Odszedł, nie czekając na pożegnalne błogosławieństwo. Postanowił, że w żadnym przypadku nawet się nie zbliży do ogrodów.
„Niech sczeznę, już po wszystkich ceremoniach, więc w każdym ogrodzie mogą być jakieś Aes Sedai.”
Czując wzrok Masemy na swoich plecach — był pewien, że to jego wzrok — maszerował normalnym krokiem. Potknął się jednak, bo dzwony znienacka ucichły. Mijały minuty. Długie minuty. Zasiadająca na Tronie Amyrlin zostanie zaraz wprowadzona do jej komnat. Zaraz każe po niego posłać, zarządzi poszukiwania, jeśli go nie znajdą. Gdy tylko zniknął z pola widzenia bramy wypadowej, znowu pobiegł.
Znajdująca się w pobliżu pomieszczeń kuchennych Brama Woźniców, którą sprowadzano całą żywność do twierdzy, była zamknięta i zaryglowana, stało przy niej dwóch żołnierzy. Minął ich pospiesznie, potem pędem pokonał dziedziniec kuchni, jakby już nigdy w życiu nie miał się zatrzymać.
Przy Psiej Bramie, na tyłach twierdzy, tak niskiej i wąskiej, że mógł przez nią przejść tylko jeden pieszy, również stali strażnicy. Zawrócił błyskawicznie, zanim zdążyli go spostrzec. Bram było niewiele jak na tak ogromną twierdzę, ale skoro pilnowano nawet Psiej Bramy, to z całą pewnością pozostałych nie pozostawiono bez dozoru.
A gdyby tak znalazł kawał powroza... Wszedł na stopnie wiodące do samego szczytu zewnętrznego muru, na szeroki podest otoczony blankami. Nie poczuł się najlepiej... tak wysoko... gdyby znowu nadleciał tamten wiatr, nie miałby osłony, ale widział stamtąd pomiędzy wysokimi kominami i szpiczastymi dachami drogę do samego muru miejskiego. Mimo całego miesiąca pobytu w Fal Dara, te domy wciąż dziwnie wyglądały dla kogoś nawykłego do zabudowań Dwu Rzek, krokwie sięgały prawie do samej ziemi, jakby budowle składały się wyłącznie z krytych drewnianymi gontami dachów i kominów ustawionych pod kątem, co miało zapobiec gromadzeniu się na nich śniegu. Twierdzę otaczał przestronny brukowany plac, ale w odległości zaledwie stu kroków od muru zaczynały się ulice, rojne od ludzi krzątających się wokół codziennych obowiązków, sklepikarzy w fartuchach pod markizami straganów, pospolicie odzianych farmerów, którzy przyjeżdżali do miasta kupować i sprzedawać, sokolników, kupców i mieszkańców miasta, zebranych w gromadach, bez wątpienia rozprawiających o niespodzianej wizycie Zasiadającej na Tronie Amyrlin. Widział wozy i ludzi mijających jedną z miejskich bram. Najwyraźniej strażnikom strzegącym murów miasta nie kazano nikogo zatrzymywać.
Spojrzał na najbliższą wieżę strażniczą, jeden z żołnierzy uniósł odzianą w rękawicę dłoń w jego stronę. Odwzajemnił gest z cierpkim uśmiechem. Strażnicy mieli na oku każdy fragment podmurza. Przechylony przez framugę zerknął w dół — przez otwory w murze, w których osadzano pale — na rozległe koryto suchej fosy. Szeroka na dwadzieścia kroków i głęboka na dziesięć, straszyła kamienną, zdradliwie wypolerowaną otchłanią. Otaczał ją niski mur, nachylony do wewnątrz, by nie mógł posłużyć za kryjówkę, a dno jeżyło się ostrymi jak brzytwa palami. Nawet gdyby miał powróz, a strażnicy nie patrzyli w tę stronę, nie dałby rady pokonać fosy. Ostateczna zapora, broniąca przed wtargnięciem trolloków do środka twierdzy, równie skutecznie grodziła jemu drogę.
