Яго сумныя думкі былі спынены — нехта падыходзіў. Ён адпоўз у цень. Нейкі афіцэр спыніўся на тым самым месцы, дзе ён пілаваў, нагнуўся быў, каб агледзець вяроўку, потым перадумаў і выпрастаўся. Ён прастаяў тут некалькі хвілін, гледзячы на агні захопленай шхуны, а потым пашоў на нос крэйсэра.
Цяпер пара! Буб выпаўз і канчаў пілаваць. Ён перарэзаў дзьве столкі вяроўкі, потым яшчэ адну. Заставалася апошняя, але яна была так моцна нацягнута, што лопнула скора. Аясь! Адрэзаны канец паляцеў за борт параходу. Буб ляжаў ціха і прыслухоўваўся. Сэрца ў яго зайшло ў пяткі. Але на крэйсэры ніхто нічога ня чуў. Ён бачыў, як памутнелі чырвоны і зялёны агні «Мэры Томас». Потым над вадою празьвінеў слабы крык рускіх матросаў, што засталіся на шхуне, але і гэтага ніхто ня чуў. Дым, як і раней, валіў з труб крэйсэра, а машыны працавалі спраўна.
Што тварылася на «Мэры Томас»? Буб мог толькі здагадвацца, але адно было для яго ясным: яго таварышы дадуць рады справіцца з чатырма матросамі і мічманам. Праз некалькі хвілін ён пачуў слабы стрэл з рэвольвэра. А пасьля — о, радасьць! — і чырвоны агонь і зялёны зьніклі. «Мэры Томас» зноў была вольнаю.
На карме паказаўся афіцэр. Буб пралез наперад і схаваўся ў аднэй шлюпцы. Яшчэ хвіліна, і было-б позна. Далі трывогу. Зашавялілася каманда. Крэйсэр павярнуўся назад. Белыя праменьні электрычнага прожэктара забегалі па моры, але шхуны «Мэры Томас» ня відаць было.
Пасьля гэтага Буб неўзабаве заснуў і прачнуўся толькі на досьвітку. Аднастайна стукалі машыны, а па тым, як плюхала вада, ён здагадваўся, што мыюць палубу. Зірнуўшы навокал, ён убачыў, што крэйсэр адзін. «Мэры Томас» уцякла; калі ён высунуў галаву, матросы шчыра разрагаталіся. Нават у афіцэра, што загадаў паслаць яго ўніз і заперці, сьмяяліся вочы. Потым, седзячы арыштаваным, Буб часта думаў, што яны ня так ужо і ўзлаваліся на яго.
Ён быў блізка да праўды. У сэрцах людзей ёсьць некаторая далікатнасьць, якая прымушае іх дзівіцца са сьмелага ўчынку, хоць гэты ўчынак зроблены і ворагам. І рускія былі такімі-ж людзьмі, як і ўсе. Праўда, хлапчук іх перахітрыў; але караць яго яны не маглі, і ня ведалі, што з ім зрабіць. Зусім не да твару было цягнуць з сабою такога хлапчука, як адзінага прадстаўніка шхуны, якая ўцякла.
І праз два тыдні ваеннае судно Злучаных Штатаў, што выходзіла з Уладзівастоку, было спьшена сыгналамі з рускага крэйсэра. Шлюпка адплылася ад крэйсэра, і маленькі хлопчык пералез на амэрыканскае судно. Праз тыдзень яго выпусьцілі на бераг у Хакодаце. Тут яму выдалі дазвол на праезд да Іокогамы.
Проста са станцыі ён пабег па дзіўных японскіх вуліцах да гавані. Там ён наняў японца і загадаў завезьці яго на адно з суднаў, якое яму па знадворных адзнаках здалося знаёмым. Парусы гэтага судна былі ўзьняты; яно зьбіралася адплысьці назад у Злучаныя Штаты. Калі ён падплыўся бліжэй, некалькі матросаў выскачыла на борт, і якар пачаў узьнімацца.
— «Судно янкі ўніз па рэчцы!» — пачуўся голас «Морскага Законьніка», які запеў якарную песьню.
— «Цягнеце, хлопцы-малойцы!» — загрымелі ў адказ знаёмыя галасы, а постаці мужчын узьнімаліся і апускаліся пад рытм песьні.
Буб Русэль заплаціў японцу і ўзьлез на палубу. Пра якар забыліся. Матросы віталі яго радаснымі крыкамі; ён не пасьпеў і дыхнуць, як ужо стаяў на плячох капітана, акружаны таварышамі, і спрабаваў адначасна адказаць на дваццаць пытаньняў.
На другі дзень шхуна падплыла да японскай рыбацкай вёскі і высадзіла на бераг чатырох матросаў і маленькага мічмана і паплыла далей. Гэтыя людзі ня ведалі ангельскай мовы, але ў іх былі грошы і яны скора заехалі да Іокогамы. З таго дня японская вёска так нічога больш пра іх і ня чула, і аб гэтых людзях дагэтуль яшчэ ходзяць розныя байкі ды гутаркі.