На шлях жыццёвы маладосць
Мне падарыла крылы,
Каб гарадская прыгажосць
Мяне запаланіла.
З бетоннай клеткі, з вышыні
Глядзеў я на зямліцу,
І засыхалі карані
Айчынныя ў сталіцы.
І без зямлі, як дрэва, тут
Я гас i гас няспынна,
І сніўся мне бацькоўскі кут —
Маленькая айчына.
На яве, а таксама ў снах,
Бяруць разгон ікмненнні,
Каб хоць у пажылых гадах
Там здзейсніць прызямленне.
Лёс складаны Беларусі
АЙЧЫНА
Мая тут вёска з роднымі бацькамі,
Я тут якраз на белы свет прыйшоў.
Тут першы раз сказаў я слова „мама”,
Ды многа іншых змалку любых слоў.
Я рос і вырас на айчыннай глебе,
Карэнні тут глыбока запусціў,
І рос не на чужым — на ўласным хлебе,
Салёным потам хлеб свой акрапіў.
Глыбока зросся я з айчынным лёсам,
У гэтым лёсе — лёс журботны мой.
Няшчасці пасылалі нам нябёсы —
З айчынай мы жылі адной бядой.
Айчыну я нашу заўсёды ў сэрцы,
Яна ж адна, няма другіх айчын.
Бацькі мае ў айчыннай спяць зямельцы,
У ёй і я хачу знайсці спачын.
Тут першы крок і першая сцяжына
І першая за плугам баразна.
Таму і дарагая мне айчына —
Мая рака без берагоў і дна.
МІНСК
Праз многа год вандрую я ізноў
Па гулкіх плошчах, вуліцах знаёмых.
І сустракаю шмат сваіх сяброў,
І адчуваю тут сябе, як дома.
І шчыры, нізкі аддаю паклон
Я неўміручым Коласу, Купалу,
Што на дарозе з ношай цяжкіх дзён
Спыніліся спачыць на п’едэсталах.
Цудоўны Мінск! Хоць і прайшлі гады,
Хоць я цябе даўным-даўно не бачыў,
Ты, як і быў, застаўся малады,
Я позірк твой захоўваю юначы.
Манету ў Свіслач кідаю знарок,
Як сімвал, што сюды яшчэ вярнуся,
Што будзе зноўку вабіць, цешыць зрок
Сталіца светлазорнай Беларусі.
НА РАДЗІМЕ ДУНІНА-МАРЦІНКЕВІЧА
Ад берагоў шумлівай Віслы,
Ад вуліц Фенікса-Варшавы,
Прыехаў я на рэчку Іслач —
На рэчку паэтычнай славы.
Над ёй шумяць таемна дрэвы
І толькі аб адным гавораць —
Аб тым, як Дунін-Марцінкевіч
Хацеў няпраўду тут агораць.
Мінулы час уваскрашае
Людская памяць непрыкметна:
Дудар у Люцінцы спявае
Нам песні волі запаветнай.
МАКСІМ БАГДАНОВІЧ
Дзе Чарнамор’я пеністыя хвалі
Аб прыбярэжны дробяцца валун,
Там сумныя акорды прагучалі
З апошніх, абарваных лёсам, струн.
І цудадзейная замоўкла ліра,
Замоўк хваробай скошаны пясняр.
І толькі ў песні, маладой і шчырай
Пульсуе думка, ззяюць промні мар.
У ёй жыве наш край гаротны, ціхі,
У спелым жыце васількі цвітуць,
І імі трызняць слуцкія ткачыхі,
Што паясы на лад персідскі ткуць.
ПАМЯЦІ АЛЕСЯ ГАРУНА
Ты мір і волю нёс айчыне,
Калі шалеў вайны віхор.
І нечакана на чужыне
Змаганнем змучаны памёр.
Гасцінны старажытны Кракаў
Прыняў цябе, паэт-змагар.
Ты спіш адзін сярод палякаў
З няздзейсненым цяжарам мар.
Магіла знойдзена ў стагоддзе
Прыходу ў неспакойны свет.
І жыць ты будзеш у народзе —
Ты несмяротны, наш паэт!
Ты з небыцця да нас вярнуўся,
Цяжкі твой і па смерці лёс.
Распяты ў роднай Беларусі
Ты ўваскрасаеш, як Хрыстос.
ЛЯЦІ, МАЯ ПЕСНЯ
Памяці Міхася Забэйды-Суміцкага
Чароўных гукаў родных слоў
Стрымаць не змогуць нават межы:
Яна вярнулася ізноў
З далёкай Прагі ў Белавежу.
Дзе толькі велічны, з агнём,
Плыў мілагучны голас звонкі,
Заўсёды разам з Міхасём
Спявала родная стронка.
Цурчаў прызрысты ручаёк,
Аб нечым пушча гаманіла,
Граў на жалейцы пастушок,
Плыў шчэбет птушак лёгкакрылых.