— Яны дабраліся на месца? Ты ўпэўнены?
— Безумоўна, — сказаў Жуль. — Што з імі можа здарыцца?
26
Ганна прачнулася, калі сонца ўжо хілілася на захад. У пакоі было горача, над пакінутай на стале філіжанкай кавы кружыліся восы. У пакоі стаяў дзед Генадзь.
— Выбачай, — сказаў ён. — Я тут стукаў, стукаў, дзверы адчыненыя, ты не адклікаешся. У нас у вёсцы не тое, што ў горадзе, — у нас прасцей. Дзверы адчыненыя, я і ўвайшоў.
— Нічога, — сказала Ганна, апускаючы ногі з канапы. Яна заснула ў вопратцы. Зашамацела парча.
Ганна акінула сябе позіркам — яна так і засталася ў сукенцы польскай князёўны Магдалены, пляменніцы караля Лешкі Белага, родам са стольнага горада Кракава.
— Гэта ў Маскве так носяць? — спытаўся дзед. Ганне здалося, што ён пасміхаецца з яе. Яна ўстала і выглянула ў сенцы. Там было пуста і чыста. Дзверы ў халодную святліцу расчынены насцеж. І там пуста. Ложак акуратна засланы.
Дзед Генадзь плёўся следам за ёю.
— Паехалі, значыць? — сказаў ён.
— Паехалі, — адказала Ганна.
— А я табе на памяць прынёс, — сказаў дзед. — З музея.
Ён выцягнуў з глыбокай кішэні з плашча медную львіную галаву з колцам у пашчы.
— Я яшчэ дастану, ты не турбуйся.
— Дзякуй, дзядуля, — сказала Ганна. — Яны напраўду адтуль?
— А ці я ведаю? Былі б людзі добрыя.
Ганна вярнулася ў вялікі пакой. Праз адчыненае акно быў відаць круты пагорак. Каля ручая пасвілася гнядая кабыла Клеапатра.
— Грахі нашы цяжкія, — уздыхнуў дзед. — Спяшаемся, мітусімся, падарожнічаем бог ведае дзе. А гэта ж рызыкоўна. Вось я табе тут малачка прынёс. Сырадойчыку. Будзеш піць?