— Proszę o osiodłanie Rudego, Tema. — Wiedział, że lepiej nie proponować, że zrobi to sam, bo Tema nie dopuści, by pobrudził sobie ręce. — Postanowiłem zwiedzać okolice przez kilka najbliższych dni.
A jak już dosiądzie grzbietu wielkiego gniadosza, za kilka dni stanie nad brzegiem Erinin, albo przekroczy granice Arafel.
„Już mnie wtedy nie znajdą.”
Stajenny nieomal zgiął się wpół i taki zgięty pozostał.
— Wybacz, mój panie — wyszeptał ochryple. — Wybacz, ale Tema nie może cię usłuchać.
Zaczerwieniony ze wstydu Rand rozejrzał się z niepokojem dookoła — nie zobaczył nikogo w zasięgu wzroku — po czym chwycił mężczyznę za ramię i wyprostował go. Nawet jeśli nie mógł zapobiec, by Tema i kilku innych służących zachowywało się w taki sposób, to mógł przynajmniej się postarać, by nikt inny tego nie widział.
— Dlaczego nie, Tema? Tema, spójrz na mnie, proszę. Dlaczego nie?
— Tak rozkazano, mój panie — odparł Tema, wciąż szepcząc.
Stale spuszczał wzrok, nie ze strachu, lecz ze wstydu, że nie może zrobić tego, o co prosił Rand. Mieszkańcy Shienaru potrafili wstydzić się tak, jak ktoś napiętnowany za kradzież.
— Żaden koń nie może opuścić tej stajni, dopóki rozkazy nie ulegną zmianie. Ani też żadnej innej stajni w twierdzy, mój panie.
Rand już miał powiedzieć mu, że nic się nie stało, ale tylko oblizał wargi.
— Ani jeden koń z żadnej stajni?
— Tak, mój panie. Ten rozkaz wydano zupełnie niedawno. Zaledwie przed kilkoma chwilami. — Głos Temy zabrzmiał silniej. — Również wszystkie bramy zostały zamknięte, mój panie. Nikt nie może tu wejść ani stąd wyjść bez zezwolenia. Jak się Tema dowiedział, nawet miejski patrol.
Rand jakoś przełknął ślinę, ale nadal miał uczucie, że jego krtań ściskają niewidzialne palce.
— Tema, czy ten rozkaz wydał lord Agelmar?
— Naturalnie, mój panie. Któż by inny? Rzecz jasna, lord Agelmar nie wydał osobiście tego rozkazu Temie ani też temu człowiekowi, który go Temie przekazał, ale, mój panie, któż inny mógł wydać taki rozkaz w Fal Dara?
„Kto inny?”
Rand podskoczył w miejscu, w tym bowiem momencie z dzwonnicy warowni rozległy się donośne dźwięki największego dzwonu. Potem przyłączyły się do niego inne dzwony, a po chwili wszystkie dzwony w mieście.
— Jeśli Tema może sobie pozwolić na śmiałość — zawołał stajenny, przekrzykując ten łoskot — mój pan jest z pewnością bardzo szczęśliwy.
Rand też musiał krzyczeć, żeby go usłyszano.
— Szczęśliwy? Dlaczego?
— Powitanie dobiegło końca, mój panie. — Tema wskazał gestem dłoni na dzwonnicę. — Zasiadająca na Tronie Amyrlin przyśle zaraz po mojego pana i jego przyjaciół.
Rand poderwał się do biegu. Zdążył jeszcze dostrzec zdziwienie na twarzy Temy i już go nie było. Nie dbał o to, co sobie pomyśli Tema.
„Zaraz po mnie przyśle.”
3
Przyjaciele i wrogowie
Rand nie biegł długo, tylko do bramy wypadowej, znajdującej się tuż za rogiem stajni. Jeszcze zanim tam dotarł, zwolnił kroku, starając się wyglądać jak najzwyczajniej, jakby się wcale nie spieszył.
Zwieńczona lukiem brama była zamknięta na głucho. Mogło przez nią przejechać zaledwie dwóch jeźdźców jednocześnie, lecz — podobnie jak wszystkie bramy w zewnętrznym murze — była obita szerokimi płatami żelaza i zamykana za pomocą grubej sztaby. Tuż przed nią stało dwóch strażników w zwykłych, stożkowatych hełmach i kolczugach, do pleców mieli przytroczone długie miecze. Piersi złotych opończ zdobił Czarny Jastrząb. Znał cokolwiek jednego z nich, Ragana. Na ogorzałym policzku Ragana, przysłoniętym kratownicą hełmu, widać było biały trójkąt, bliznę po strzale trolloka. Na widok Randa w jego pomarszczonej twarzy ukazały się dołki uśmiechu.
