— Горача яму, напэўна, — сказала Ганна і ўжо зразумела, што рыцар не ў світэры — гэта кальчуга, мелкая кальчуга. Рыцар узняў руку ў кальчужнай пальчатцы, і каля вогнішча ўстаў барадаты мужык у скураной куртцы, кароткай спадніцы і ў лапцях, прымацаваных паскамі да лытак. Ён не спяшаючыся падышоў да конавязі і пачаў адвязваць каня.
— Пайшлі ў горад? — спытаўся Жуль.
— Пайшлі, — сказаў Кін. — Ганна расчаравана. Рыцары павінны быць з пёрамі, у бліскучых латах…
— Не ведаю, — сказала Ганна. — Усё тут не гэтак.
— Калі б мы прыйшлі на гадоў дзвесце пазней, то вы б усё пабачылі. Росквіт рыцарства яшчэ наперадзе.
Шар узнімаўся па-над схілам, праляцеў непадалёку ад асаднай вежы, каля якой капашыліся людзі ў паўкруглых шлемах і скураных куртках.
— У атрадзе, па маіх падліках, — сказаў Кін, — каля дзесятка божых братоў, з паўсотні прыслугі і сотні чатыры нямецкіх ратнікаў.
— Чатырыста дваццаць. А там, за хвойнікам, — сказаў Жуль, — саюзны атрад. Па-мойму, леты. Каля ста пяцідзесяці.
— Дзесяць братоў? — спыталася Ганна.
— Божы брат — гэта паўнапраўны рыцар, рэдкая птушка. У кожнага свой атрад.
Шар узняўся ўверх, праляцеў над шырокім неглыбокім ровам, у якім не было вады. Дарога перапынялася каля рова, а мост цераз яго быў разабраны. Але, відаць, яго не паспелі вынесці — некалькі бярвенняў ляжала каля вала. На вале, парослым травою, высілася сцяна з тарчма пастаўленых бярвенняў. Дзве высокія вежы з пляцоўкамі наверсе ўзвышаліся з абодвух бакоў абабітых жалезнымі палосамі варотаў, якія былі зачыненыя. На пляцоўках стаялі людзі.
Шар падняўся на вышыню пляцоўкі і завіс. Потым павольна пачаў рухацца ўздоўж пляцовак. І Ганна магла зблізку разгледзець людзей, якія жылі ў яе краях семсот гадоў назад.
10
На вежавай пляцоўцы таксама ўсё было няправільна. Там павінны былі стаяць суровыя воіны ў высокіх русінскіх шлемах, іх чырвоныя шчыты павінны былі грозна зіхацець на сонцы. А на самой справе публіка на вежах Замошша вяла сябе так, як на стадыёне. Людзі не жадалі зразумець усёй сур'ёзнасці становішча, у якім апынуліся. Яны перамаўляліся, смяяліся, размахвалі рукамі, разглядалі асадную вежу. Круглатварая маладзіца з дзіцем на руках балбатала штосьці з проставалосай старою, потым развязала на грудзях тасёмку сваёй прасторнай, у складках, шэрай сукенкі з вышыўкай на каўняры і стала карміць грудзьмі немаўля. Яшчэ адно дзіця, годзікаў сямі, сядзела на плечуку ў манаха, які быў у чорным клабуку, і дубасіла старога па галаве драўляным мячом. Побач з манахам стаяў каранасты мужчына ў футравай куртцы, накінутай на голае цела, з доўгімі, да плячэй, валасамі, сцятымі аборкаю. Ён смачна ўплятаў лусту чорнага хлеба.
Раптам у натоўпе заварушыліся. Быццам на людзей напіралі ззаду ўладальнікі білетаў на занятыя ў першым радзе месцы. Натоўп неахвотна раздаўся.
Паказаліся два воіны, першыя сапраўдныя воіны, якіх убачыла Ганна. Яны, праўда, не дужа адпавядалі звыкламу абліччу дружыннікаў з падручніка. На іх былі чорныя плашчы, якія прыкрывалі цьмяна бліскучыя кальчугі, і высокія чырвоныя каўпакі, аблямаваныя бурым футрам. Воіны былі смуглыя, чарнавокія, з доўгімі абвіслымі вусамі. У руках трымалі кароткія дзіды.
— Хто гэта такія? — прашаптала Ганна, нібыта баючыся, што яны яе пачуюць.
— Полаўцы, — сказаў Жуль. — Або берандзеі.
— Не, — запярэчыў Кін. — Я думаю, што яцвягі.
— Самі не ведаеце, — сказала Ганна. — Дарэчы, Берандзей — асоба не гістарычная, гэта казачны цар.
— Берандзеі — народ, — сказаў Жуль строга. — Гэта праходзяць ушколе.
Спрэчка тут жа заціхла, бо яцвягі вызвалілі месца для знатных гледачоў. А знатныя гледачы выклікалі асаблівую цікавасць.
Спачатку да поручняў выйшла пажылая пані, велічная на выгляд, у сіняй сукенцы, белай хустцы, з белым, моцна напудраным тварам. Над вачыма былі груба нафарбаваныя высокія бровы, на шчоках, нібы бураком, намаляваныя круглыя плямы. Каля яе з'явіўся мужчына сярэдніх гадоў з доўгім, сумным, але разумным тварам. Ён быў багата адзеты. На зялёны кафтан накінуты кароткі сіні плашч-карзно з залатым шлякам і спражкай з золата на левым плечуку ў выглядзе львінай мызы. На галаве ў яго сядзела насунутая на лоб невысокая шапка з футра, хоць было зусім не холадна. Ганна вырашыла, што гэта і ёсць князь. Паміж імі праслізнуў нейкі дзіўны хлапчук з сярдзітым, знявечаным тварам. Ён паклаў падбародак на поручні. У хлапчука на правым воку было бяльмо і на адной руцэ, якой ён учапіўся за брус, не хапала двух пальцаў.