Але тут жа згадаеш:
А колькі яшчэ застаецца
Аблогі,
Не ўзнятай нарогам,
Колькі трэба засеяць,
А потым пажаць, змалаціць...
А тут яшчэ ўчуеш:
Карова мычьщь,
Свінні рохкаюць,
Куры сакочуць,—
Трэба ўсіх накарміць, напаіць,
Бо інакш яны знацца з табой не захочуць..
Калі ўсё гэта ўспомніш —
За шапку хапаешся,
Кажушок ці куфайку —
Словам, тое, што ёсць пры даробку тваім
Ускінеш на плечы
І, адклаўшы да свята наступнага
Боскія тыя замашкі,
Неадкладную працу абрупіць бяжыш,
Бо, выходзіць, не толькі богам —
Трэба крышку пабыць чалавекам...
Так штодня, так штодня
Застаешся ім назаўсёды.
* * *
Перад судом галоўным,
Перад вялікаю стратай
Не называю віноўных,
Бо знаю: я вінаваты.
Я — вінаваты самы,
Самы пагубца галоўны,
Перад табою, хата,
Што засталася бясслоўнай.
Перад табою, мова,
Перад табою, мама,
Я не збярог ваша слова,
Я — вінаваты самы.
Я не пачуў на радзінах,
Я не спыніў па хаўтурах,
Я не сагрэў — адзінае,—
Што ад смярцей ратуе.
Я не знайшоў такое,
Каб страшным судом судзіла,
Каб не давала спакою
Адступнікам i за магілай.
ПЕСНЯ ВЕЧНАГА АРАТАГА
I кожны поле сваё ўзарэ,
Перш чым пайсці да зор...
З ненапісанага верша
Двое пас і два цені —
Полем крочым і крочым...
Дзень усё карацее,
І даўжэе шнурочак.
Конь спацелы натужна
Галавою хітае...
Век загонамі кружым —
І не знаем вяртання...
Прад зямлёй за паслугі
Я ўгінаюся крукам,
Зросся ўчэпіста з плугам —
Не разняць нашы рукі.
Баразной — грак панылы,
Нібы лес мой — з падлётам:
Неба ўзняў бы на крылах,
Ды не мае ахвоты...
Так і скача надозір
Па разорах суглею...
А ўжо ноч на парозе —
Хутка сонца датлее...
Поўня дзень мой надточыць,
Каб адолець аблогу...
Ары, ары, мой канёчак,
Да апошняга ўпрогу...
* * *
Табý супрацьлегласці — «ёсць i няма»,
«Усё ў сваёй скуры адвечнай» —
Нікому яшчэ не ўдалося зламаць,
І, зрэшты, ламаць недарэчна.
Адзіны міністр неразгаданых спраў
Дае ў невядомасць візу —
Мой розум, мой козыр між дрэў i траў...
Ды ёсць яшчэ тэлевізар.
Блакітны экран, блакітны каран —
Дзівіся i моўчкі маліся:
Кузюрка наўзе, i аэраплан
Ламае бар'еры ў высях.
Упобачкі ходзяць, ядуць i п'юць,
З жыццём гуляюць у фанты,
Нібыта ношку адну нясуць,
Крывавы Дантэс i Дантэ.
Касметыка з космасам, мітрапаліт
З метрапалітэнам зжыліся,
Як быццам яднае ix не дынаміт,
Як быццам яны сябры ўсе.
Шукаю гармонію —
нельга забыць:
Я — Розум, Адзіны, Вялікі,
Шукаю гармонію —
нельга завыць:
Я — Музыка, хоць не музыка.
«Усё ў сваёй скуры...»
Спытаю: чаму
Натура мая не збегла
У лясы? —
І палец шматзначна ўзніму...
Пачую адно: супрацьлегласць.
Спытаю: чаму адступае снег
І сонца ломіцца ў грудзі?
Пачую: вясна,—
не вялікі грэх:
Было так і, пэўна, будзе.
Хвала супрацьлегласці! Па крылу
Да палюсоў прыбіта...
Здабудзеш славу, бяссмерця імглу —
Ды зорак не зрушыш з арбіты.
НАША ПРАЎДА
Я верую, и мне не так больно...
Чэхаўская Ліка з кінафільма
Праўда наша была сярмяжная,
Па-дзіцячы была сарамяжная,
Праўда наша — як птушка весняя:
Толькі воляю, толькі песняю,
Праўда шчырая i зычлівая,—
Гэтым праўда наша шчаслівая.