Уструска была не даспадобы ўсім супрацоўнікам, абнаўленне - пэўнай катэгорыі гледачоў. Бураўкін умеў знаходзіць разумныя, гібкія кампрамісы. Ды было невыпадкова, калі на пасяджэнне важнай калегіі мог заявіцца сам Машэраў і паважліва паставіцца да яго прапаноў. Само па сабе многае прызналася за ім, калі ён неўзабаве стаў дэпутатам, членам ЦК. Пры гэтым ягоныя высокая культура і чалавечая годнасць не дазвалялі яму афішаваць сябе на экране. Не запалоньваў эфірны час прамовамі, публічнай самапахвальбой, крытыкай ды прыніжэннем іншых і Машэраў. То іхнюю штодзённую карпатлівую, структурную, якасную працу як след маглі ацаніць толькі блізка дасведчаныя ці асабліва пранікнёныя, бачачы, што тэлевізія ды радыё пачалі свяжэць. Аналітычнымі гутаркамі-развагамі публіцыстаў і прафесіяналаў розных сфер, жвавымі журналісцкімі інтэрв’ю, нават пакуль што асцярожнымі дыскусіямі, а заадно новымі і рознымі рубрыкамі.
Яго турботамі абнавілася і такая неабходная частка тэлеперадач, як забаўляльная. Калі не па яго віне не ўдавалася падняць рэдкія і слабенькія жанры гумару і сатыры мясцовых эстрадных забаўляльнікаў з прыпеўкамі пра п’яніц, хуліганістых валасатых стылягаў з іх “бугамі-вугамі”, падпальшчыкаў вайны (чым вызначаўся персанаж Вялюраў з фільма “Пакроўскія вароты”) да ўзроўню ўсесаюзнага (рэпрызы Райкіна ці перадачы “КВЗ”, “Кабачок “12 стульев”, “Вокруг смеха”), то ў музычна-песенныя жанры на тэлебачанні ўнёс новыя змены. Тады яны, гэтыя жанры, мелі, як пазней зажартуюць, “народніцкі” характар: у асноўным гучалі ў выкананні паважных мэтраў. Яны пачыналі канцэрты ці сольныя выступленні з высокаідэйных перадавіц, а пасля дадавалі патрыятычнае з часоў вайны, устаўлялі лірычнае і нават светлажурботнае з даўніх песень ды рамансаў і ў адпаведнасці з тэматыкай вечарыны пашыралі абсяг песнямі, скажам, пра подзвіг, рамантычнасць працы цаліннікаў, касманаўтаў, геолагаў, ткачых, лесарубаў, шафёраў, вайскоўцаў, проста маладых хлопцаў і дзяўчат і г. д. Нямала ў такіх хваласпевах было абыклага, падхарошанага, але і нямала вабнага ад просценькага сюжэту і ўслаўлення чалавечых пачуццяў і добрых спраў, ад абуджанага натхнення. Вядомыя і новыя творы ў гэтым фармаце пад аркестр звычайна дапаўнялі вясёлая песенна-танцавальная самадзейнасць і пад гармонік альбо балалайку выканаўцы народных і аўтарскіх гарэзных прыпевак.
Бураўкін быў глыбока дасведчаны ў беларускай музычна-песеннай творчасці, дзе з яго равеснікаў ярка вылучаўся I. Лучанок. Яны нават былі сугучныя сваёй пачатковай “броўкасцю”. Як адзначалася ў “Энцыклапедыі літаратуры і мастацтва Беларусі” (1986), Лучанок з майстэрствам вырашае “тэмы высокага грамадзянскага гучання (Уі. Ленін, Радзіма, Ленінскі камсамол, подзвіг бел. народа ў Вял. Айч. вайне і інш.”). Апошняе паўслова вылучана мной.
Ды сам час уносіў папраўкі: паступова між “народніцкім” пачало ўкліньвацца іншае, што крыху дазволена, а часам і падпольна прарывалася на эстраду (крыху ў філарманічную і цыркавую, часцей у рэстаранную і моладзевую-вечарынкавую) і што паходзіла ад замежных салістаў і ансамбляў на аснове джазу-року (Прэслі, “Бітлз” і інш.). Калі з дазавана “буржуазным” джазам Уцёсава і некаторых іншых ідэолагі, меламаны-пурытане рана-позна змірыліся (тых для ажыўляжу не забараніў сам Сталін), то ўзбушанае англійска-амерыканскае ў рок-музыцы 1950-70 гадоў не прымалі. Як лічылася, за чужую эстэтыку, сумбурную аранжыроўку, выпінанне свайго “я” і ўласных поглядаў, празмерныя крыўлянне і шумавыя эфекты на сцэне, што, маўляў, не магло абудзіць у моладзі патрыятызм, працоўны энтузіязм, парыў да грамадска-дзяржаўных спраў кшталту цалінных і бамаўскіх. Нават выдатнаму і папулярнаму ўжо спеваку Магамаеву перападала за тое, што ён выконваў некаторыя песні “ў рытме чужароднага твісту”. Ды ва ўсю “самапальнічаў” Высоцкі. Ужо і ў ціхманай Беларусі ягоны дзеркаваты бунтоўны голас гучаў з многіх акон і балконаў, амаль з кожнай набытай грамадзянамі касетнай апаратуры. Касеты таксама шырока разносілі, як аказалася, шматлікі блатны фальклор, адасобленыя ад грамадства і заглыбленыя ў свой інтымны свет аўтарскія, пад гітарнае брынканне, дваровыя і турысцкія песні. Забурліла не зусім ў традыцыйнасці Пугачова, набываючы ўсё больш тысяч меламанаў, якія залічалі яе ў прымадонны сцэны. Гэты націск змушаў уладных паступацца ідэлогіяй: па тэлебачанні загучалі галасы блізкіх да “заходняй культуры” спевакоў з усходняга блока чэха К. Гота, палячкі М. Радовіч і інш. (на абавязковай рускай мове яны спявалі “цярпімае”, а на сваёй - у празаходнім духу). З савецкіх кампазітараў, аўтараў джазавых кампазіцый і мюзіклаў пачаў вылучацца Бабаджанян, маладзейшы Паўлс (прыбалтам у некаторай меры дазваляўся працяг аблічча іхняга нядаўняга буржуазнага мінулага, то для нас усіх Прыбалтыка ўяўлялася празаходніцкай з яе даўняй архітэктурай, маленькімі кавярнямі, мовай на лацінцы, не зважаючы на мноства засланых славян-інтэрнацыяналістаў, сціплай, але моднай апраткай, хатняй выпечкі хлебам і адмысловымі сырамі, інтэлігенцкаю манерай. У букіністычных вільнюскіх крамках можна было набыць колішнія кнігі рэпрэсаваных і ўсё яшчэ забароненых беларускіх “буржуазных нацыяналістаў”). Спакваля для самых устойлівых да сну пасля “Новогоднего огонька” запускаліся рытмы замежнай эстрады. Або, скажам, да бамаўцаў запрашалі для пад’ёму ў суровых умовах настрою непрызнанага ў ЗША выдатным на ўзроўні Прэслі або Ленана і Макартні, але для сябе хітрага, для савецкай ідэалогіі выгаднага з левымі намёкамі “чырвонага” рок-н-рольшчыка Д. Рыда, які чырвоніў і ў Паўднёвай Амерыцы, асядаў у ГДР і скончыў жыццё загадкава-трагічна...