Абставіны таемнага Люсінага знікнення праясняе паштарка, дакладней, ліст, які яна прыносіць Сашку праз тыдзень. Стандартны канверт з выяваю сярпа і молата змяшчае шмат намёкаў, апроч намёку на іх сумесную будучыню. І гэта ўяўляецца яму найгоршым з усяго, што здарылася напрыканцы спякотнага гэтага, азмрочанага Люсінай здрадаю ды няшчасцем з Лёляю ліпеня. І хоць цьмяная здагадка, што абедзве падзеі міжсобку нейкім чынам звязаныя, не пакідае яго, распавядаць пра яе дазнаўцу Бібіку ні намеру, ні ахвоты ён не мае. Тым больш што і сама Лёля нічога яму распавесці не пажадала, сабралася ды з’ехала моўчкі праз два дні па выпісцы з бальніцы ў свой горад.
Яшчэ толькі восем гадзін вечара, а ў корпусе так ціха, быццам на дварэ ноч. Адзінае, што парушае цішыню, – гукі радыё пры канцы калідора ды абрывістая гамана гульцоў у даміно ў нішы наўзбоч дзвярэй сталоўкі. Ды яшчэ шоргат анучы па падлозе, якую прыбіральшчыца Міла Сцяпанаўна то акуне ў вядро з вадою, то з гучным усплёскам апусціць на дол. Яе дзяжурства сканчваецца а дзявятай, і яна, як заўсёды, спяшаецца дахаты. Бо ў дзесяць пачынаецца па тэлеку яе ўлюбёная перадача «Тыдзень вялікай коткі», і яе яна прапусціць — гэта ўсе ў доме адпачынку ведаюць — ніяк не можа. Час ад часу жанчына падыходзіць да дзвярэй пакоя Зелянухі нібыта з намерам штосьці спытаць, але не наважваецца, і няспраўджаны намер тонкімі лініямі зморшчын заклапочанасці асядае на яе ілбе.
Адміністратарка падымаецца з долу на паверх, голасам, што выдае перасцярогу перад рэакцыяй чалавека, які нікога і нічога не баіцца і прывык рабіць толькі тое, што яму самому даспадобы, просіць Мілу Сцяпанаўну прыбраць аскепкі толькі што разбітае парывам ветру вазы ў холе будынка.
Міла Сцяпанаўна скідвае з плячэй халат, кладзе яго на падваконне, з бурклівым выглядам спускаецца па вільготных сходах следам за адміністратаркай на першы паверх. І ў калідоры адразу робіцца яшчэ цішэй, так ціха, што чутно, як ходзіць у сваім пакоі, то адчыніць дзверку шафы, то ляпне кульбаю па падлозе, то кашляне з прысвістам стары Зелянуха. Дзверы ягонага пакоя адчыняюцца, заінтрыгаваны прамінулаю гаманою жанчын стары выходзіць у калідор, азіраецца, прастуе да вакна. Похапкам пераварочвае пакінуты прыбіральшчыцай халат, зладзеявата шнарыць рукою ў кішэні, вывуджвае нейкую паперчыну.
Ён стаіць да Дарашэнкі бокам, і той бачыць, як сунецца ўгору па меры прачытання паперчыны брыво старога ды бялее, зліваецца з колерам валасоў на скроні ягоны твар. Затым ён кладзе паперку назад у кішэню, ідзе да пакоя. І акурат у той момант, калі палову ягонага цела разам з кульбаю праглынае паўпрыцемак памяшкання, на сходах зноў з’яўляецца прыбіральшчыца.
Ці бачыць яна сілуэт Зелянухі, невядома, але гук дзверыны, за якою той знікае, яе вушэй дасягае несумненна. Яна кідае заклапочаны пагляд на вопратку, пядзя за пядзяй абмацвае ільсністы, з тоўстымі швамі іспод халата. Натыкаецца, відаць, на паперчыну, і твар яе набывае звыклы выраз паважнае непранікальнасці. Яна апранае халат, ідзе да Зелянухавых дзвярэй, далікатна стукае далонню па аўшаку:
— Ну, дык што, а сёмай заўтра адыходзім, Васіль Іванавіч? Га?
— А сёмай, дык а сёмай, — адказвае стары і прыадчыняе дзверы. – Чарвякоў я ўжо накапаў. Вопратку і абутак таксама падрыхтаваў, так што ўсё як след.
— А я да юшкі прыправаў ды яшчэ сяго-таго прыкупіла. Такі ўладзім баль пасля рыбалкі, што звяр’ю навакольнаму моташна стане. Праўда?
— Гэта ўжо як з клёвам нам з вамі падфарціць, Міла Сцяпанаўна, хто ведае.
— З клёвам як з клёвам, а вось нага б ваша не разбалелася на змену надвор’я. Ну, але як будзе...
Яны яшчэ колькі хвілін стаяць моўчкі па розныя бакі дзвярэй, затым адначасна, быццам кожны ўзгадаў неўпрыцям пра неабходнасць штосьці конча дарабіць недаробленае, разыходзяцца. Разыходзяцца так імкліва, так шпарка, што Дарашэнку, які назірае за абаімі праз паўрасчыненыя дзверы працэдурнага пакоя, зноў міжволі прыходзіць у голаў думка пра ўдаванасць дзіўнага іхняга — ні то прыяцельства, ні то варажнеча, ні то тое і другое адначасна – яднання-супольніцтва.
Міла Сцяпанаўна зірнула з долу на вакно, але, надзіва, святла ў ім не ўбачыла. Быццам яго яшчэ і наогул там, у Зелянухавым пакоі, не запальвалі — толькі пасак прамяня, які прабіўся, відаць, у памяшканне паўз дзверы ды тае ж хвіліны і згубіўся, не даўшы рады вымкнуцца вонкі, дзесьці ў міжсценні, ды яшчэ кволы адбітак ліхтара пры ўваходзе ў будынак на гардзіне, што тут жа і знік, патрывожаны асцярожным, ледзь заўважным рухам тканіны.