Вершы пацвярджалі думку аб тым, што ідэі, у тым ліку, вядома, і ідэі сучасныя, сапраўды лятаюць у паветры, наводзілі на роздум аб новых якасных зрухах у нашай паэзіі, аб пэўнай заканамернасці ў яе развіцці. Само сабой узнікла пытанне: што і як пішуць сёння на тую ж, традыцыйную, бадай, для нашай паэзіі тэму, тэму лесу, другія паэты. Памяць падказала «Беларускую сасну» Міколы Аўрамчыка, «Спелы бор» Анатоля Вялюгіна, паэму «Наддзвінскія лясы» Петруся Броўкі... Але гэтыя вершы напісаны параўнаўча даўно. Бяру самыя свежыя зборнікі паэзіі.
«Новая кніга» Аркадзя Куляшова (з Выбраных твораў у двух тамах) нават адкрываецца вершам «Маё сэрца ў бары».
Апошні зборнік вершаў Максіма Танка... Адзін з самых прачулых вершаў — зноў-такі верш «Нa пасадцы дрэў».
Пра «сінюю прасеку», пра «салаўіную музыку» лесу піша ў «Людзях добрых» Еўдакія Лось:
Прыходзіць у лес паслухаць «світальную мудрасць дубровы» і лірычны герой верша Петруся Макаля «У лесе» (кніга «Круглы стол»). Для яго лес — «сход мудрацоў барадатых», «асамблея зялёная», што «і шуміць, і гамоніць пра мірнае суіснаванне».
У першым зборніку Рамана Тармолы адзін з лепшых вершаў так і называецца — «Лес».
Знаходжу вершы пра лес і ў «Вечнасці» Юрася Свіркі (амаль цэлы раздзел), і ў новым зборніку Уладзіміра Паўлава «Далягляд». Словам, няма падстаў не паверыць Генадзю Бураўкіну:
Так, прыходзіць у лес па «світальную мудрасць» і «салаўіную музыку», «па таямнічасць, прахалоду, па ціхі сум над галавой» (Ул. Паўлаў). Прыходзіць, каб засведчыць, як піша Аркадзь Куляшоў, «вернасць марам сваім», аддаць даніну пашаны і ўдзячнасці («Можа, нікому я столькі не вінен...»), выказаць яму, зялёнаму другу, сваю радасць, і захапленне, і яшчэ нешта запаветнае, невыказнае...
Таму ў вершах пра лес столькі пачуцця. Таму ў іх столькі свежых, нечаканых параўнанняў і эпітэтаў...
Але звернемся зноў да тых вершаў-равеснікаў, з якіх пачалася размова.
«Паэма майго лесу» Пімена Панчанкі і вершы Дануты Бічэль-Загнетавай і Аляксея Пысіна як бы працягваюць далей развіццё «лясной» тэмы, надаюць ёй новае маральна-філасофскае гучанне.
Верш А. Пысіна абуджае ў нас балючую крыўду за лес, да якога ходзім «па вясну, па радасць, па маліну» і ў той жа час па-драпежніцку знішчаем. Але не толькі за лес. Не выпадкова ў вершы з'яўляецца вобраз маці паэта з яе даўняй песняй:
«Пад арэшынай — любімай быць...» Так народ звязваў у песні свой лёс з дрэвамі, з лесам, з прыродай, так апяваў сваю адвечную чалавечую дружбу з імі.
Пра неабходнасць такой дружбы піша Д. Бічэль-Загнетава.
З асаблівай сілай гучыць «Паэма майго лесу» П. Панчанкі. І калі «Паэму» суаднесці з папярэднімі творамі, яна як бы абагульняе іх, як бы ўбірае іх у сябе. У творы зліліся ў адно цэлае і пякучае пачуццё пысінскага верша, і разважлівасць, філасофскі роздум над пытаннем: «як трэба жыць» — верша «У цішыні». І гэта цэлае, гэты сплаў — грамадзянская страсць, глыбока чалавечны пафас твора П. Панчанкі.