Ныраюць лебедзі за нечым,
Сцякае з іх вады струмень,
І не баяцца халадэчы,
Нібыта ззяе летні дзень.
Настрой тут радасна-прыўзняты,
Хоць я хвілінны толькі госць.
Не маем фотаапарата
Увекавечыць прыгажосць.
НОЧ НАД МОРАМ
Выплыў з вадзяной прасторы
Жоўты месяц залацісты.
Выкупаўся ў цёплым моры,
Вось і стаў крыштальна чысты.
І завіснуў у паветры
Быццам лямпа Аладзіна.
Заглядае ў мора, светлы,
І цікаўны, як жанчына.
Заблішчэлі зор каралі,
Астывае пляж да ранку,
І ціхутка мора хвалі
Зашумелі калыханку.
Засынае ўсё навокал
У начной марской старонцы.
Толькі месяц адзінокі
Выглядае ў небе сонца.
НА ПЛЯЖЫ
На сагрэтым сонцам пляжы,
Ля бурлівых хваляў мора
Людзі ўцешна целы смажаць
Перад воднаю прасторай.
Аб адным яны тут мараць
І клапоцяцца заўзята:
Каб з карычневым загарам
Да сваёй вярнуцца хаты.
Праліваюць моры поту,
Цела вымучаць да стомы,
Каб з задавальненнем потым
Зайздрасць выклікаць знаёмых.
І таму ляжаць упокат
На пясочку жоўтым целы.
Пільна сочыць сонца вока,
Каб ніхто не быў тут белы.
КРАСУЕ ЛЕС МОЙ ЗАЛАТЫ
Красуе лес мой залаты,
Нібыта ў казцы я, здалося.
Пад ногі сцелюцца лісты,
Калі іх пафарбуе восень.
Яна ідзе на мой парог
І астаецца дамаседам.
Больш у жыцці маім дарог —
За мною восень крочыць следам.
Мяне ўжо з восенню, відаць,
Ніхто ў жыцці не раз’яднае.
Калі мне з ёю сябраваць —
Заўжды хай будзе залатая.
ЛЕТНІ РАНАК
Парвалася покрыва ночы,
І вёска сустрэла світанне.
Прамыўшы расой свае вочы,
На сонейку грэецца раннім.
Бяроза расчэсвае косы
Грабеньчыкам хісткага плоту.
Стары журавель з доўгім носам
Стаіць і чакае спякоту.
Над хатай, раскінуўшы рукі,
Спакойна стаіць вяз-старэча.
Плыве па вясковым бруку
Мора кароў і авечак.
У хатах жанчыны-даяркі
Надой ужо цэдзяць багаты.
Дымяць каміны, як цыгаркі,
Што кураць вясковыя хаты.
СТАРЫ САД
З бацькам мы дрэўцы садзілі
Амаль паўстагоддзя назад.
Гады адплылі, быццам хвілі,
І вось пастарэў ужо брат.
Калі я заглянуў з дарогі
Сюды, даўні тут гаспадар,
Мне яблык з галіны пад ногі
Упаў, як удзячнасці дар.
Каторы ўжо год спеліць восень
Духмяныя ў садзе плады...
Пад кронамі дрэў мне здалося,
Што я тут ізноў малады.
Бацькоў смерць забрала руплівых,
Няўзнак пастарэў і мой брат.
І з пошумам нейкім тужлівым
Спакойна ўмірае наш сад.
ПАЛЯВАЯ ГРУША
Калісь, на бацькавых загонах,
Каля дарогі невялічкай,
Расла з разложыстаю кронай
Ігруша палявая, дзічка.
Яна абдорвала гасцінна
Усіх салодкімі пладамі,
А іх у вёсцы беспрычынна
Сяляне звалі шведаўкамі.
З сям’ёю бацька мой, Мікіта,
Шукаў пад грушай ахалоды,
Калі сярпамі жалі жыта
У спёку летнюю заўсёды.
Дупло ігрушы стогадовай
Ва ўсіх цікавасць выклікала,
Грамадка пастушкоў вясковых
Там вогнішча сваё расклала.
Стаяла восеньская суша.
Таму з агромністаю кронай,
Са спелымі пладамі груша
Шугала полымем чырвоным.
А неўзабаве груша тая
Ужо дымела вугалькамі.
Ды ў снах маіх яна вітае
Мяне з пладамі шведаўкамі.
ГОРЫ, ГОРЫ
Горы, горы,
прадкажыце,
што там
на маёй арбіце?
Што рыхтуюць
мне нябёсы?
І што суджана
мне лёсам?
Што жыццё
мне абяцае?
Можа, славу
прадракае?
Мо, пасля
майго сканання,
нат не будзе
ўспамінанняў?
Ды стаяць
маўкліва горы.
Гора, гора...