Няма. I не ідуць сюды ніколі...
Няўжо не вабіць экспанатны рай?
Ды тут жа ix жыццё, былая воля:
То Афрыка, то інкаў даўні край...
Бязродныя, сумуюць экспанаты,
Hi крэўных твараў тут, ні гаманы...
Затое белых — аж ці не занадта.
Miж« ix i я — б'ю ў памяці званы...
I ўсё карціць: а раптам побач з Босхам,
Альбо з Радэнам, ці яшчэ там з кім
Славуты майстар — палачанін Богша —
Гукне па дапамогу праз вякі...
Украдзены рукою заграбастай,
Ніхто не знае, дзе з вайны асеў
Крыж Ефрасінні Полацкай, што майстар
Адштукаваў — як гімн самой красе.
Фашыст-зладзей зрабіў яго трафеем,—
I кажуць, крыж сюды закінуў лес...
Магчыма ўсё... Во — паглядзі: Ракфелер
Паў-Афрыкі, напэўна, перавёз...
Шукаю Богшу i гукаю Богшу...
Малюся Апалону:
— Блаславі
I абысці дапамажы мне, божа,
Музей — твой храм на поце i крыві...
СТРОФЫ НА ДУБОВЫХ ЛICTAX
Амерыка смяецца: «Сантымент!..»
Амерыка не любіць сантыментаў...
Ды кепікам цана — ламаны цэнт:
Я з іншых, як гавораць, кантынентаў...
Дубовая галінка на стале:
Тры жалуды i тры лісты разныя...
Ад скрухі тут бы азалеў, але —
Гляджу на ix, калі душа заные,
I грэюся, як ля цяпельца, я,
Што ўзяў з сабой i што дамоў вяртае...
Тры жалуды i тры лісты, сям'я,—
Як наша тройца, хоць i не святая:
Айцец, i сын, i дух наш добры — ты,—
Не раз'яднаць ні дням, ні далячыням...
Шумяць дубровай нашай тры лісты,
Тры жалуды звіняць мне аб Айчыне.
МАЎЧАННЕ
Калі гняце маўчання хмара,
Я толькі голас твой хачу —
Хоць рэха даўняе — пачуць,—
I ты вяртаешся, як мара.
Няма адказу на пытанне —
Яшчэ надзея грэе нас.
Няма пытання на адказ —
Лічы, згарэла ўсё, дазвання...
ДВА ЗАПІСЫ З ГАЛЕРЭІ МАСТАЦТВА Ў ВАШЫНГТОНЕ
1.
Я хацеў бы прыйсці з табой, Валя,
У гэтыя бязлюдныя залы,
Дзе, сустрэўшыся, душы з жалем
Глядзяць праз вякоў перавалы.
Глядзяць маўкліва, нібыта
З нейкай забытай сцэны.
Нібыта цвікі, забіты
Позіркі іх у сцены.
Пакутна прыгадваюць штосьці
І — незнаёмцы-суседзі —
Як іншапланетныя госці,
Збіраюць нектар агледзін,
Уздыхаў i захапленняў,
Наіўных, часцей — прытворных,—
Пакуль не ўпадзе на калені
Жывая душа перад зорнай.
І тады незнаёмка гэта
Зрывае аковы часу,
Ідзе — да жывой — з партрэта,
Дзе векавала сам-насам.
І ўзносіць пачуццяў прыбоі
Цераз вякоў перавалы...
...Я хацеў бы прыйсці з табою
У гэты шматлюдныя залы.
2. Адрачэнне
Не веру слову. Слова — толькі гук.
А ісціна — бязгучная, як памяць.
Глядзіць тварэнне геніяльных рук,
Глядзіць Мадонна— i Хатынню наліць...
КОТ ВАСЬКА
Клікалі Васькам-катом,—
Дражнілка гадоў дзіцячых...
Нарэшце, жыву з хвастом
(І дзве хвасціхі ў прыдачу!)...
Хвост — ён так сабе, хлюст:
Ні мух адагнаць, ні прыкрыцца
Хвасціхі ж — някепскі густ
У амерыканскай сталіцы!..
Так і віюцца за мной
Па галерэі мастацтва.
Глянеш — дык о-ё-ёй! —
Ці драпнуць? Ці прывітацца?..
Падумаеш грэшна не раз:
Быццам сышлі з карціны...
Мадонны! Які багам аз
Вас у музей падкінуў?..
Кажаце, ЦРУ?
Маэстра іменем бога?..
Ад сораму ледзь не гару:
Не знаў мастака такога...
Ну што ж, папоўнім крыху
Запас, як гавораць, культурны..
I ўсё ж — далей ад граху,
Далей ад красы агентурнай...
Цікуюць дзяўчаты сляды,
Ды так i не вызнаць, здаецца,
Навошта прыйшоў я сюды,
З кім патаемна сустрэцца...
Чаму да карцін сігануў,
Якое маю задание?..
Нязлосна я падмігнуў
Хвасдіхам на развітанне...