ЯДНАННЕ З ПРЫРОДАЙ
У старэнькай калысцы
З надмагільных карэнняў
Вырастала калісьці
Не адно пакаленне.
Пакаленні ўміралі,
Хто старым, а хто юным,
З праху іх вырасталі
Зноў калыскі і труны.
МАЯ ТЫ ВОСЕНЬ, НЕ СПЯШЫ
Прайшла вясна, мінула лета.
Мая ты восень, не спяшы!
Яшчэ ж і песня не дапета,
Яшчэ вясна ў маёй душы.
Я ж у гарэнні, не ў знямозе,
Яшчэ ў мяне юначы ўздым.
Я ўсё знаходжуся ў дарозе,
Я ўсё нястомны пілігрым.
Усё яшчэ збіраю вопыт
І пазнаю шырокі свет.
На рубяжах старой Еўропы
Хачу пакінуць сціплы след.
Зашмат зрабіць мне не ўдалося.
Яшчэ ж не выгарэў да дна!
Дык не спяшы, мая ты восень,
Калі ў душы маёй вясна!
Будзь добрым, чалавеча
ДАБРЫНЯ
Калі маланкава з гадамі
Мінае наша маладосць,
Ды разам з маладымі снамі,
На жаль, знікае прыгажосць.
На шчасце, дабрыня заўсёды
З табой жыць будзе цэлы век,
І як у згодзе ты з народам —
Тады ты добры чалавек.
Калі цябе не любяць людзі,
Дык ты нікога не віні.
Цябе тады адно асудзяць,
Як ты пазбаўлен дабрыні.
Дык будзь жа добрым, чалавеча,
І будзь заўсёды людскім ты.
З кім не былі б твае сустрэчы —
Не траць ніколі дабраты.
РОЗДУМ
Не спыніць нам час наш хуткацечны,
З нас ніхто тут на зямлі не вечны.
І чым больш у кожнага гадоў —
Больш і тых ужо, хто адышоў.
І штораз часцей ужо кагосьці
З блізкіх пакідаем на пагосце.
Ведаем, такі надыдзе час,
Што пакінуць там таксама нас.
Хочацца на свеце нам гасцінным
Заслужыць на добрыя ўспаміны.
Каб усе нас памяталі тут,
Калі свой пакінем родны кут.
МАЛАДЫМ
Старымі таксама, напэўна, вы будзеце,
Ад нас уцякае маланкава час.
І гэтак, як зараз старэйшых вы судзіце —
Калісь вашы дзеці асудзяць і вас.
Нам часта здаецца, што мы ідэальныя,
Не маем заган аніякіх людскіх.
І курым тады фіміямы пахвальныя
Або выліваем памыі на ўсіх.
Сябры маладыя, супольнымі сіламі
Нам трэба імкнуцца да заўтрашніх дзён.
Над роднымі каб нам не плакаць магіламі —
Супольна расціць і збіраць трэба плён.
ЧАЛАВЕЧНАСЦЬ
На свеце мы жывем не вечна,
Усе мы госці тут навокал,
Таму павінны чалавечнасць
Мы праяўляць на кожным кроку.
А чалавечнасці так мала,
І воўкам мы глядзім на брата,
Жывем з нахабствам небывалым
І з крывадушнасцю зацятай.
Мы часта цынікі і клоўны
Або двудушныя спрытнюгі,
І з ротам пустаслоўя поўным
Збіраем лаўры і заслугі.
Жывем без сораму, сумлення,
Свайму не давяраем веку,
Каб чалавечае падзенне
Не асудзіць у чалавеку.
ХАПУНЫ
Ёсць на свеце хапуны,
Што хапаюць да магілы,
Што імкнуцца да вайны,
Каб забраць чужое сілай.
Хапуноў і сярод нас
Заўсягды не бракавала,
Гэта гарлахвацкіх клас,
Ім заўсёды мала, мала.
Хапуны і махляры,
Рвуцца толькі да раскошы,
Ашуканцы, гандляры
Робяць грошы, грошы, грошы.
Чую: толькі вершаплёт
Грошай зарабляць не ўмее
І бяднее з году ў год.
Дык на што твая надзея?
ЛЁС ЧАЛАВЕЧЫ