— Бач, якія кідкія, катэгарычныя назвы...
— Так, сапраўды катэгарычныя, але пойдзем далей... «Едуць маразы» Міколы Маляўкі, «Добрай раніцы, людзі!» Хведара Чэрні, «Маўклівыя скарбы» Аўгінні Кавалюк, «Зямная сімфонія» Анатоля Канапелькі.
— Праўда. Сем кніг. Цэлы паэтычны тыдзень. Але ж...
— Што «але ж»? Справа не толькі ў колькасці?
— Вось іменна. Не толькі, і нават — не столькі. Ты гаварыў пра грыбы. Але ж ёсць баравікі і ёсць сыраежкі.
— Так, ёсць баравікі, і ёсць сыраежкі, і ёсць іншыя грыбы, нават такія, што не ведаеш, ядомы ён ці не ядомы.
— Ну вось бачыш. І ты ж не будзеш пярэчыць, што ў дадзеным выпадку патрэбны баравікі, прытым баравікі-нерушы?
— Не буду, але...
— Ніякіх «але»!.. Патрэбны баравікі, і толькі баравікі!
— Добра, згодзен, але згадзіся, што ёсць і баравікі, і нават нерушы.
— Згодзен, ёсць, трапляюцца. Але сыраежак больш.
— Хай будзе па-твойму. Толькі што ты маеш на ўвазе — і ў тым, і ў другім выпадку?
— Што я маю на ўвазе? Ведае нядрэнна грыбныя мясціны В. Зуёнак, ведае, дзе растуць баравікі.
— А калі без метафары?..
— Можна і без метафары. «Крэсіва» — сур'ёзная паэтычная заяўка. Ад першай кнігі чакаеш заўсёды нечага новага. Гэта новае ёсць у зборніку В. Зуёнка.
Шукаюць свой неруш і А. Сербантовіч, і Хв. Чэрня, і М. Маляўка, і М. Кусянкоў, і...
— Ну і як паспяхова?
— Як паспяхова? Запомнілася, напрыклад, «Азбука» Сербантовіча. Ёсць у яго добрая «жывінка», ёсць свае інтанацыі і вобразы (побач з запазычанымі, чужымі), ёсць, адчуваецца грамадзянскі тэмперамент. Праўда, ад яго кнігі я чакаў трохі большага. Яна крыху раскіданая, — тэматычна і стылёва, ёсць рэчы, напісаныя паспешлівым пяром, часам падводзіць густ...
— Падводзіць густ?
— Але. Дарэчы, гэта самае я сказаў бы і пра зборнікі М. Маляўкі і Хв. Чэрні. У іх ёсць неблагія вершы, свежыя вобразы, але ў той жа час, асабліва ў вершах лірычных, здае густ, няма той меры, таго «ледзь-ледзь», што робіць музыку ў паэзіі. І мудрагельства зашмат. Скажам, у Хв. Чэрні. І вобразы ў яго бываюць нейкія туманныя, «імажынісцкія», і да сэнсу верша не заўсёды дабярэшся — адчуваеш, што аўтару самому няясна, што ён хоча сказаць.
— Ну, а пра астатнія кнігі што б ты мог сказаць?
— Ёсць добрыя вершы ў М. Кусянкова. Помніш? — «Не можа Рогаў не ехаць туды...» Або верш «Сон ля таежнага вогнішча». Але паэт, як мне здаецца, піша ніжэй сваіх магчымасцей. Можа, таму, што па ўмовах сваёй працы — ён працуе, здаецца, лесаупарадчыкам, — єн трохі адарваўся ад жыцця — грамадскага і літаратурнага. У яго яшчэ можна знайсці і «завочнае каханне», і «крок бадзёры», і «багаты прададзень» і іншыя атрыбуты...
— Той светлай памяці паэзіі?..
— Так. М. Кусянкоў аддаў ёй яшчэ пэўную даніну, магчыма — апошнюю. Там жа, дзе ён ідзе ад жыцця, у яго атрымоўваюцца сур'ёзныя вершы.
— Працягвай далей. Ты яшчэ нічога не сказаў пра «Зямную сімфонію» А. Канапелькі і «Маўклівыя скарбы» А. Кавалюк.
— Я чытаў у газеце «Літаратура і мастацтва» рэцэнзію Аляксея Пысіна на зборнік А. Канапелькі. Яна мне здаецца занадта памяркоўнай. У А. Канапелькі — гэтак жа, дарэчы, як і ў А. Кавалюк — ёсць тая самая цеплыня, тая непасрэдная наіўнасць, ці наіўная непасрэднасць, пра якую піша Аляксей Пысін. Я разумею, што ён хацеў сказаць. Але справа ў тым, што наіўнасць сама па сабе і наіўнасць мастацкая — гэта яшчэ не адно і тое. Яны часта не супадаюць. Асабліва тады, калі наіўнасць з'яўляецца не сродкам, а мэтай ці самамэтай, калі за ёй няма значнага зместу.
— Ты хочаш сказаць, што для А. Канапелькі і А. Кавалюк лепш было б, калі б яны хутчэй пазбаўляліся свайго «наіву», інфантыльнасці, хутчэй сталелі?
— Прыкладна гэта.
— Аказваецца, ты ўважліва прачытаў усе сем зборнікаў. Чытаў іх, відаць, з алоўкам у руках?
— Як бачыш. За аловак, павінен табе сказаць, бярэшся тады, калі кніга не зусім задавальняе. Калі кніга ў цэлым цікавая, свежая, тады прыватнасці, асобныя недахопы — не тое слова, не той эпітэт, не тая рыфма і г. д. — стараешся і не заўважаць. Ведаеш, што майстэрства прыйдзе з вопытам. Было б галоўнае.
— А што галоўнае?
— Што галоўнае? Талент, вядома.
— Талент?
— Ну, а што ж яшчэ. Толькі талент. І тут іменна ключ да праблемы першай кнігі.
— А што гэта за праблема?
— Як «што за праблема»? Хіба ж мы не чуем размовы пра тое, пара паэту выдаваць зборнік ці не пара, мае ён права на кнігу ці не мае такога права?
— Так, чуем.
— Ну вось. І калі заходзіць такая размова, то гавораць звычайна пра нейкую прапорцыю, пра нейкі мінімум добрых вершаў, неабходных для кнігі, пра нейкія ледзь не працэнтныя суадносіны добрых і дрэнных вершаў — маўляў, калі ў рукапісе ёсць столькі-та добрых вершаў на столькі-та дрэнных, то ўсё ў парадку, зборнік мае права на выданне.