ПАД ЦЕНЕМ КАМЕННАГА ЛЕСУ
Лісткі з амерыканскага блакноту
ШТО ЎЗЯЦЬ
Што мне запомніцца на гэтым двары?
У калодцы бярозавай два тапары.
Церабілі на пару, цясалі на пару —
Вянцы смалістыя ім да твару.
Жменька зярнят — прынада нясушкам,
Ля іх — верабей, праныра-зладзюяжа:
Схопіць, ускочыць на градку дроў —
Бы кроплю глыне:
— Будзь здароў!
— Будзь здароў!..
Багі чысціні: рукамыйнік стары
Ды венік... Здаецца, i ўсё на двары.
А што мне ўзяць
з двара гэтага ў свет?
На жоўтым пясочку мамін след.
У НОЧ УРАГАНУ ПА IMEHI ГЛОРЫЯ
Мяне разбудзіць вецер незямны,
Прадказаны, паказаны, фатальны,—
Taм — што ўвысь шыбуюць валуны,
Так! — што дождж сячэ гарызантальна.
За тыдзень каментатары крычаць —
Ахрып дынамік, змогся тэлевізар:
З кватэры не вылазь, хоць i смяльчак,
I не хадзі, крый божа, па карнізе.
Мяне ўначы разбудзіць ураган,
Што па-жаночы — Глорыяй — завецца,
I ў нейкі чорны, нібы смерць, прагал
Мой светлы сон раптоўна абарвецца.
A ў гэтым сне быў Дзмітрый Кавалёў,
Паэт з душой крынічнай. I спаткацца
Нам выпала вось так — між каралёў
I між міністраў самых розных нацый —
Вось гэтых, Аб'яднаных, што ў хаўрус
З'яднаць i нам, паэтам, не ўдалося.
З-пад нашай Веткі — рускі беларус —
Ён прыклад даць хацеў уласным лёсам...
I хоць пагрозы раздзіраюць свет,
Ды сёння ў кволым i наіўным свеце,
Як гаварыў яшчэ адзін паэт,
Пануе стылы цар — пануе вецер.
Вось ён ідзе, віхурыцца, ляціць —
За кожную секунду сорак метраў...
А я не сплю — мне іншы смерч карціць,
Што выбухнуць імкнецца з іншых нетраў.
І пестуюць яго, i па суду
Ён не праходзіць між забойцаў брудных,
Падкормку ў яслі з долараў кладуць —
Па дваццаць пяць мільёнаў у секунду...
Амерыка, ты Глорыю ўсур'ёз
На трагедыйны п'едэстал узносіш.
А ты не бачыла нявыплаканых слёз
Тых мацярок, што ў полымі галосяць?
Ты лічыш за трагедыю, што ток
Не паступае сёння ў халадзільнік,
Што вецер збіў страху i знёс флагшток,—
А ты па мінным полі не хадзіла?..
Тады пакінь крычаць пра валуны,
Пра дождж,
што ўтульнасць патрывожыў тлумам,
Б'юць у Хатыні памяці званы —
Дык памаўчы. Тут лепш адно — падумаць.
АБ CIMBAЛAX
A. Е. Гурыновічу
Ёсць сімвалаў шмат у будынку ААН.
Галоўны (зямлі суцяшэнне) —
Сячэ паралелі мерыдыян,
Нібыта кругі мішэні.
Нібыта хтосьці ўзяў пад прыцэл
Усе кантыненты агулам...
Ды міру галінка ў добрай руцэ
Абдымкамі свет агарнула.
На гэты сімвал, планета, глядзі
Ды нішчы ваенныя базы...
А побач — сімвал яшчэ адзін,—
Яго не раскусіш адразу.
Трохколерна пляма паўзе па сцяне —
Бела, чырвона i чорна...
А як гэта ўсё пагражае вайне?
Пакутам людскім незлічоным?..
Адзін дыпламат перагледзеў тамы
I знак напалову разважыў:
Белыя — захад, чырвоныя — мы...
А плямы, што свецяцца сажай?..
Не змог адказаць ён... А як тады мне
Расчомацца з гэтай акрасай?
Ці то катаклізму, пароль па сцяне,
Ці то — чалавецтва расы?..
Такі, выходзіць, і сімвал, як свет,—
Расплывісты і размыты.
Хаосам назваў гэту з'яву паэт
I плюралізмам — палітык.
Вось ён — з чарговай прамовай ідзе —
Славесных баёў гладыятар,
Рыбку лавіць у мутнай вадзе
Спец i вялікі аматар.