Мы, як сяляне ўжо быўшыя,
Рэдка бываем тут госцем.
Нашы бацькі, век аджыўшыя,
Спяць вечным сном на пагосце.
Мы, гарадскія асаднікі,
Што разбрыліся па свеце.
Хоць і зямліцы мы здраднікі,
З ёй нам зрадніцца прыйдзецца.
ПРЫСТАСАВАНЦЫ
І штораз меншыя ўжо шанцы,
Каб беларусамі астацца.
Да большасці прыстасаванцы,
Імкнемся ёй прыпадабацца.
Стараемся мы адначасна
Як большасць наша быць такімі ж.
Зракаемся ідэі ўласнай,
Сабе становімся чужымі.
Зракаемся сваіх карэнняў
І памяці бацькоў вясковых,
І папярэдніх пакаленняў,
І роднай беларускай мовы.
Цікава, большасць як асудзіць
Гэтыя нашыя заганы?
І ці яна заўсёды будзе
Да нас адносіцца з пашанай?
ПРЫМАКІ
Было ў мінулым заўжды так:
Найбольшая бяда і сварка
Там панавала, дзе прымак
Ішоў на чужую гаспадарку.
А маем век цяпер такі,
Што трацім у сваё надзею,
І ціснемся ўсе ў прымакі
Мы да суседзяў-дабрадзеяў.
І надта згодны мы з усім,
І чуемся ўсе быццам дома,
І забываем нат аб тым,
Адкуль выводзімся і хто мы.
Калі спытаюць сябрукі:
— Ці беларусы ёсць тут недзе?
Адказ пачуюць: — Прымакі
Усе цяпер яны ў суседзяў.
„ДЗЕЯЧЫ-ДЗЯКАВІЧЫ”
Усякай дзякуюць уладзе
Хоць ім яна далася ў знакі,
Пяюць на з’ездзе, на нарадзе
Сваё падданніцкае: „дзякуй!”
Хоць атрымаў нашмат я меней
Сваёй павіннасці ўсялякай,
Заўсёды поўны захаплення:
„О дарагія, дзякуй, дзякуй!”
Тым, у двухмоўным асяроддзі,
Што памагаюць стаць палякам,
Пры кожнай выкажуць нагодзе
Нізкапаклонніцкае „дзякуй!”
Яны ж тут у сваёй старонцы,
Ды толькі пад суседскім знакам.
За гэта, што жывуць пад сонцам,
Суседзям паўтараюць: „дзякуй!”
АСІМІЛЯЦЫЯ
Мы ад свайго ўцякаем і ўцякаем,
Нібыта ўсе мы з нейкай горшай гліны.
І ў родным асяроддзі прападаем —
Мы мовы выракаемся, айчыны.
Імёны дзецям мы даем чужыя,
Сваіх, спрадвечных, родных нам, не цэнім.
І толькі прозвішчы пакуль яшчэ старыя,
Ды прыйдзе час — і прозвішчы мы зменім.
І з кожным днём усё нас меней, меней —
У польскім моры растаем няспынна.
І будзе згодным з праўдаю сцвярджэнне,
Што Польшча — аднародная краіна.
БЕЛАРУСЫ БАЯЦЦА БЕЛАРУСАМІ ЗВАЦЦА
Лаўлю я вухам, шукаю зрокам
Беларусаў у Беластоку.
І ў душы мне становіцца горка,
Нідзе не чую роднай гаворкі.
Быццам папала ў нейкую пастку
Жыхароў горада трэцяя частка.
І не чуваць іх у наваколлі,
Нібыта і не было тут ніколі.
І заўжды чую на кожным кроку
Толькі палякаў у Беластоку.
Чуецца ўсюды польская мова,
Цалкам заглухла нашае слова.
Хоць афіцыйна няма прымусу,
Няма адважных быць беларусам.
Большасці раптам сталі баяцца,
Беларусамі публічна звацца.
ШТУЧНЫ ПАДЗЕЛ
Даўным-даўно нас дзеляць так,
Хоць і адзін у нас Ісус:
Калі ты каталік — паляк,
А праваслаўны — беларус.
Шмат маем беларускіх сёл
З адной гаворкай з даўніх год.
Ды ёсць царква тут і касцёл,
Яны і дзеляць наш народ.
І барацьба за душы тут
Відаць, не спыніцца нікім
І ўжо не ведае наш люд,
Хто ён такі, што стала з ім?
Калі сілком падзел такі
Штогод праводзіцца наўкол,
Ці варта гэтак, землякі,
Натоўпам ціснуцца ў касцёл?
ПРАВАСЛАЎНЫЯ ПАЛЯКІ
Тутэйшымі быць многім надаела
І аставацца імі — не прымус.
Адвагі не хапае сказаць смела
І канчаткова: „Я дык беларус!”
Між намі адшчапенцаў шмат усякіх,
Украінцамі стала многа з іх.
У модзе праваслаўныя палякі.
І з кожным днём тут штораз больш такіх,