Рэчка недалёка ад хаты, і неўзабаве яны, стары і малы, крочылі ўжо па лёдзе, якім была скута Гутлянка. Лёд быў надзіва чысты і празрысты, таму хлопчык адразу ўбачыў пад ім шмат рыбак. І зусім маленькіх, і крышачку большых.
– Дзядуля, глядзі, акварыум пад лёдам! – гукнуў Уладзік і працёр рукавічкай лёд, каб яшчэ лепш можна было дзівіцца на рыбак.
Дзядуля хехекнуў ў вусы:
–А ты правільна заўважыў, унук: акварыум. Так, так: і сапраўды, гэта жывы акварум пад лёдам. А ці ведаеш ты, якія рыбкі ў ім жывуць?
Хлопчык паціснуў плячыма: пытанне спярша для яго падалося надта складаным, аднак потым ён, калі больш уважліва прыгледзеўся да рыбак, змог пазнаць там плотачак і акунькоў…
Дзядуля падказаў унуку:
– А яшчэ ў гэтым незвычайным экварыуме ёсць – прыгледзься толькі! – маленькія карпы, ратаны, яршы, налімы… А вунь, вунь, і язь прыплыў…
– Вось дык здорава! – не мог нарадавацца хлопчык. – Я ўсім сваім сябрам раскажу, якіх прыгожых рыбак бачыў пад лёдам.
– Расскажы, раскажы, – пахваліў дзядуля. – Толькі ж твой расказ будзе няпоўным без адной важнай акалічнасці… – хітра паглядзеў на малога стары. – Што за акалічнасць такая, пытаеш? Скажу, скажу… – Дзядуля дастаў з кішэні торбачку, паважыў яе на далоні, а тады працягнуў унуку: – Трымай, Уладзя. А я тым часам палонку зраблю ў лёдзе. За ноч яна земерзла.
– А для чаго, дзядуля, палонку? – спытаў хлопчык, але ж адразу і сам здагадаўся – для чаго.
– Зараз, зараз убачыш, – дзядуля дзёўб ломікам, які прынёс таксама з сабой, лёд, і неўзабаве вада хлынула на паверхню, растварылася ў ледзяной кашы. Калі дзядуля пачаў рабіць палонку, рыбкі шмыгнулі ў розныя бакі: ён, вядома ж, напалохаў іх. Уладзіку нават стала крыху крыўдна ад гэтага, таму што быў акварыум – і раптам не стала яго. Шкада. Суцешыў зноў жа дзядуля:
– Рыбкі вернуцца, ты за гэта не хавалюйся, унук. Зараз мы насыпем ім зярнятак і хлебных крошак, і тады пабачыш, адкуль яны толькі возьмуцца. Паколькі корм у цябе, то ты першы і кармі рыбак. Сып, сып зярняткі ў палонку. Ды смялей, смялей. Рыбкі табе толькі дзякуй скажуць.
Уладзік так і зрабіў. Зярняткі адразу ж пайшлі на дно, і каля іх неўзабаве з’явіліся першыя рыбкі. А потым падплылі яшчэ, яшчэ… Пабачылі б, як яны шчыравалі!
Дзядуля моўкі прыклаў палец да вуснаў і паглядзеў на ўнука – даў яму знак, каб адышоў крыху падалей ад акварыума. У рыбак абед, і ім нельга перашкаджаць сілкавацца.
– Дзядуля, мы і заўтра будзем рыбак карміць? – нецярпелася ведаць Уладзіку.
– Канешне, будзем, – паабяцаў той. – Ну, а калі паедзеш ты ў горад, таксама не бядуй: я буду падтрымліваць жыццё ў гэтым акварыуме. За сябе і за цябе. Даю слова.
Калі вярталіся з рэчкі, шчаслівы Уладзік уяўляў, як раскажа ён сваім гарадскім сябрам пра зімовы акварыум. І абавязкова – пра свайго добрага дзядулю, які дапамог яму ўбачыць гэты цуд.
ЁЛКА
Міша любіць падарожнічаць. Яго тата працуе шафёрам і, бывае, бярэ хлопчыка з сабой. А калі яны вяртаюцца з чарговага рэйса, мама абавязкова пытае:
— Ну, як з’ездзілі, мае любыя? Што бачылі?
У апошні раз тата неяк таямніча ўсміхнуўся і паказаў на сына:
— А вось няхай Міша распавядзе. У яго памяць лепшая. Ды і больш чаго прыкмеціў, што наўкола робіцца. Мне ж на дарогу трэба было пільна глядзець, а не галавой па баках круціць.
Міша прыплюснуў адно вока, зморшчыўся, а потым глыбока ўздыхнуў, нібы набраў паболей паветра ў лёгкія:
— А ты смяяцца не будзеш?
