Выбрать главу
Знешне трыбун, а знутры блюдаліз,— Ён сімвала гэтага варты: Яму i патрэбен якраз плюралізм — Бясформнасць ідэй і партый.
Такія ў аддзяку за харч і пітво Хто ў хоры цягне, хто сола. Машну набіваюць — і што ім твой Свет недакладны і кволы?
Пішчыць у вушах тым, хто ўкраў парасё І ён — як «Лавіце зладзея!..» — Крычыць:               «Плюралізм!» — і плюе на ўсё Спраўляючы баль Асмадзея.
Метал i працэнты — вось вера, i бог, І сімвал, i просьба на твары: Прадасца да цэнта — купіце яго, Не грэбуйце танным таварам!
Купляюць усё i ўсё прадаюць, Каб лад зберагчы заляжалы,— Ракеты над светам злавесна ўстаюць, І сыкаюць вострыя джалы.
Ды грозна ўзнімае планета кулак, І пад імжой плюралізму Сонца ўзыходзіць — адзінства знак Міру і сацыялізму!
І сімвал савецкі               народам шляхі На пляцы ААН вызначае: «Перакуём на лемяхі Мячы!» —               I пакончым з мячамі!
НЬЮ-ЙОРКУ З ПРЫЧЫНЫ ЗНАЁМСТВА
Стаіш на далані каменнай, Сам, як спічастая скала. Звісае смог, равуць сірэны, Нябёс — хаця б на паўкрыла...
Яны з паштовак, небаскробы, Ляцяць узнёсла, лёгка так... А я пачуўся з імі побач, Як той распляснуты пятак...
Ты ганарышся Уол-стрытам — Што значыць: вуліца-сцяна,— А ты скажы: людзям адкрыта У вочы ці глядзіць яна?
Не чуў я штосьці... Толькі знаю: Яе нутро — як чортаў вір,— Kaго закруціць, хто ўсплывае, І ўсіх гняце адзін кумір.
Імя яму — вялікі бізнес. І ў ім вялікіх не зашмат,— Да ix, уверх, паўзі, грабіся... А хто каму тут родны брат?
Перагрызуць гарляк, як моркву, Загоняць у банкруцкі хлеў,— Не быў бы, містэр, ты Ньо-Йоркам, Калі б характар іншы меў.
І людны ты, i адзінокі, Змяшаў народ, ды не з'яднаў. Хто ты i дзе твае вытокі? — Душа не знае ні адна.
Якога племені i роду? — Hi міфаў, ні былін, ні саг. Ёсць, кажуць, статуя Свабоды, Ды ў факеле агонь зачах...
БЯРОЗКІ НА ЧАЦВЁРТАЙ АВЕНЮ
Бярозкі на Чацвёртай авеню, З якога вы павыбеглі агню?
Адкуль уратаваліся і ўсе, Бяздомныя, паселі на страсе?..
І чую, як бярозкі з вышыні Мне шэпчуць: «Ты на пас, браток, зірні
Ад гáры мы ўжо дыхаем ледзь-ледзь, Не тое каб шумець ды зелянець...
Лісцінкі — як на пальцах палічыць, Сціскаюць стан бетонныя лычы.
Каб не яны, даўно б цераз карніз Зляцелі ад жыцця такога ўніз...»
Хто ж домаўласнік той ці домаўпраў, Што вас зняволіў i да рук прыбраў?
«А вось ён, у басэйне, як мядзведзь, А мы над ім павінны тут шумець,—
Зацеяў на страсе дамашні рай І зацягнуў з пяці бярозак гай...»
Што ж, ясна мне: машэннік альбо туз З прыродаю наладжвае саюз,
Здароўе папраўляе, што ад спраў І чорных махінацый падарваў...
Эх, каб не чортаў суверэнітэт, Цябе я спёр бы з неба, прайдзісвет!..
Шкада, што не магу... Таму крычу Бярозкам: «Плюньце ў твар свайму хрычу,
Злязайце да мяне! Змяцём брыду — Я вас у гай над Начай завяду.
Там з вамі я перазнаёмлю ўсіх — Ад мурашоў да зайцаў i ласіх.
А з дрэвамі вы самі ў добры час Шаптаць пачнеце — зразумеюць вас.
Грыбы і ягады пачнеце гадаваць, Каб і мяне калі пачаставаць...»
...Ідуць за мной бярозкі — след у след... Калі паедзем? Тэта наш сакрэт.
Заставы ўсе, таможні абагнём... Сюды ж — i фота нават не прышлём!
ПТУШКІ І БОМБЫ

Сёння на кожнага жыхара планеты