Ала ўзяла кошык, і яны пайшлі дамоў.
Дождж забарабаніў па даху, калі Петрык з Алай перабіралі грыбы. І раптам Петрык заўважыў вялікую мурашку, якая бегла па ножцы баравічка – уцякала ад яго.
– Глядзі, Ала! – гукнуў хлопчык.
– Што там у цябе? – падняла на Петрыка вочы сястрычка.
– Мурашка…
– Ну, бачу, што мурашка.
– Ды нічога ты не разумееш,– Петрык надзьмуў шчокі, а твар ягоны зрабіўся надзвычай сур’ёзным.– Гэта ж мурашка з таго мурашніку, каля якога мы былі. Там усе такія вялікія. Пакуль стаяў кошык з грыбамі, яна, канешне, і залезла ў яго. Хіба ты не разумееш? Таму што непаслухмяная… А мо і лянівая? Калі ўсе вокны і дзверы зачынялі, яна гуляла недзе… А мо мурашка проста рашыла пацікавіцца, колькі ў нас грыбоў у кошыку?
– Відаць, так і было, – пагадзілася сястрычка.
– А ўсё роўна мне яе шкада, – пасядзеўшы крыху моўчкі, прамовіў хлопчык.– Яе ж, відаць, там ужо шукаюць мама з татам. А яна ў нас… А?
Ала паглядзела на брата, усміхнулася:
– Дык што ж ты прапаноўваеш?
Петрык уздыхнуў, паціснуў плячыма і пацікавіўся:
– А заўтра зноў пойдзем мы ў лес?
– Абавязкова. Грыбоў жа багата, чаму ж не пайсці?
– Тады добра! – засвяціўся твар у хлопчыка.– Сёння я і сам крыху стаміўся… А заўтра я аднясу гэтую непаслухмяную мурашку ў мурашнік. Уяўляю, як дастанецца ёй ад мамы з татам!..
Петрык узяў у куфры маленькі слоік і асцярожна апусціў туды мурашку. Ён не ведаў, чым яны, мурашкі, сілкуюцца, але цвёрда верыў, што да раніцы наступнага дня з ёй нічога не здарыцца.
ЦІХАЯ МЯСЦІНКА
Дзеці пайшлі ў лес на экскурсію. Здаецца, і блізка лес, але пакуль дайшлі – стаміліся.
– Зараз адпачнём, – сказала выхавальніца.– Вось толькі ціхую мясцінку знойдзем.
На зялёнай палянцы прыселі адпачыць. Сядзелі моўчкі, любаваліся прыгажосцю летняга лесу. І раптам Ігарок загаварыў:
– Надзея Канстанцінаўна, а мясцінка наша не ціхая.
– Чаму ты так рашыў, Ігарок? –паглядзела на хлопчыка выхавальніца.
– Я чую, як птушкі спяваюць, як лісточкі на дрэвах перашэптваюцца… Прыслухайцеся!
Надзея Канстанцінаўна прыслухалася. І ўсе дзеці таксама.
Спявалі птушкі.
Перашэптваліся лісточкі.
Звінеў камарык.
Шапацеў у траве жучок.
Стракаталі конікі…
Па дарозе ў дзіцячы сад выхавальніца сказала:
– Бачыце, дзеці, цяжка знайсці ў лесе ціхую мясцінку. Як і на ўсёй нашай зямлі, вялікай і прыгожай. А ты, Ігарок, малайчына, што першы заўважыў гэта…
ПАСТКА
На летніку Максімка жыў з дзядулем Сцяпанам. І неяк той сказаў:
– Збірайся, унучак, будзем вяртацца ў горад.
А што тут збірацца? Далі наказ кату Антону, каб далёка не адыходзіў, а то яшчэ, чаго добрага, зусім ад свайго жытла адаб’ецца. Паабяцалі неўзабаве зноў прыехаць і прывезці яму ласунак – свежую рыбіну. Напакавалі сумкі садавіной і гароднінай, прыселі перад дарогай на лаву. І тут Максімка ўбачыў птушачку, якая неяк ушчамілася паміж рамамі падвойнага акна і там спалохана трапяталася, білася то ў адну шыбіну, то ў другую: прасіла , каб вызвалілі з палону. Разумела, недарэка, што самой з пасткі не выбрацца— цесна, аніяк крыльцы не распраміць.
Дзядуля пакруціў галавой, сказаў:
– Бачыш, ражок у шыбе адламіўся, на зямлю ўпаў. І трэба ж было верабейку патрапіць у гэтую шчылінку? Чуеш, просіць у нас паратунку.
