыня, тут і праявы гневу.
У лесе, нібы ў гарамадзе людской,
Дуб-волат падпірае кронай неба,
А пад яго агромністай страхой
Яшчэ малыя дрэўцы корміць глеба.
У лесе, нібы ў грамадзе людской,
Бярозкі скрозь, як стройныя паненкі,
Красуюцца з расплеценай касой
І вабяць белай шлюбнаю сукенкай.
У лесе, нібы ў грамадзе людской,
Асвенцімаў тут многа і Майданкаў,
Відаць тут крэматорыяў разбой,
Дрэў абгарэлых скрозь тырчаць астанкі.