Я клянуся: не зракуся
Сваё роднае любіць.
Быў і буду беларусам,
Пакуль толькі буду жыць!
Я БЕЛАРУС
Я беларус, рос у народнай гушчы,
Сярод палёў, уквечаных лугоў,
Пад дзіўны гоман Белавежскай пушчы,
Пад заліўныя трэлі салаўёў.
Я беларус, рос у сялянскай хаце,
У свет выходзіў праз яе парог.
Сваю любоў да бацькі і да маці,
Я ў глыбіні грудзей сваіх збярог.
Я беларус, і любай роднай мове
Яшчэ дзіцём вучыўся ад бацькоў.
Таму яна — мой лёс у родным слове —
Мне даражэй, чым з іншых сотні слоў.
Я беларус і гэтым ганаруся.
Усім душу сваю магу адкрыць:
Ніколі і нідзе не адракуся,
Што беларусам жыў і буду жыць!
МАЯ ЗЯМЛЯ
Я зросся з роднаю зямлёю,
Дзе блізкі мне жыве народ,
Яе пад босаю нагою
Я чую ад дзіцячых год.
Глыбока запусціў карэнні
Я ў родную сваю зямлю.
Тут сокам многіх пакаленняў
Сваю я смагу наталю.
Зямля дае натхненне, думы,
Бацькоўскай мовы прыгажосць,
І сэрца напаўняе сумам,
Калі ты дома рэдкі госць.
Часцінка велічнай планеты,
Далёка ты — а я ў журбе.
Жывеш, зямля, заўжды ўва мне ты,
Пакуль хаджу я па табе.
Мая зямля, мая калыска,
Прычал мой да апошніх дзён.
Ты ад душы прымі мой нізкі,
І шчыры, і зямны паклон!
МОЙ НАРОД
Тады ў народа ёсць паэты,
Калі ў паэтаў ёсць народ.
Калі я еду на Радзіму,
Мінаю толькі Беласток,
Як земляка свайго, гасцінна
Мяне вітаюць тут здалёк.
А чым бліжэй да роднай хаты,
Тым даражэй бацькоўскі кут.
І нат у цягніку дзяўчаты
Мне прапануюць месца тут.
Я адмаўляюся, вядома,
А сэрца б’ецца гарачэй.
Прыемна мне, што я ўжо дома,
Што я сярод сваіх людзей.
Што я заўжды тут у пашане,
Як у старых, так і малых,
Што любяць тут мяне сяляне,
За тое, што люблю я іх.
А да народа, да айчыны
Любоў мая мацней штогод.
Свайго народа я часціна,
А ў маім сэрцы ўвесь народ.
МАЯ МОВА
Цябе з калыскі, немаўлём,
Я атрымаў як запавет.
Я табою ўрос у родны дом,
З табою пазнаваў я свет.
З табой жыве айчынны край
І працавіты мой народ.
Народзе, мовы не кідай,
Узбагачай яе штогод!
Крыніца думак, пачуцця,
Натхнення, дзе няма маны,
І спадарожніца жыцця
Мне ад калыскі да труны.
Калі ж у шчасці ці журбе,
З надзеяй, смуткам уваччу,
Я, мова, думаю ў табе,
Дык у табе я і маўчу.
БЕЛАСТОК
Беласток, родны наш Беласток, —
Вырас ты на палосках, у жыце,
Дзе радзімы цвяток-васілёк
Праглядаецца ў неба блакіце.
Сімвалічны твой герб, Беласток,
Ад арла і крывіцкай пагоні.
Гэта ў наша мінулае крок,
Спалучае ён нас і сягоння.
Прыгажэеш штогод, Беласток,
Незвычайнай сваёй панарамай.
Тут касцёлы віднеюць здалёк,
Ёсць і цэркаўкі нашы таксама.
Цешыш сэрца і цешыш наш зрок
Ты, малое айчыны сталіца.
Беласток, родны наш Беласток,
Будзем вечна табой ганарыцца.
ПАМІРАЮЦЬ НАШЫ ВЁСКІ
Палеткі са збожжам з валошкамі
Няспынна пусцеюць, пусцеюць...
Акенцы, забітыя дошкамі
Хацінак нямеюць, нямеюць...
Сяляне ўжо састрэлыя,
Што грэюць на сонейку косці,
Маўклівыя, як анямелыя,
Гатовы спачыць на пагосце.
А іх улюбёныя, кроўныя,
Здаўна гарадскія ўжо дзеткі,
І ўнукі, усе — польскамоўныя,
Старэнькіх наведваюць рэдка.
Ніхто тут здаўна ўжо не селіцца,
І гінуць, пусцеючы, вёскі.
Штодзень паміраюць аселіцы,
Травой зарастаюць палоскі.