Дзядуля асцярожна засунуў руку паміж рамамі, злавіў верабейку, падаў Максімку:
– На, падкінь яго, цікаўнага, у неба, няхай парадуецца, што вызвалілі.
– Трэба, дзядуля, шкло памяняць на цэлае,– выпусціўшы верабейку, сказаў Максімка. – А то зноў заляціць у гэту пастку якая-небудзь птушка. Хто тады выратуе? Нас жа тут ужо не будзе.
Дзядуля прынёс новае шкло, паставіў яго на месца пабітага, сказаў унуку:
– А ты, Максім, здагадлівы хлопчык. Малайчына. Верабейка якраз і прасіў нас гэта зрабіць.
НЕ ХАЦЕЛАСЯ Ў САДЗІК
–Уставай, сынку, у садзік пара ісці, – кранула мама за плячо Юраську. Хлопчык пацягнуўся, пазяхнуў, а калі мама схавалася за дзвярыма, схаваўся пад коўдрай.
Неўзабаве мама зноў заглянула ў спальню, сказала больш строга:
– Юраська, спознішся!
Трэба ўставаць. Хлопчык споўз на падлогу.
– Рабі, рабі фіззарадку! – паспяшае мама.
Раз, два – і ўсё, зроблена.
– Мыцца будзеш, ці, можа, не? – з іроніяй глядзіць на малога мама.
– Буду...
Юраська патупаў да мыцельніка.
Не пазнаць сёння Юраську. Сам на сябе не падобны.
– Ці не захварэў ты, сынку? – насцярожылася мама.
– Захварэў, – схлусіў хлопчык.
А яму проста не хацелася ў садзік. І сам не ведаў – чаму.
Тут паказаўся тата.
– Сёння ў садзік салдаты прыедуць, – прамовіў тата.
– Праўда? – засвяціліся вочы ў Юраські.
І ён хуценька пачаў апранацца.
– Я ўжо сабраўся…
– Ты хоць мяне пачакай, – кажа тата і ўсміхаецца разам з мамай.
ДЖЭНТЛЬМЕН
Міхаськаў дзядуля, калі быў яшчэ зусім не дзядулем, а маладым хлопцам, пасля заканчэння інстытута ў Мінску жыў і працаваў пэўны час у далёкай і сонечнай Туркменіі, дзе можна сустрэць нават у горадзе вярблюда і круглы год ласавацца вельмі смачнымі дынямі і кавунамі.
Вярнуўся адтуль дзядуля з бабуляй, якая, вядома, на той час таксама не была бабуляй. І – з нардамі. Гэта гульня такая. І хоць прайшло ўжо шмат часу, а нарды захаваліся. Больш таго, гульня стала сямейнай.
Міхаська таксама хоча навучыцца гуляць у нарды, але ён пакуль умее лічыць толькі да дзесяці. Затое ён хораша падкідвае над дошкай кубікі. Учора хлопчык дапамагаў гуляць бабулі, а сёння сеў каля дзядулі. Падкіне два кубікі за яго, а ў самога вочкі хітравата свецяцца.
– Выйграй, бабуля, у дзядулі, выйграй! – просіць унук і ажно пляскае ў аладкі .
На гэта бабуля, лагодна ўсміхнуўшыся, заўважае:
– Ты ж з дзядулем гуляеш, а хочаш, каб я выйграла.
Хлопчык маўчыць, не ведае, што адказаць. Яно ж і сапраўды так.
Выручае, як заўсёды, дзядуля:
– Мужчына расце! – кажа ён не без гонару і гладзіць малога па галоўцы.– Джэнтльмен!..
СЛЁЗЫ
Маша сядзела побач з татам на канапе. Тата глядзеў тэлевізар, яна таксама. Хоць перадача і для дарослых пра паляўнічых. Дзяўчынка зусім і не думала глядзець тэлевізар, яна гуляла са сваімі лялькамі, аднак як толькі пачула стрэл і ўбачыла сусліка, які стаяў на задніх лапках і трывожна зыркаў вачыма па баках, не разумеючы, відаць, што адбылося, падсела да таты: зацікавілася.
Дзяўчынка бачыла на экране тэлевізара дзядзьку паляўнічага, ён другі раз пачаў цэліцца ў звярка з вінтоўкі, калі той зноў паказаўся з травы і стаяў, як і перад гэтым, на задніх лапках і разглядваў, што робіцца навакол. Звярок зусім не здагадваўся, якая бяда можа здарыцца з ім. І тады дзяўчынка не вытрымала, гукнула:
Хавайся, суслік, хавайся!..
Суслік, аднак, не пачуў дзяўчынку. Не схаваўся. Маша сядзела побач з татам і хлімкала: ёй надта шкада было прыгожага і бездапаможнага звярка.