_ Przepraszam. – Odepchnęła go. – Wydaje ci się, że masz w tej spra¬wie coś do powiedzenia? – Chciała go wyminąć, ale chwycił ją znowu i tym razem nie udało się jej uwolnić z jego uścisku. – Puść mnie, Ty.
– Wysłuchaj mnie.
_ Dlaczego? Żebyś mi wmówił więcej kłamstw? Zapomnij! – Ruszyła w stronę domu, a on nadal trzymał ją za rękę i szedł tuż obok.
– Musisz wiedzieć, c.o się tu dzieje.
_ Może ty mi powiesz? Daj spokój. Jedyny powód, dla którego mówisz mi to teraz jest taki, że zajrzałam do twojego komputera i do¬wiedziałam się, że nie jesteś ze mną szczery. A teraz puszczaj, bo do¬kończymy tę rozmowę na komisariacie. Jasne?
_ Poczekaj – Zamiast ją puścić, złapał jeszcze mocniej. – Daj mi szansę. Chcę się wytłumaczyć. Jesteś mi to winna.
_ Nic ci nie jestem winna. – Nie mogła uwierzyć w jego tupet. We¬szli na schody i na werandę. – Według mnie wszystko, có od ciebie usły¬szałam, to stek kłarnstw. Właściwie jestem pewna, że zepsuta łódź – prze¬chyliła głowę w stronę zacumowanej żaglówki – to też było kłamstwo.
– Powiedzmy, że to był pretekst.
– Semantyka, Wheeler.
– Powinnaś o czymś wiedzieć.
– Nie żartuj. Zacznijmy od tego, jaki jest twój związek z Annie Seger?
– Była moją kuzynką – powiedział bez mrugnięcia okiem. Nie puścił jej. – Byłem pierwszym oficerem policji, który przyjechał do niej do domu tej nocy, kiedy ją znaleziono. Zawsze wiedziałem, że śledztwo zostało spartaczone, a ojciec Annie chce, żebym to udowodnił.
– Jej biologiczny ojciec? – upewniła się Sam, chociaż starała się powstrzymać rosnące zainteresowanie. Według niej, znowu kłamał.
– Tak. Wally. Nigdy nie uwierzył w to, że się zabiła.
– Uważa, że została zamordowana? Dlaczego?
– Tego się staram dowiedzieć.
– A co z telefonami do radia, tortem i pogróżkami? – Sam otworzyła drzwi balkonowe i weszła do domu.
– Nie umiem ich wyjaśnić i nie wiem, kto za nimi stoi, ale obawiam się, że to moja wina. Ktoś dowiedział się, że pracuję nad książką, może dlatego, że szukałem materiałów, albo byłjakiś przeciek. Może ktoś u mo¬jego agenta albo u wydawcy… Nie wiem. Przynajmniej na razie. – Zaci¬snął usta. – Wygląda to na zbieg okoliczności, ale ktoś zaczął cię prze¬śladować, akurat wtedy, kiedy zacząłem pracować nad książką.
– I dlatego za mną łazisz? Masz poczucie winy? Mój Boże, Ty, nie musisz ze mną sypiać, żebym była bezpieczna, albo żeby zabić wyrzuty sumienia! – Wyrwała rękę. Chciała natychmiast odejść.
– Nie łażę za tobą z powodu poczucia winy.
– Jasne, że nie. -Łzy wściekłości napłynęły jej do oczu. Nie rozklejaj się. Sam, postaraj się, nie płacz.
Ruszyła do wejścia.
Ty szedł za nią.
– Zaczekaj i posłuchaj przez chwilę.
– Już dość usłyszałam. – Weszła do domu i zmierzała do frontowych drzwi.
– Nie chciałem, żeby nas coś połączyło. Odwróciła się i popatrzyła na niego zimno.
– Ale połączyło, nie da się ukryć? – wycedziła.
– W tym problem.
– Problem? Na litość boską, Ty. Problem polega na tym, że to wszystko opierało się na kłamstwie! Ja pasuję…
– Nie możesz.
– Oczywiście, że mogę. A co mi zrobisz? Uwięzisz? Może chcesz mnie porwać?
– Potrzebujesz mojej pomocy.
– Co? Nic z tego. Coś ci się pomyliło. Chciałeś chyba powiedzieć, że to ty potrzebujesz mojej pomocy.
_ Sam, posłuchaj. Tam szaleje jakiś wariat. Z jakiegoś powodu upa¬trzył sobie ciebie. Być może dlatego, że wypytywałem o tę sprawę i przez przypadek podsunąłem mujakiś pomysł. Może miał coś wspólnego z An¬nie i z jej śmiercią. Może to świr z ulicy, który o tym przeczytał i teraz chce być sławny. Może to wszystko oszustwo?
– Oszustwo?
_ Żeby zwiększyć słuchalność. Może to George Hannah albo Eleanor Cavalier.
