Дык хай далей чулліва так
Старонку родную ўслаўляюць —
Заўсёды малады мастак
І песня, вечна маладая.
ХТО МЫ
У вёсцы пачаліся спрэчкі:
Жывем мы над адною рэчкай,
Адна зямелька ў апрацоўцы,
І молімся ў адной царкоўцы,
Адно ў нас сонейка, нябёсы,
Адным спалучаны мы лёсам,
Адно нам толькі невядома
і нас хвалюе гэта: хто мы?
Азваўся Ян — тут найстрэйшы —
Усё жыццё я быў тутэйшым,
Відаць, мы ад пачатку свету
Будзем тутэйшымі усе тут.
— Павінны кімсьці быць, вядома, —
Негаваркі азваўся Сёма, —
Усё-ткі людзі мы, не гускі,
Мяне завуць заўсёды рускім.
— Можа мы родам з Украіны? —
Тут запыталася Паўліна. —
— Кажуць, што з украінскай мовы
Заўсёды пазычаем словы.
Лявон дакінуў сваё слоўца:
— А можа ўсе мы тут літоўцы?
Было ж тут, пішуць летапісцы,
Княства Літоўскае калісьці.
— Жывем у Польшчы, мы — палякі,
Запальчывы азваўся Якаў.
Жывем мы ў прагрэсіўным свеце —
Ужо палякі мае дзеці.
Нервова ўскрыкнуў тут Кастусь:
— Дзе ж ваша, браткі, Беларусь?
Бачу, пазбыцца мы гатовы
Нацыянальнасці і мовы.
І быццам бы нам невядома,
Адкуль выводзімся і хто мы,
І сапраўды ўжо слухаць горка,
Што наша брыдкая гаворка,
Што быццам бы мы з горшай гліны —
Цурацца роднага павінны,
Што быццам існуе прымус,
Каб свайго зрокся беларус.
Ніхто нас не змушае, брацця,
Каб свайго роднага цурацца,
Каб пастаянна з года ў год
Мы паміралі як народ.
Шануйма роднае, паверце,
Каб ведаць хто мы, каб не ўмерці.
МІЛЫ ДРУЖА
Мілы дружа, слухаць горка,
Ты набыў дурных манер:
Брыдкаю завеш гаворкай
Мову родную цяпер.
Нат тутэйшым, як калісьці,
Не завеш сябе, дружок.
Адарваным з дрэва лісцем
Мкнеш, дзе дзьмухне вецярок.
Што, зыбыў, адкуль паходзіш,
Што ты нарадзіўся тут?
Ты ж плюеш на асяроддзе,
На бацькоўскі родны кут.
Ты на гарадской пасадзе
Адцураўся ад сяброў.
Нават прозвішча ўжо здрадзіў
Сваіх прадзедаў, бацькоў.
І, магчыма, па парадку
Зробіш ты апошні крок:
Здрадзіш бацьку, здрадзіш матку,
Астанешся, як калок.
БЕЛАРУСКІ МУЗЕЙ
Казалі нам, што ў вочы рэжа
І што псуе турыстам кроў
Музей няпольскі ў Белавежы,
Паміж дубоў, паміж зуброў.
Нялюдскім варварскім загадам,
Як крывадушнік-фарысей,
Хутка ліквідавалі ўлады
Этнаграфічны наш музей.
Даробак знішчылі багаты
Нашых сяліб, нашай зямлі,
І унікаты-экспанаты
У Цехановец аддалі.
І мы упорыста, гадамі,
З ахвяр грашовых землякоў,
З натугаю будуем самі
У Гайнаўцы музей ізноў.
І ў павільёне ўжо гатовым,
Што вырас нам, як прыгажосць,
Музей мы ўжо адкрылі новы,
Усім праціўнікам на злосць.
ГРОДЗЕНСКІЯ ЭКСПАНАТЫ
У нас вялікае свята,
Цешцеся, беластаччане!
Прывезлі да нас экспанаты:
Родную мову, песню і танец.
Вось уваходзяць на сцэну,
Выпаласканыя з беларускасці чыста,
У народных уборах манекены,
Самадзейныя гродзенскія артысты.
І паўтараюць яны бездакорна
Вызубраныя словы, мелодыі, крокі.
Уваскрасае мінулае зорнай
Беларусі маёй сінявокай.
Са сцэны з настроем прыўзнятым
Сышлі самадзейнікі з Гродна —
Беларускія экспанаты
Загаварылі на „общенародной”.
УЦЕКАЧЫ
Сумнае дзеецца з вёскамі,
Быццам няма вінаватых.
Вокны забітыя дошкамі,
Страшаць пустэчаю хаты.
Мы назаўжды развіталіся
З роднай бацькоўскай зямлёю,
Вёсцы чужымі ўжо сталіся,
Наша жыццё — гарадское.