* * *
Сёння болей на
гадзіну спацьмем – пера-
ход на зімні час!
* * *
Зграбаю лісце
пад слівай зашэрхлае
ў восеньскім садзе…
* * *
Іржэўнік колкі,
як зваротны шлях пакут.
Нудны краявід.
* * *
Паркан фарбую.
Саспелай вішні колер
заспакойвае.
* * *
Як і пазалетась
песціць маю далонь
глянец каштана.
* * *
Кінуў жалудоў
у фантан з жабоцькамі
старасвецкі дуб.
* * *
Дочкі шукаюць
каштаны ў лістоце
ў парку Купалы.
* * *
Згалелі клёны.
Вусцішнасць пануе зноў
ля сцен Каложы.
* * *
Крачаць вароны
па-над садам згалелым.
Восеньскі вецер.
* * *
Лысая гара…
Праглядаю пры печы
тоўсты часопіс.
* * *
Ветразь-парасон
мяне ўпотай штурхануў.
Стылая слата.
* * *
Венера-зорка,
напэўна ж, дзесьці й сёння
дзеці слёзы льюць?
* * *
Прывідным ранкам
прасакоча сарока
над лісцем глогу.
* * *
Кубак забыты
на цыраце ў альтанцы.
Мжака цярусіць.
* * *
Грэюцца коткі
на капотах машын.
Празрысты ранак.
* * *
На дым гаркавы
дзівуецца малеча.
Бульбоўнік паляць.
* * *
Апала лісце,
ды скрозь вецце яблыні
ледзь бачны кляштар.
* * *
Кошка-прыблуда
жаласліва яўкае…
Дачы спусцелі.
* * *
Пабагацелі
прыбіральшчыцы ў двары –
важкія гурбы
залатое лістоты
шторання намятаюць.
* * *
Аж да гарышча
па цаглянай сцяне плюшч
ускараскаўся!
Асфальт у лодачках
барвістых лісточкаў.
* * *
Мабыць, утульна
будзе ўзімку засынаць
і чайным ружам
пад лапнікам яловым
дый пахкім пілавіннем.
* * *
Заструменіўся
дымок па-над комінам
у хаце напроці —
напэўна ж, заначуе
Віталь Мікалаевіч…
* * *
Выкруцілася
на аўчынным халаце,
які я скінуў,
трохколерная Тайга…
Сніць роднасную блізкасць?
* * *
Ідзём далёка...
Хто падкажа, дзе канец
гэтага шляху?
З дрэў на зямлю сцякае
лісце бясконцым дажджом.
Зіма
* * *
Глінтвейн згатую –
брат абяцаў пад вечар
з-за гары прыйсці.
* * *
Яшчэ імгненне
не раставай у хмарах,
кволы маладзік!
* * *
У творы чужым
угледзеў сваю думку –
прыкра і ўсцешна.
* * *
Кудзеркі хмараў
падсвечвае малочны
ліхтар месяца.
* * *
Святы – хвіліны,
калі адчуваю:
праца ўдаецца.
* * *
Яблык самотны
між галінак свеціцца
Бетлемскай зоркай…
* * *
Ранішні водар.
Джэзва вабіць спакусна –
кава з бальзамам.
* * *
Сённяшні смутак,
нібы шэрань, што ранкам
кладзецца ў двары.
* * *
Мо застануцца
нікім не пачутыя
словы і думкі?
* * *
Колькі сядзібаў
змянілі гаспадароў
на дачах! Сумна…
* * *
Ці не халодна
табе, плюшч, туліцца да
бетоннай сцяны?
* * *
Неспадзеўны снег –
святочны і маркотны
на смагардзе дрэў.
* * *
О, немаўлятка,
што табе прыснілася?!
Аж здрыгануўся...
* * *
Патушыў святло
і пачуў – снег падае.
Ноч па-над краем.
* * *
Воран вяшчуе
на бляшаным вільчыку
пра стылую ноч.
* * *
Зябкая вада.
Заснуць не можа мэва –
гайдаюць хвалі.
* * *
Паліклініка...
У стомленых паглядах –
цяжар чакання.
* * *
Гартаю альбом
на лецішчы пры грубцы.
Снежаньскі вечар.
* * *
Золкам марозным
гатую па-ўсходняму
каву з карыцай.
* * *
Жорсткая шэрань.
Па-за мною – доўгі цень.
Стаю самотны.
* * *
Малако з мёдам –
найсаладзейшы ўспамін
пасля прастуды.
* * *
Цень таго смутку
на плечы апусціўся
адліжным ранкам.