— Oby pokój miał cię w swej opiece, Randzie al’Thor. — Ragan prawie krzyczał, pragnąc zagłuszyć dzwony. — Masz zamiar walić króliki po głowach, czy też nadal się upierasz, że ta pałka to łuk?
Drugi strażnik zrobił krok, by stanąć bliżej bramy.
— Oby pokój miał cię w swej opiece, Raganie — odpowiedział Rand, zatrzymując się przed nimi. Z najwyższym wysiłkiem udało mu się zachować spokojny głos. — Wiesz, że to łuk. Widziałeś, jak z niego strzelałem.
— Nie nadaje się do strzelania z końskiego grzbietu — kwaśnym tonem orzekł drugi strażnik.
Rand rozpoznał go teraz, po głęboko osadzonych, nieomal czarnych oczach, które zdawały się nigdy nie mrugać. Wyzierały spod przyłbicy niczym dwie bliźniacze groty z wnętrza jeszcze jednej, większej jaskini. Czuł, że mógłby mieć większego pecha, gdyby nie Masema strzegł akurat bramy, ale nie bardzo wiedział, o ile większego, chyba żeby to była Czerwona Aes Sedai.
— Jest za długi — dodał Masema. — Ja ze swojego łuku, gdy jadę galopem, potrafię wypuścić trzy strzały, a ty je tylko tracisz przez to monstrum.
Rand zmusił się do uśmiechu udając, że uznaje to za żart, choć nigdy nie słyszał ani jednego żartu z ust Masemy, nie widział też jego uśmiechu. Ludzie w Fal Dara na ogół akceptowali Randa, ćwiczył z Lanem, lord Agelmar gościł go przy swoim stole, a co najważniejsze, przybył do Fal Dara w towarzystwie Moiraine, Aes Sedai. Niektórym jednak wyraźnie trudno było zapomnieć, że jest przybyszem z obcych stron i prawie się do niego nie odzywali, a jeśli już, to tylko z konieczności. Masema był najgorszy z nich wszystkich.
— Mnie on wystarcza — odparł Rand. — A skoro już mowa o królikach, Raganie, to może tak wypuściłbyś mnie na zewnątrz? Cały ten rwetes i bieganina to dla mnie za wiele. Wolałbym zapolować na króliki, nawet jeśli żadnego nie wypatrzę.
Ragan wykonał półobrót, żeby spojrzeć na swego towarzysza i nadzieje Randa zaczęły rosnąć. Ragan był przyjaznym człowiekiem, który pogodą ducha tuszował ponurą bliznę i wyraźnie lubił Randa. Jednak Masema pokręcił głową.
— Nie wolno, Randzie al’Thor — rzekł Ragan i westchnął. Nieznacznie skinął też głową w stronę Masemy, jakby się chciał wytłumaczyć. Gdyby to zależało tylko od niego... — Nikt nie może stąd wyjść bez glejtu. Szkoda, że nie spróbowałeś kilka minut temu. Rozkaz zaryglowania bram przyszedł dopiero co.
— Ale po cóż lord Agelmar chciałby mnie zatrzymywać?
Masema przyglądał się podejrzliwie jego tobołkom i sakwom. Rand usiłował go ignorować.
— Jestem jego gościem — mówił dalej do Ragana. — Daję słowo, mogłem stąd wyjść w dowolnej chwili podczas ostatnich tygodni. Czemu miałby wydawać taki rozkaz? Bo to rozkaz lorda Agelmara, nieprawdaż?
Słysząc to, Masema zamrugał, a wieczny mars na czole pogłębił się. Wydawało się też, że już zapomniał o pakunkach na plecach Randa.
Ragan roześmiał się.
— Któż inny mógłby wydać taki rozkaz, Randzie al’Thor? Mnie przekazał go Uno, rzecz jasna, ale czyj mógłby to być rozkaz?
Oczy Masemy, wbite w Randa, nawet nie mrugnęły.
— Chciałbym tylko stąd wyjść, to wszystko — powiedział Rand. — Ale w takim razie zobaczę, co się dzieje w ogrodach. Królików tam nie znajdę, ale przynajmniej nie ma takich tłumów. Niechaj was Światłość oświeci i pokój ma w swej opiece.