У гэтым вершы таксама зрокавы вобраз — вобраз верасовага дажджу, але ён не існуе сам па сабе, а нясе эмацыянальную нагрузку, жывое чалавечае перажыванне. І таму верш успрымаеш і запамінаеш не толькі зрокавай памяццю, а і памяццю сэрца. Думаю, што мне не трэба пераконваць паэта ў перавазе такіх вершаў перад вершамі, якія затрымліваюць на сабе позірк і могуць нават пацешыць вока, але сэрца амаль не кранаюць.
І яшчэ некалькі заўваг.
Зборнік, як паведамляецца ў анатацыі, рэдагаваў на грамадскіх асновах Максім Лужанін. Рука вопытнага, патрабавальнага рэдактара адчуваецца, але часам дае знаць у кнізе і рука недастаткова патрабавальнага да сябе аўтара. Некаторыя вершы здаліся мне слаба «змацаванымі» па форме — адзін радок не падагнаны як след да другога. Гэта ўжо, вядома, не так званая раскаванасць, а проста неахайнасць. Сустракаюцца ў зборніку радкі, недапрацаваныя стылістычна («Аддаляюць, можа, гады ад мажорнасці», «Я ж смяюся вачмі з-пад век», «Будзь, рука, толькі сябру лёгкай!» і г. д.). Любіць паўтараць Раман Тармола, з верша ў верш, адну і тую ж рыфму, якая яму прыйшлася даспадобы («сонцам — сокам», «цэлым — целы», «мара — хмара» і г. д.).
Але патрабавальнасць — рэч нажыўная. Пажыве, набудзе яе, трэба спадзявацца, і цікавы паэт Раман Тармола.
1964
...ПЛЮС ПАПРАЎКА НА ЧАС
Артыкул Івана Навуменкі, якім газета «Літаратура і мастацтва» пачала размову пра сучасны беларускі раман, называецца «Радасць поўная і няпоўная». Думаецца, што ўжо ў гэтых словах ёсць зерне ісціны, схоплена агульнае ўражанне ад сённяшняй беларускай буйнажанравай прозы. І сапраўды, з аднаго боку, — звяртаюся да артыкула, — вялікая колькасць буйных эпічных палотнаў, а з другога — малая колькасць аб'ёмных, запамінальных вобразаў; з аднаго боку — важныя гістарычна-сацыяльныя тэмы, а з другога — недахоп шырокіх абагульненняў; з аднаго боку, у лепшых творах — пошукі і знаходкі, а з другога, у творах горшых — ні пошукаў, ні знаходак. Карціна атрымоўваецца вельмі стракатая, супярэчлівая, з рэзкімі кантрастамі. І калі не цалкам прымаеш вывад, што «беларуская проза сёння — па вялікім уздыме», што яна «дасягнула ідэйна-мастацкай сталасці», то ніяк не можаш не пагадзіцца з другой, ужо не «канстатуючай», а аналітычнай часткай артыкула, дзе Іван Навуменка гаворыць пра недахопы і перспектывы нашай прозы. Разумееш трывогу пісьменніка, падзяляеш яго імкненне вызначыць тыя новыя задачы, якія паўсталі перад нашай прозай. І ўзнікае жаданне адгукнуцца, уключыцца ў размову, бо час для такой размовы сапраўды наспеў — і для тых, хто піша раманы і аповесці, і для тых, хто іх толькі чытае.
Я хацеў бы спачатку спыніцца на двух сцвярджэннях Івана Навуменкі — сцвярджэннях, якія падаюцца як самавідавочныя ісціны, хаця, як мне здалося, не з'яўляюцца такімі на самай справе. Хачу зрабіць гэта таму, што ведаю: поспех дыскусіі, яе дзейснасць будуць залежаць ад таго, наколькі, па-першае, удасца пазбягаць агульных месц і пропісяў і наколькі, па-другое, будзе рэальны падыход да нашай празаічнай гаспадаркі, наколькі правільнымі будуць метады і крытэрыі.
Сцвярджэнне першае. Іван Навуменка вызначае прыкметы сталасці беларускай прозы і гаворыць: «У прозу прыйшоў, як гэта было ў лепшых творах дваццатых і трыццатых гадоў, яе законны герой — просты, звычайны чалавек». (Падкрэслена мною. — А. В.) Спачатку гэтыя радкі ўспрымаеш як агульнае месца, бо вельмі ўжо часта гаворым мы пра «простага, звычайнага чалавека» ў якасці літаратурнага героя, вельмі ўжо звычныя гэтыя эпітэты. Ды і сама думка, што крыніца поспеху — у звароце літаратуры да лёсу радавых, простых людзей, здаецца на першы погляд аксіёмай, абсалютна правільнай ісцінай. Але варта «зрэагаваць», глянуць на рэчы больш крытычна — і яны паўстаюць у іншым святле.
Па-першае, ці правільна будзе сцвярджаць, што ўчарашняя беларуская проза, яе раман і аповесць, не пускала на свой парог так званага простага чалавека? Такая думка, мне здаецца, не зусім адпавядае сапраўднасці. Былі ў гэтых раманах і рабочыя, і калгаснікі, і настаўнікі. Іншая справа — як яны былі, як яны паказваліся.