— Давайце адыдзем, — сказала Ганна. — У нас цэлая царква на дваіх.
— Правільна, — пагадзіўся Кін. — Яна здагадаецца? Кабыла здагадалася. Кін і Ганна селі на камень у дальнім кутку, а Клепа ветліва спынілася каля ўвахода, здрыгваючыся ўсёй сваёй скурай, каб абтрэсці ваду. Пасярод царквы, куды цяпер ліўся з дзіравага купала нешырокі вадаспад, цёмная пляма вады ператварылася ў лужыну, якая, як чарнільная пляма, выпускала шчупальцы. Адзін ручаёк дабраўся да Ганніных ног.
— А вам не страшна? — спыталася яна. — Размаўляць з выкапнёвай жанчынай?
— Зноў? Зрэшты, не, не страшна. Я прывык. — А хто з геніяў жыве ў вас?
— Вы іх не ведаеце. Гэта невядомыя геніі.
— Мёртвыя душы?
— Мілая мая, падумайце добра. Геній — паняцце статыстычнае. У гісторыі чалавецтва яны з'яўляюцца рэгулярна, хоць і рэдка. Але яшчэ дзвесце гадоў назад сярэдняя працягласць жыцця была не больш за трыццаць гадоў нават у самых развітых краінах. Большасць дзяцей памірала ў маленстве. Паміралі і будучыя геніі. Эпідэміі спусташалі цэлыя кантынент. ы — паміралі і геніі. Грамадскі лад аддаваў на пагібель людзей, што мелі няшчасце нарадзіцца з рабскім ашыйнікам, асуджаў на такое існаванне, што геній не мог паказаць сябе… У войнах, у эпідаміях, у масавых забойствах, у турмах геніі гінулі часцей, чым звычайныя людзі. Яны адрозніваліся ад звычайных людзей, а гэта было небяспечна. Геніі станавіліся ерэтыкамі, бунтарамі… Геній — вельмі кволае стварэнне прыроды. Яго трэба берагчы і шанаваць. Аднак ніхто гэтым не займаўся. Нават прызнаны геній не быў застрахаваны ад заўчаснай смерці. Звыкла гаварыць пра геніяльнасць Пушкіна. На паводзіны Дантэса гэтае меркаванне ніякім чынам не ўплывала.
— Я ведаю, — сказала Ганна. — Нават сябры Пушкіна Карамзіны асуджалі яго. Шмат хто лічыў, што Дантэс меў рацыю.
Клепа падышла бліжэй, таму што падзьмуў вецер і стрэлы дажджу паляцелі ў расчыненыя дзверы. Клепа нервова варушыла ноздрамі. Раптам загрымела, потым яшчэ і яшчэ. Ганна ўбачыла, як праём купала ярка высвеціўся маланкай. Кін таксама паглядзеў уверх.
— Але чаму вы тады не выкрадаеце геніяў у маленстве?
— А як можна здагадацца, што дзіця геніяльнае? Яно ж павінна паказаць сябе. І паказаць так, каб мы маглі адважыцца на экспедыцыю ў мінулае, а такая экспедыцыя патрабуе столькі энергіі, колькі сёння выпрацоўваюць усе электрастанцыі Зямлі за год. А гэта не так ужо мала. Нават для нас.
Кабыла, стрыгучы вушамі, пераступала з нагі на нагу. Маланка ўрэзалася ў траву перад самым уваходам. Царква будавалася трывала.
— Не, — прамармытаў Кін, — мы яшчэ шмат чаго не можам.
— Значыць, атрымліваецца зачараванае кола. Геній павінен быць невядомы.
І ў той жа час паспець ужо нешта зрабіць.
— Бывалі сумніцельныя здарэнні. Калі мы былі амаль упэўненыя, што ў мінулым жыў вялікі розум, і можна было б яго дастаць, але… ёсць няўпэўненасць. А часам мы ведаем дакладна, але віток не адпавядае. І нічога не зробіш.
— Тады вы звяртаецеся ў будучыню?
— Не, у нас няма сувязі з наступным вітком.
