W Cieniu Podejrzeń

Marie – Louise spuściła oczy.

– Uczyniłam to dla Andreja. Niepokoił się o Svetle, chciałam więc przypilnować, żeby się jej nic nie stało.

– Czy słyszeliście kiedyś o większym idiocie niż ja? – spytał Andrej samokrytycznie. – Miałem przy sobie najpiękniejszą, najbardziej lojalną dziewczynę na świecie, która naprawdę mnie kochała, a rozmyślałem o pozbawionej uczuć i zmiennej Svetli! Nigdy sobie tego nie daruję!

Policjant pokiwał głową.

– A potem Stefan osobiście próbował nastraszyć Marie – Louise, przebierając się za wampira, po tym, jak namówił hrabinę, by wsunęła dziewczynie do kieszeni krucyfiks. Musiała pani bowiem mieć coś, co mogło powstrzymać „wampira”. Chcieli panią przestraszyć na dobre, bo im pani przeszkadzała. Nie była pani przydatna jako źródło informacji ze swoją lojalnością w stosunku do Andreja, a w dodatku wszystko panią interesowało. Andreja jednak chcieli zabić.

– Z powodu kasety?

– Tak. Stefan informował o wszystkim Karela, więc kiedy hrabina wysłała Marie – Louise do miasta, „doktor Monier” już tam czekał i niby przypadkiem spotkał panią na rynku. Marie – Louise nalegała, by pojechał z nią do Chateau Germaine, więc Karel zadzwonił do Stefana, że wkrótce się pojawi.

– Musicie wiedzieć – wtrąciła się hrabina – że nigdy nic widziałam Karela i sądziłam, że to naprawdę doktor Charles Monier.

A Marie – Louise, niczego nie podejrzewając, wyjawiła, że Andrej przebywa w Val de Genet.

– To moja jedyna gafa – mruknęła Marie – Louise.

– Właśnie – zgodził się z nią policjant. – Ale oto swoje przybycie zapowiedziała Svetla. I tu powstał problem. Telefon odebrała hrabina i Svetla nie miała pojęcia, że Marie – Louise przebywa w Chateau Germaine. Trzeba było pozbyć się niewygodnego świadka i wtedy wrzucono Marie – Louise do piwnicy, żeby nie mogła rozpoznać swojej pielęgniarki.

W tym czasie hrabina nierozważnie zwierzyła się „sympatycznemu doktorowi Monier” ze swej słabości do Andreja i z tego, że „dała jego przyjaciółce coś, co należało do jego brata”. Karel zrozumiał od razu, że chodzi o kasetę Jana. Joseph przeszukał dyskretnie pokój Marie – Louise, lecz niczego nie znalazł, bo dziewczyna miała kasetę przy sobie. Sądzili, iż nie muszą się śpieszyć. Byli przekonani, że siedzi zamknięta w piwnicy i nigdzie nie pójdzie. Nie wiedzieli o tym, że Andrej także tam był, i nie pomyśleli o starym szybie.

Wtedy to pojawił się Andrej, a zaraz za nim Marie – Louise. Wszyscy, nawet hrabina, wiedzieli, że on żyje, lecz udali zaskoczonych. A potem zmarł Stefan. Przez pomyłkę. To hrabina miała być ofiarą.

– Przypuszczam, że to Karel dodał truciznę do pernoda, kiedy przyjechał do Chateau Germaine – wtrącił Andrej.

– Tak.

– Czy znaleziono butelkę?

– Owszem, w koszu na śmieci. Zawierała środek działający porażająco na system nerwowy. A potem wyszło na jaw, że Andrej zakochał się w Marie – Louise i odwrócił się od Svetli. Kuzynka poszła więc po południu na poddasze, odsunęła komodę, robiąc w ten sposób ponownie przejście przez szafę. W nocy wyłączyła prąd i niepostrzeżenie wśliznęła się do pokoju Marie – Louise. Domyślała się, że Andrej zejdzie na dół, żeby sprawdzić, dlaczego zgasło światło. Nie udało jej się poważnie zranić rywalki. A dziś pojawił się Karel. Niestety, Andrej zdemaskował doktora Monier. Nic takiego by się nie stało, gdyby Karela zobaczył tylko Andrej albo tylko Marie – Louise. Ale ponieważ znaleźli się tam jednocześnie, cała intryga wyszła na jaw. Nawet początkowo Karelowi udało się wybrnąć z tej trudnej sytuacji, ale nieoczekiwanie przyszedł funkcjonariusz z Val de Genet. Andrej westchnął.

– Przykro mi, kiedy pomyślę, że cała praca, żeby do prowadzić ten dom do przyzwoitego stanu, poszła na marne.