— Які ж тут можа быць смех, сынку? – пагладзіў малога па галаве тата.– Я і сам падумаў, што навагодняя ёлка бяжыць насустрач узбоч дарогі. Пакуль не дацяміў…
Пачуўшы такое прызнанне ад таты, хлопчык павесялеў.
— Вечарам, мама, калі мы ехалі каля Рэчыцы, – мовіў Міша, – мне падалося, што я ўбачыў навагоднюю ёлку. Высокая, уся аж ззяе ў агнях. Такая прыгожая!
Гэта потым я зразумеў, што прыняў за ёлку буравую вышку. Яна сапраўды ўся свяцілася, як ёлка на плошчы ў нашым горадзе. Так, тата?
— Твая праўда, – пацвердзіў тата. – І такіх “ёлак” у нашай Беларусі вырастае і ўпрыгожваецца гірляндамі агнёў з кожным годам усё больш і больш, таму што людзі нястомна шукаюць і здабываюць нафту.
Міша слухаў тату і гадаў, што яшчэ цікавае ўбачыць ён, калі паедуць у чарговы рэйс.
КРЫЎДА
Не так даўно, але і не так блізка ад нашых дзён жыў у адной вёсцы хлопчык Васілёк. Хадзіў ў школу, бегаў у лес з кошыкам па грыбы, а калі мама альбо тата прасілі яго дапамагчы на хатняй гаспадарцы, ахвотна пагаджаўся. Мог прынесці бярэмя дроў, каб напаліць ў печы і грубе, скінуць з вышак сена для рагулі, пакарміць трусоў і курэй. Ды ў вёсцы клопату хапае. Хто там жыў, той ведае.
Аднойчы тата сказаў Васільку:
– Добры сад у нас, багата яблынь, а вось груша ўсяго адна – гнілка. А што, калі мы з’ездзім з табой, сынку, у горад і купім там на базары яшчэ некалькі чаранкоў розных гатункаў груш? Падабаецца табе такая прапанова?
– Канешне, тата! – усклікнуў ад радасці хлопчык.
На гарадскім базары тата і Васілёк выбралі ў аднаго добрага дзядулі тры чаранкі, а калі вярнуліся ў вёску, адзін з іх тата падаў хлопчыку і сказаў:
– Бяры, Васілёк, рыдлёўку, пойдзем грушы саджаць. Ты сваё дрэўца сам пасадзіш і будзеш даглядаць яго. Гэта будзе твая груша. Запомні: яна бэра называецца. Плады, калі паспеюць, вельмі сакавітыя, смачныя і па кулаку растуць. Ды ты ж і сам чуў, як дзядуля казаў…
Васілёк, калі пасадзіў дрэўца, адразу ж паліў яго вадою з вядзерца, а потым паглядзеў на тату і маму – без мамы сур’ёзныя справы ніколі не вырашаліся ў іхняй сям’і, таму і яна прысутнічала, вядома ж, тут – і шчыра ўсміхнуўся, сказаў:
– Расці, груша, вялікая!
Груша, як і прасіў хлопчык, вырасла. Вырас і Васілёк. Скончыў школу, паступіў ва ўніверсітэт, стаў настаўнікам – як яго мама з татам. Жыў цяпер ён ужо ў іншай вёсцы, нават у іншай вобласці. У вёску свайго дзяцінства прыязджаў толькі на радуніцу, каб пакласці кветкі на могілках маці і тату. Не забываў ён і пра сваю грушу, кожны раз прыходзіў да яе, гладзіў дрэва, пяшчотна і цёпла, нібы жывое, і казаў ёй добрыя словы.
Сумаваў па свайму дрэву настаўнік. У хаце, дзе некалі прайшло яго маленства і дзяцінства, даўно ўжо ніхто не жыве. За садам прыглядае суседка, там пасвіцца яе карова і ласуецца яблыкамі і грушамі, якія ападаюць на дол.
І вось сёлета збылася даўняя мара дарослага Васілька – пабываць у садзе, калі паспеюць на ягонай грушы плады. Дужа хацелася іх пачаставаць. Суседка, як і дамаўляліся, патэлефанавала: грушы паспелі, прыязджай, Васіль Сцяпанавіч. Ён адразу ж выбраўся ў дарогу. Як толькі падышоў да сваёй грушы, прывітаўся і прыхінуўся да яе шчакой, абняў ствол, ціха прашаптаў:
– Вось мы і сустрэліся, груша.
На вачах настаўніка суседка ўбачыла слёзы.
Але груша моцна пакрыўдзілася, мусіць, на Васілька за тое, што пакінуў яе адну: яна высока ад зямлі трымала свае плады, і цяпер дарослы ўжо Васілёк не мог дастаць іх. Што рабіць, ён не ведаў, крыху неяк разгублена глядзеў на суседку, якая нарэшце здагадалася, што трэба прынесці лесвіцу. Пакуль яна хадзіла за ёй, Васіль Сцяпанавіч – Васілёк – увесь час прасіў прабачэння ў дрэва…