Калі мы ўжо абавязкова
Апынімся ў сям’і шаноўнай,
Што будзем мы рабіць нанова,
Ці будзем жыць як роўны з роўным?
Ці не апынімся часамі
Зноў пад пагібельным прымусам,
Ці дойдзем да Еўропы самі,
Ці будзе шлях і беларусам?
***
Прывабнасць кожнай кветкі-краскі
І сэрца кожнага раскоша
Ёсць у звароце:
Калі ласка,
У польскай мове:
Bardzo proszę.
Убачыш сонечны прамень,
За ім і дня таемны вобраз
У прывітанні:
Добры дзень,
Даслоўнасць польскаму:
Dzień dobry.
І беларусаў і палякаў
Заўжды аднолькавав хвалюе
І дарагое слова:
Дзякуй,
І непаўторнае:
Dziękuję.
НА НОВЫМ СВЕЦЕ КОНЬ СТАРЫ
Заблытаўся сярод машын
Старэнькі конь на Свеце Новым.
На гулкай вуліцы — адзін,
Таму і цокаюць падковы.
Навокал сотні конскіх сіл,
Ну а ў яго адна, слабая.
Шчыпае вочы дым і пыл,
Што сілы конскія ўзнімаюць.
І здзекваюцца ліхтары,
Клаксан зрабіўся хуліганам.
На Новым Свеце конь стары
Бяжыць апошнім ветэранам.
СУСЕДЗЯМ
Суседзі нашыя славянскія
Палякі — блізкія суседзі.
Не будзьце ж вы занадта панскія!
Не на адным мы возе едзем?
Правы аднолькавыя дадзены,
І нам, і вам, як абавязкі.
Хоць лёсам мы сваім абкрадзены,
Ды жыць не хочам з нечай ласкі.
Хоць мы з другой зямлі, усходняе,
Аднак з жывой яшчэ душою.
За беларускае, за роднае
Стаялі і стаім сцяною.
Былі мы доўга пад прымусамі
І з боку захаду і ўсходу,
Ды засталіся беларусамі,
Лічыцца сталі мы народам.
Не хочам быць безабароннымі,
Мы будзем за сваё змагацца.
Даволі жыць заўжды прыгоннымі,
Людзьмі нарэшце хочам звацца!
Супольнаю сям’ёю дружнаю
Жыць хочам у адной краіне.
Заможнымі быць, не лапцюжнымі —
Наша адвечная павіннасць.
КАЛІ Ж МЫ СТАНЕМСЯ ПАРТНЁРАМІ?
Не ведалі сваёй мы вартасці,
Яна зусім прапала недзе.
Прасілі толькі талерантнасці
Заўсёды у сваіх суседзяў.
Не шанавалі нашай нацыі
Суседзі розныя навокал.
Праявамі дыскрымінацыі
Кармілі нас на кожным кроку.
Жывем мы пад аднымі зорамі,
Адно нас сагравае сонца.
Калі ж мы станемся партнёрамі
Суседзям у сваёй старонцы?
МЫ — ЗГУРТАВАНЫЯ
Дзеячам БГКТ
Мы — згуртаваныя,
Мы — аб’яднаныя
Матчынай моваю
І роднай песняй.
З душой крылатаю
Выйшлі аратыя
На нівы свежыя
Сустрэць прадвесне.
І жменяй поўнаю
На скібы роўныя
З натхненнем сеялі
Шчасця зярняты.
Нівы ўраджайныя
І рукі дбайныя
Штогод прыносілі
Нам плён багаты.
Мы — не лапцюжныя,
Сям’ёю дружнаю
Ідзём у светлае
Заўтра краіны.
Палякам — роўныя,
Славянам кроўныя.
Супольны дом наш —
Наша айчына.
У ЦЯГНІКУ
З бетоннай спальні гарадской
Усё жыццё сваё няспынна
Імкнуся сэрцам і душой
Я да сваёй малой айчыны.
У цягніку, у цягніку
Паміж Варшавай — Беластокам,
Я дні жыцця свайго таўку,
Нібы іду марудным крокам.
Жыву як заяц на мяжы,
Што не сагрэе свайго следу,
Усім чужы, зусім чужы,
Калі ж я да сваіх даеду?
Калі ж сыду я з цягніка
І больш не буду толькі госцем
У краі брата-земляка,
На родных сцежках маладосці?
ПРЫЗЯМЛЕННЕ
Я адарваўся ад зямлі,
Пакінуў сваё Мора:
„Бывайце, родныя палі,
Я адлятаю ў горад”.