– Tak – przyznała Marie – Louise. – Na szczęście zabraliśmy stamtąd nasze rzeczy. I muszę przyznać, że było mi trochę nieswojo, kiedy jako jedyne sąsiedztwo miałam cmentarz. Ale jak naprawimy powstałe szkody?

– To już najmniejsze zmartwienie – pocieszył ją Andrej.

Wybiła trzecia. Z miasta przybyli jacyś wysocy urzędnicy, żeby otworzyć skarbiec.

Wszyscy zeszli do podziemi i udali się do tej części, której Marie – Louise jeszcze nie znała. Hrabina wskazała ogromne drzwi i znaleźli się w pomieszczeniu z dziwnym urządzeniem na jednej ze ścian.

– Zaraz zobaczymy – powiedział jeden z mężczyzn. Gdzie jest kaseta numer jeden? Panny Svetli. Policjant podał mu „klucz”.

Mężczyzna włożył kasetę, coś zgrzytnęło i usłyszeli wysoki dźwięk skrzypiec. Po krótkiej chwili ją wyjął. – Numer dwa? Jana.

W ten sam sposób postąpił z drugą kasetą. Przez kilki sekund brzmiał głos skrzypiec altowych, po czym kaseta została wyjęta.

Potem przyszła kolej na następne: Karela, Stefana i Andreja, i odzywały się instrumenty smyczkowe o coraz niższych brzmieniach.

– Tak, wszystko w porządku – stwierdził mężczyzna obsługujący urządzenie. – Ponieważ cztery z upoważnionych osób są nieobecne, poproszę państwa o po moc. Teraz wszyscy razem!

Pięć kaset umieszczono na swoich miejscach jednocześnie. Po chwili w pomieszczeniu zabrzmiał kwintet smyczkowy.

– Zamek elektroniczny – szepnęła Marie – Louise do Andreja.

Uśmiechnął się.

– Coś w tym rodzaju. Dziadek był geniuszem. Utwór trwał krótko. Muzyka ucichła.

Dał się słyszeć stłumiony hałas i jedna ze ścian się odsunęła.

Za nią ukazało się niewielkie pomieszczenie. Stał tam tylko stół, a na nim leżała gruba koperta.

Wszyscy zebrani popatrzyli po sobie. Urzędnik prowadzący całą ceremonię spojrzał na Andreja, lecz ten zaprzeczył ruchem głowy i dał znak, by ktoś inny otworzył list.

W pomieszczeniu panowała zupełna cisza. Mężczyzna rozerwał kopertę. Wewnątrz znajdował się list i jeszcze jedna koperta.

Mężczyzna podniósł wzrok.

– List napisał hrabia na Chateau Germaine – powie dział. – Przyjaciel waszego dziadka. I pani teść – dodał, zwracając się do hrabiny.

Potem odwrócił się do Andreja.

– Informuje w nim, że załączony list otrzymał od pańskiego dziadka, hrabiego Zaroka, tuż przed jego śmiercią. Zaszła jeszcze pewna nowa okoliczność, o której hrabia chciał donieść swemu przyjacielowi.

– W takim razie może pan także otworzy list od dziadka? – zaproponował Andrej.

Mężczyzna spełnił jego prośbę. Jeżeli będzie tu znowu coś o tym, że Andrej jest wampirem, to zacznę krzyczeć, pomyślała Marie – Louise.

Wysoki mężczyzna zmarszczył brwi i zaczął czytać na głos:

Kochany przyjacielu! Moje stare serce jest już zmęczone i pełne trosk. Ten list powinien zostać przeczytany na głos po otworzeniu skarbca. Moje wnuki przysparzają mi wiele zmartwień. Czworgu z nich odmawiam swego poparcia. Przede wszystkim Karelowi, który jest uosobieniem zła. Jego część ma przypaść tobie, mój stary przyjacielu. Następnie Stefanowi, który tylko schlebia swemu złemu bratu. Niechaj jego część dostanie twój syn, Matej, jeśli będzie tego wart, lub jego spadkobiercy. Dalej – Janowi, który traktuje z pogardą swego nieszczęsnego brata i życzy mu jak najgorzej. Jego część przeznaczam dla Andreja, jedynego prawego i uczciwego z nich. W końcu Svetli, tej karykaturze kobiety. Jej część spadku przekażcie wybrance Andreja. Wiem, że jest wystarczająco mądry, by przejrzeć Svetle na wskroś, jeżeli tylko trochę lepiej pozna świat i kobiety, czego jego matka a moja naiwna synowa zawsze mu odmawiała. Andrej jest silny, skoro przetrwał mimo presji, jaką wywierała na niego matka i rodzeństwo. Życzę mu z całego serca, żeby kiedyś spotkał kobietę, która go zrozumie i w niego uwierzy.