— Там што-небудзь здарыцца?
— Не ведаю. Там бар'ер. Штучны бар'ер.
— Напэўна, нехта штосьці натварыў.
— Можа быць. Не ведаю.
8
Ганна раптам расхвалявалася. Здавалася б, што табе да таго, што здарыцца праз тысячу гадоў? Бо ёй ніколі не даведацца, што там адбылося…
Вецер сціх, дождж ліў ціха-мірна, як бы выконваючы свой абавязак.
— А ў наш час, — спыталася Ганна, — ёсць кандыдатуры?
— Вядома, — сказаў Кін. Відаць, не падумаўшы, што робіць, ён правёў у паветры рукою, і ручаёк, што падабраўся да Ганніных ног, спыніўся, нібыта натрапіў на шкляную запруду. — Дваццатае стагоддзе, мілая Ганна, — таксама забойца, як і іншыя стагоддзі. Калі хочаце, я вам зачытаю некалькі кароткіх даведак. Па некаторых з іх мы не рашыліся прымаць меры…
«А па якіх?» — хацела спытацца Ганна. Але змаўчала. Верагодна, ён не адкажа. І правільна зробіць.
— Гэта толькі сухія звесткі. Зразумела, у перакладзе на вашу мову…
— Па-мойму, вы размаўляеце на мове дваццатага стагоддзя. А… розніца вялікая?
— Не, не настолькі, каб зусім не зразумець. Аднак шмат новых слоў. Ды мова больш лаканічная. Мы жывём хутчэй. Але калі трапляем у мінулае, мы мову сваю забываем. Так зручней. Хочаце пачуць пра геніяў, якіх няма?
— Хачу.
Кін коратка ўздыхнуў і загаварыў, гледзячы сабе пад ногі. Голас яго змяніўся, стаў сушэйшы. Кін чытаў тэкст, не бачны яго слухачцы. Дождж імжэў у такт яго голасу.
— «Справа 12-а-56. Маўн Маўн Ко. Нарадзіўся 18 траўня 1889 года ў вёсцы Швезандаўн на поўнач ад горада Пегу ў Бірме. У шасцігадовым узросце быў прыняты ў манастырскую школу, дзе дзівіў манахаў сваім уменнем завучваць главы з Цілітакі. Ужо да дзесяці гадоў ведаў на памяць увесь канон Хінаяны, і яго як дзіця, адзначанага Кармой, вазілі ў Мандалай, дзе з ім гутарыў сам татанабайн і падарыў яму парасон і гаршчок на міласціну. У Мандалаі ён натрапіў на кнігу аб хрысціянстве, і шляхам параўнання рэлігійных сістэм і на аснове размоваў з вучонымі-мусульманамі хлопчык стварыў філасофскую сістэму, у якой выкарыстаў першаасновы дыялектыкі, блізкай да гегелеўскай. Быў пакараны зняволеннем у келлі. У 1901 годзе ўцёк з манастыра і дабраўся да Рангуна, спадзеючыся пераканаць у сваёй невінаватасці ангельскага біскупа Эндру Джонсана. Да біскупа хлопчыка не пусцілі, але некалькі дзён ён пражыў у доме місіянера Г. Стоўнуэла, які быў уражаны тым, што бірманскі абарванец на вуліцы чытае на памяць Евангелле на ангельскай мове. Місіянер паказваў хлопчыка сваім сябрам і пакінуў у дзённіку запіс пра тое, што Маўн Маўн Ко свабодна валодае некалькімі мовамі. Спробы Маўн Маўн Ко давесці місіянеру сваю тэорыю не мелі поспеху, таму што місіянер вырашыў, што хлопчык пераказвае крамольную кніжку. На чацверты дзень, нягледзячы на тое, што хлопчыка ў доме місіянера кармілі, Маўн Маўн Ко ўцёк. Яго труп з прыкметамі моцнага знясілення, з колатымі ранамі на грудзях быў знойдзены партовым паліцэйскім А. Банерджы 6 студзеня 1902 каля склада № 16. Прычына смерці невядомая».