_ Jakim prawem podejrzewasz kogoś o oszustwo? Spójrz prawdzie w oczy. W jednej chwili jesteś ze mną na górze, w łóżku, potem ja zasy¬piam, a ty złazisz na ulicę i spotykasz się z kimś w środku nocy. Kim był ten facet?
– Przyjacielem.
– Wiem, że nie wrogiem.
– Przyjacielem, który nam pomoże.
_ Uwierz mi, Ty, nie ma "nas". – Podeszła do drzwi. Do domu miała jakieś pięćset metrów, niebo pojaśniało trochę i zaczynały śpiewać pta¬ki. Nawet jeśli miałaby iść na bosaka i w halce, i tak pójdzie. Musi się stąd wydostać.
_ Problem polega na tym, Sam, że obawiam się, że się w tobie zakochałem – powiedział. Odwróciła się powoli i spojrzała mu w oczy.
_ No to masz problem, Ty – powiedziała wolno. – Nie zakochuj się we mnie, bo niech mnie diabli,jeśli kiedykolwiek odwzajemnię to uczucie!
Rozdział 24
– Problem polega na tym, Sam, że obawiam się, że się w tobie zakocha¬łem.
– Jasne. – Dla niej było to kolejne kłamstwo.
Głowa pękała jej z niewyspania, a zwichnięta kostka znów dawała się we znaki. Pędziła w stronę domu m1 bosaka i po chwili nogi miała brudne i obtarte. Wściekła na Tya za to, że ją oszukał i szczęśliwa, że nikt z sąsia¬dów nie widzi jej w takim stanie, ruszyła w dół ulicy. Gwiazdy powoli bladły, a niebo nabierało delikatnie niebieskiej barwy. Wstawał świt.
W uszach wciąż brzmiały jej ostatnie słowa Tya, ale ani przez moment nie miała zamiaru mu wierzyć. Wyznania miłosne już kiedyś zniszczyły jej życie, a to, że Ty sądził, że ją kocha, było kłamstwem. Chciał zdobyć nad nią kontrolę i tyle. Sam doszła do wniosku, że Wheeler gotów był posunąć się do wszystkiego, co pomogłoby mu w dokończeniu książki o Annie, zdobyciu sławy i zrobieniu kariery. Zainteresował się Sam z po¬wodu książki i nic więcej.
– Drań – przeklęła.
Chciała na chwilę przestać o nim myśleć, zdjąć tę cholerną halkę i zmyć z siebie wszystkie ślady po nim i po tym, jak się z nią kochał. Będzie jej tego brakowało, musiała to przyznać. Ty Wheeler był naj¬wspanialszym kochankiem, jakiego kiedykolwiek spotkała. Nie miała zbyt dużego doświadczenia, ale i tak uznała, że Ty Wheeler był najlep¬szy. W jaki sposób znalazł ten specjalny punkt na jej karku, który cało¬wał i doprowadzał ją tym do omdlenia?
– Przestań – mruknęła do siebie. Wielka mi rzecz, że Ty wiedział, jak kochać się z kobietą. Z pewnością nie to jest najważniejsze w m꿬czyźnie, chociaż ma swoje znaczenie. Uznała, że powinna przestać o tym myśleć, bo to się więcej nie powtórzy.
Nie była pewna, czy kiedyś w jej życiu zjawi się inny mężczyzna, ale nie mogła bez przerwy myśleć o Tyu. Miała za dużo do zrobienia. Po pierwsze, powinna na spokojnie zastanowić się, kto ją prześladuje. Ty i jego seksowne ciało niech idą do diabła!
Kiedy dotarła do granicy działki pani Killingsworth z trudem opano¬wała się, żeby nie spojrzeć przez ramię i sprawdzić, czy Ty jeszcze stoi na brzegu podjazdu, i czy patrzy, jak ona w samej halce maszeruje po ulicy. Na szczęście po drodze nikogo nie spotkala. Nawet gazeciarza.
Wreszcie dotarła do domu.
Na środku półko l istego podjazdu stał biały nieduży samochód, a na huśtawce na ganku siedział David Ross. Pochylony do przodu, oparł łokcie na kolanach i patrzył na zbliżającą się Sam. Twarz miał pokrytą jednodniowym zarostem, a oczy podkrążone z braku snu albo z powodu dużej ilości wypitego alkoholu. Poluzował krawat, a wyprasowana kiedyś koszula była pomięta. Spodnie wyglądały, jakby w nich spał, a ciemne włosy były tak potargane, jakby od dawna ioh nie czesał.
– Gdzie się, do diabła, podziewałaś? – Zerwał się na równe nogi. ¬Co się, do cholery, stało? Wyglądasz jak… – Popatrzył najej halkę i za¬uważył kłąb ubrań, które trzymała pod pachą. -… jak ktoś, kto ma za sobą niezłą noc.