Ясна, відочна
выблісне думка ў паўсне.
“Ранкам згадаю…”
Прачнешся на досвітку –
знікла без следу! Шкада…
* * *
Вусце Жодзінкі.
Адарваў аерыну –
гаркавы прысмак
пяшчотнага парастка
нагадаў мне маленства.
Лета
* * *
Утульны дворык...
Першыя кроплі дажджу –
пахне асфальтам.
* * *
Сад занядбаны,
дол у пялёстках вішань.
Ветраны вечар.
* * *
Апала вішня –
і ў шарую гадзіну
дзень абярнуўся.
* * *
Ледзь дакрануўся
да дзьмухаўца – і адчуў:
вецер над светам.
* * *
Вадасховішча...
Вяслую ўздоўж чароту –
лапочуць качкі.
* * *
Стаю ў лоджыі.
Скончыўся цыганскі дождж.
Рыпіць фрамуга.
* * *
Сярод палеткаў
валуны пры трох дубах.
Рэзкі крык сойкі…
* * *
Закінуў вуду –
выпрабоўваю ўдачу.
Чакаю знаку…
* * *
Вільготны вецер.
Лунае цюль фіранкі.
Гучыць Вівальдзі.
* * *
Знікае ў цемры
ды зноў пад лампіёнам
кажан крыляе.
* * *
Валошку згледзеў --
і рады той сустрэчы
ў чужой старонцы.
* * *
Які шкіпінар
выгнаў цябе з-пад зямлі,
крот-небарака?
* * *
Закіпае джэм…
Восы апаноўваюць
мядовы вечар.
* * *
За каласочак
схапіўся для падтрымкі
ў хвіліну расстання.
* * *
Бензінавыя
вясёлкі на асфальце --
прайшла залева.
* * *
Мятлікаў палёт
абуджае паляну
ў сонечных промнях.
* * *
Вясёлка знікла,
і падалося раптам –
сябрук пакінуў.
* * *
Перад дажджом
паспеў накрыць дрывотню
рубероідам.
* * *
Зумкае ў цемры
камарыха-крывасмок…
Якая прыкрасць!
* * *
Ступіў у цемру
з-пад паветкі веранды…
Пах медуніцы!
* * *
Спякотны дзень.
Вераб’і купаюцца
у пясочніцы.
* * *
Натоўп вірлівы…
Пух ліпне, твар казыча –
цвітуць таполі.
* * *
Пакой паўцёмны,
напяты вэлюм гардзін –
дынная поўня.
* * *
Абрысы хмарак
відаць і праз шчыліны.
Ляжу ў адрыне.
* * *
Ускраек мора…
Аскепачкі бурштыну
знаходжу зрэдку.
* * *
Батанічны сад…
Углыб сажалкі адплыў
спалоханы карп.
* * *
Мелісы й мяты
назбіраў на гарбату
ў суботні вечар.
* * *
Перапыніся –
шапоча штось лістота
пад сонцам жніўня.
* * *
Усміхаюся,
скрозь вейкі пазіраю
на Барселону.
* * *
Мяккая ўсмешка –
павучок уверх папоўз
ліпеньскім ранкам.
* * *
Сонца з-за хмары
няпэўна пазірае.
Спорны грыбасей.
* * *
Фольгу з дзьмухаўцом
пад пляшачным аскепкам –
“сакрэцік” ў пяску –
паказваў я сяброўцы…
Колькі мінула гадоў?!
* * *
Белыя перлы
ружовымі сталіся
ў сонечных промнях:
на парэчках зіхацяць
кроплі грыбнога дажджу.
* * *
Сарваны ветрам
з вясельнага картэжу
паветраны шар
па бетоне паскакаў,
а на газоне… лопнуў!
* * *
Па-над кар’ерам
пры Валоўшчыне Малой
скавыча вецер.
Замаркочаны пясок
струменіцца між пальцаў.
* * *
Заслаўскі кірмаш
віруе гаманліва.
Дзесь непадалёк
сном тысячагадовым
забылася Рагнеда.
Восень
* * *
Імжысты ранак...
Зноўку пішу краявід
на пустым пляжы.
* * *
Густа чмель гудзе
ў медунічным водары.
Вечар верасня.
* * *
Можа прачнешся,
станеш спадарожнікам,
сонны матылёк?
* * *
Занядбаны сад
суседняга лецішча…
Бабця хварэе.
* * *
Збуцвелі кветкі.
Ападае насенне,
нібыта слёзы.
* * *
Асенні вечар.
Засунуў юшку ў печы.
Адпачываю…
* * *
Калючы ржэўнік.
Мусібыць да лецішчаў
палёўкі імкнуць.
* * *
Амаль нячутны
далёкі гул ад шашы…
Позняя восень.