— А-вой! – усплёснула рукамі ад нечаканасці Туфіля. – Прыбілі! Ус… Усмерць, кажаш? А Божа! Што робіцца! А другой што?
— Другой ў бальніцы кранты зрабіліся, — задаволены, мусіць, што эфект ад навіны ўдаўся што трэба, сказаў весела аўтобуснік. – Сардэчны прыступ – і гамон. Такое перажыць – не грам семак вылушчыць. А на той, што ўсмерць, ці не дванаццаць ранаў выявілі…
— Страхоцце, — ачуньваючы пакрысе ад сполаху, сказала Туфіля і дадала з надзеяй у голасе: – Бандытаў жа тых злавілі хоць?
— Аднаго злавілі па свежых слядах, другі нібыта ўцёк, кажуць. Зловяць, можа, і яго калі-небудзь… Як яшчэ каго прырэжа, на хер…
— Дык гэта… як жа? Нажом яе зарэзалі? – ахнула зноў Туфіля і, быццам хочучы перадаць частку цяжару ад страшнай навіны мужу, цясней прыхінулася да яго бокам. – Езус! Матка святая!
— Вось вам і святая! – хмыкнуў вадзіцель і націснуў на газ. Да скрыжавання з дарогаю на Нізінную Мошу засталося вёрст пятнаццаць, і ён, падобна, намерваўся пераадолець іх з рэкорднаю хуткасцю, бо ляцеў далей так, што Туфіля з Туфяльком толькі слупы паспявалі лічыць абапал дарогі. Туфіля хацела папрасіць, каб ехаў павольней, але Туфялёк перабаразніў: не трэба, маўляў, няхай сабе імчыць, пад такую язду хоць менш думацца будзе пра распаведзенае благое, пра тых дзвюх замардаваных цётак. І яна пагадзілася. Хоць і не без унатранай нязгоды: як жа, пры гэткіх грашах яны зараз абое, а што як аварыя здарыцца, каму тады ўсё яно застанецца…
Хвілін праз дваццаць былі ля павароту на Нізінную Мошу. Вадзіцель спыніў аўтобус, расчыніў дзверы. Воблака пылу шуганула з-пад колаў, гайданулася ў святле фараў, паплыло прэч, на атуленае змрокам прыдарожнае кустоўе. Старыя падняліся з месцаў, заходзячыся ад пылу кашлем, памалу выкуліліся адзін за адным з аўтобуса ў дрогкую, нязвыклую пасля дзённай спякоты прахалоду восеньскага вечара.
— Глядзіце ж, ідзіце асцярожна па кустоўі, не патрапце ў рукі якіх грабежнікаў! – жадаючы, мусіць, пацвеліцца напрыканцы яшчэ раз, сказаў вадзіцель і гучна засмяяўся.
— Ну, патрапім, дык не вялікі з нас наедак будзе таму бандзюку, — азваўся ўпершыню за ўвесь час Туфялёк і ляпнуў даланёй па пазусе пінжака, дзе ляжалі грошы: глядзі, маўляў, якая ж тут паклажа: драбяза дый годзе, хто на такую паквапіцца…
— Ціха ты! – цыкнула на яго Туфіля і перасцярожліва зірнула ў бок аўтобуса, што якраз пачаў разварочвацца кабінаю ў бок горада ў вузкім прагалку паміж шыхцікам маладых хвояў і крушняй. Развярнуўшыся, кіроўца на хвіліну прыпыніўся, высунуў вонкі голаў.
— Не вялікі, кажаш, наедак? – сказаў і звузіў вочы. – Ці то праўда? А чаму за грудзіну ўсю дарогу трымаўся, быццам на сэрца хворы? Ведаем мы такіх бедных! Бедныя ўлегцы, дзядуля, дахаты з горада не вяртаюцца. Што-небудзь, хоць запалчыну якую, хоць круп кілю ды валакуць для гаспадаркі. А вы, што адзін, што другі, бы на шпацыр выйшаўшы сунецеся.
— Маўчы, дурань! – шапнула Туфіля і ўшчыкнула мужа за бок. — Дык мы… гэта, даражэнькі, ведаеш… цаглінаў брыкету к зіме выпісаць ездзілі. Дроў мала сёлета, то вырашылі хоць якой парай сотняў брыкету разжыцца… Яно хоць і дорага, а ў халады не абыдзешся. І гарыць добра. Мароз як нахопіцца, то…
Кіроўца мацюкнуўся, выраўняў колы аўтобуса, ламаючы бокам старога «пазіка» голле навіслага над гравейкаю кустоўя, выехаў за паварот.
— Дзякуй Богу, сшыўся, — сказала з палёгкаю Туфіля і, як толькі аўтобус ад’ехаў, тут жа ўскінулася на мужа: — Звар’яцеў ты, стары, ці што? Такое вярзці перад чужым! А каб ён… а вось каб ён табе паверыў ды жалязякай па галаве? А каб у кроў…
— Выдумляй! – агрызнуўся Туфялёк. – Скрозь бандыты будуць цяпер мроіцца… Чалавек як чалавек.
— Ага, чалавек! Так ляцеў, быццам не людзей вёз, а якое зрэб’е. Білет колькі ад горада каштуе? Чатыры сто? А ён колькі з нас дваіх узяў? Ведаеш ты хоць? Ажно дзясятку. Ні рэшты не даў з дзясяткі, ні тых квіткоў. Жарты табе… Такі і за капейку не пашкадуе.
— То чаму ж не нагадала, каб аддаў рэшту, можа, ён забыўся? – адчуваючы жончыну праўду ды не жадаючы так лёгка здавацца, працягваў гнуць сваё Туфялёк.
— Нагадаеш ім! Спыніцца на паўдарозе, быццам аўтобус сапсуўся, высадзіць пасярод поля, і цягніся тады пехатой… Нагадаеш…
Колькі хвілін ішлі моўчкі. Зрэшты, ішлі пакуль што па роўным, і гэта цешыла, бо неўзабаве, метраў праз дзвесце, мелі збочыць з гравейкі на сцежку між хмызняку, дзе што ні крок, то ці выбоіна, ці глыж, а то і патарчака ўпоперак усёй сцяжыны. Уранні, спяшаючыся на аўтобус, як ногі абое не павыварочвалі на тых пыльных, выпетраных сонцам і ветрам выбоінах. Добра, вырушылі з хаты загадзя, дасвеццем, а то б і не паспелі, і хана была б справе, па якой ехалі. Дык жа тое ўранні было, калі светла, а што дасі рады ўгледзець на сцежцы во такім прыцемкам? Ды не прыцемкам ужо, а праўдзівай цеменню: за пяць крокаў амаль нічога не бачна, апроч няясных сілуэтаў на фоне сяк-так асветленага кволым месячыкам-паўзунком небе.