Ганна адшукала на кухні гладыш, выйшла з хаты, замкнуўшы па гарадской звычцы дзверы, пастаяла каля веснічак і накіравалася не ўніз, да вёскі, а ўверх, да гаю на вяршыні, бо з тою мясцінаю была звязана нейкая жахлівая дзіцячая тайна, забытая за дваццаць гадоў.
Сцяжынка пралягала паміж рэдкіх кустоў, каля якіх ружавелі суніцы, і неўзабаве Ганна апынулася на вяршыні пагорка, у цяні дрэваў, якія разрасліся на старых занядбалых могілках. Шэрыя пліты і каменныя крыжы паўрасталі ў зямлю, пахаваліся ў арэшніку, у выемках між імі буйна цвілі ландышы. Адна з пліт чамусьці стаяла тарчма, і Ганна падумала, што тут быў пахаваны чарадзей, які потым прачнуўся і выкараскаўся адтуль.
Раптам Ганна адчула, што за ёю нехта сочыць. У гаі было вельмі ціха — вецер не рашаўся зазірнуць туды, і спрадвечны могільнікавы страх ахапіў Ганну; не аглядваючыся, яна хутка пайшла наперад…
2
— Ты, ведама, прабач, Ганначка, — сказаў белабароды дзед у дажджавіку і сінім капелюшы, — калі я цябе напалохаў.
— Добры дзень, дзядуля Генадзь, — сказала Ганна. Наўрад ці хто-небудзь яшчэ ў вёсцы мог адразу прызнаць яе.
Яны стаялі каля каменнай царквы з абваленым купалам. Вялікая страказа прысела на край гладыша, які Ганна прыціскала да грудзей, і зазірнула ў яго.
— Па малако сабралася? — спытаўся дзед.
— Да вас.
— Малака дамо. А я па кабылу іду, яна сюды заблудзіла. І чаму гэта ў яе такая цяга да спакою і назіранняў? Клеапатрай яе завуць, гарадская, з іпадрома выбракаваная.
— Цётка Магда вам ліст напісала?
— Яна мне заўсёды піша. Да ўсіх святаў. Я ў Пруднікі ездзіў, вяртаюся, а ты на ганку стаіш. Вырасла, пахарашэла. У аспірантуру, значыцца, збіраешся?
— Цётка і пра гэта напісала?
— А як жа.
Гнядая кабыла Клеапатра стаяла з другога боку царквы, грэлася на сонцы. Яна ветліва ткнулася пысаю Ганне ў выстаўленую далонь. Яе бліскучая скура пахла потам.
— Звярні ўвагу, — сказаў дзед Генадзь, — храм семнаццатага стагоддзя, пабудаваны пры Аляксею Міхайлавічу, а фундамент яшчэ старэйшы. Сюды рэстаўратар з Ленінграда прыязджаў. Васільеў, Цярэнцій Іванавіч, не ведаеш?
— Не.
— Вядучы спецыяліст. Можа, будуць аднаўляць. Ці раскопкі пачнуць. Тут на ўзгорку горад стаяў у сярэднявеччы. Зямля літаральна напоўнена загадкамі і таямніцамі. Ну, Клепа!
Дзед урачыста ўздыхнуў, насунуў на вочы шапку, ляпнуў Клеапатры па шыі, і тая пайшла ўперад. Ганна зразумела, што рэстаўратар Васільеў развярэдзіў дзедаву душу, адкрыў перад ім прывабную далячынь вякоў.
Паперадзе ішла Клепа, потым, жэстыкулюючы, дзед — дажджавік яго калыхаўся, як пакрывала прывіду. Ён гаварыў, не аглядаючыся, часам яго голас прападаў, патанаючы ў кустах, яго доўгі маналог быў пра горкі лёс рэк і лясоў; пра тое, што якісьці купец яшчэ да рэвалюцыі вазіў з пагорка камень у Полацак, абкрадаючы гэтым самым культурную спадчыну; пра тое, што насельніцтва гэтых мясцін мяшанае, бо сюды прыходзілі ваяваць усе, хто хацеў; што кожнай вёсцы патрэбны музей… Тэмы былі разнастайныя і нечаканыя.
Спусціліся з пакатага, дальняга ад ракі боку пагорка і накіраваліся ўздоўж жытнёвага поля, па краях якога цвілі васількі. Дзед апавядаў пра тое, што над Міёрамі два дні вісела лятальная талерка, а на Месяцы магчыма жыццё. Каля ручая дзед азірнуўся.
— Можа, у нас пажывеш? Чаго адной у хаце? Мы з Дар'яй табе і гарачай яды наварым, і пагамонім.
— Я лепш пабуду адна. Дзякуй.
— Я і не спадзяваўся, — сказаў дзед. У хаце дзеда Генадзя прыйшлося затрымацца. Бабка Дар'я запарыла гарбату, паставіла цукеркі, а гаспадар дастаў каробку з-пад абутку і расклаў на стале свой музей, які ён пачаў збіраць пасля сустрэчы з рэстаўратарам Васільевым. Тут была дзедава фотакартка дваццатых гадоў, бляшанка з-пад гарбаты з чарапкамі рознай формы і даўнасці, некалькі паштовак з краявідамі Полацка і курорта Монтэ-Карла, старажытная пацініраваная львіная галава з колцам у носе — пэўна, ручка ад дзвярэй, а таксама крэмневы наканечнік дзіды, бутэлечка з-пад даўнейшых духоў, падкова, якую згубіла Клеапатра, і яшчэ штосьці. Бабка Дар'я паклікала Ганну на кухню пагаманіць пра радню, шапнула:
— Ты не смейся, няхай забаўляецца. А то піць пачне. Бабка Дар'я пражыла з Генадзем паўвека і ўсё баялася, што ён зап'е.
3
Прыцемкі былі напоўнены гукамі, якія ўзнікалі ад цішыні і празрыстасці паветра. Галасы ад калодзежа, жаночы смех, вуркатанне тэлевізара, далёкі гудок грузавіка і нават перастук колаў цягніка ў неймавернай далечыні — усё гэта было патрэбна, каб як мага глыбей усвядоміць бязмежжа неба, бляск адлюстраванага месяца ў рэчцы, маўчанне лесу, плёскат рыбы і камарыны звон.