Nagle poczuł, że jest zmęczony do szpiku kości, że wyciekły z niego wszystkie siły. Przybyła Zasiadająca na Tronie Amyrlin i nie było jak uciec. Żadnego wyjścia i Zasiadająca na Tronie Amyrlin. Jeśli wiedziała, że tu jest, jeśli to ona wysłała ten wiatr, który go pochwycił w swe szpony, to na pewno już go poszukiwała, poszukiwała za pomocą tego wszystkiego, do czego są zdolne Aes Sedai. Króliki miały więcej szans z jego łukiem. Ale nie chciał się poddać. Powiadano, że ludzie z Dwu Rzek potrafią uczyć kamienie i dawać lekcje mułom. Pozostawieni z niczym, ratowali się uporem.
Zszedł z muru i ruszył na wędrówkę po twierdzy. Nie zwracał uwagi na to, którędy idzie, bo na razie nikt go się tutaj nie spodziewał. Omijał drogę do swego pokoju, do stajni, do którejś z bram — Masema mógł zaryzykować i przez Uno donieść, że próbował uciec — trzymał się z daleka od ogrodów. Myślał wyłącznie o unikaniu wszystkich Aes Sedai. Nawet Moiraine. Ona wiedziała o nim. Ale mimo to nic mu nie zrobiła.
„Na razie. Na razie, na ile ci wiadomo. A jeśli zmieniła zamiary? Może to ona posłała po Zasiadającą na Tronie Amyrlin?”
Skołowany oparł się na chwilę o ścianę korytarza, czując pod barkami twardy kamień. Niewidzącymi oczyma wpatrywał się w pustą dal i widział rzeczy, których nie chciał widzieć.
„Poskromiony. Czy byłoby aż tak źle, gdyby to wszystko wreszcie się skończyło? Naprawdę skończyło?”
Zamknął oczy, ale nadal widział siebie, skulonego jak królik, który nie ma dokąd uciec i Aes Sedai krążące nad nim jak kruki.
„Ci, których poskromiono, prawie od razu umierają. Odechciewa im się żyć.”
Zanadto dobrze pamiętał słowa Thoma Merrilina, żeby znieść taką wizję. Otrząsnął się żwawo i pośpiesznie ruszył w głąb korytarza. Lepiej się nie zatrzymywać w jednym miejscu, dopóki go jeszcze nie znaleziono.
„A tak nawiasem mówiąc, to jak długo będą cię szukać? Jesteś jak owca w zagrodzie. Jak długo?”
Dotknął rękojeści miecza.
„Nie, jaka tam owca. Żadna Aes Sedai ani nikt inny tak nie myśli.”
Czuł się trochę głupio, ale powziął silne postanowienie, że coś zdziała.
Ludzie wracali już do swych obowiązków. Kuchnię położoną najbliżej Wielkiej Sali wypełniał harmider głosów i szczękania garnków, w tej sali Zasiadająca na Tronie Amyrlin i jej świta mieli dziś spożywać wieczerzę. Kucharze, pomywacze i kredensowi pracowali jak opętani, psy dreptały w wiklinowych bębnach, obracając tym samym połcie mięs nabite na szpikulce. Pokonał szybko buchający stamtąd żar i parę, zapachy przypraw i potraw. Nikt nie poświęcił mu uważniejszego spojrzenia, wszyscy byli zanadto zajęci.
Korytarze na tyłach warowni, wiodące obok izdebek zamieszkałych przez służbę, wrzały niczym rozkopane mrowisko, biegali tam mężczyźni i kobiety spieszący wdziać swój odświętny przyodziewek. Dzieci skryły się ze swymi zabawami do kątów, by nikomu nie wchodzić pod nogi. Chłopcy wymachiwali drewnianymi mieczami, dziewczynki bawiły się drewnianymi lalkami, niektóre obwieszczały, że to ich lalka jest Zasiadającą na Tronie Amyrlin. Większość drzwi stała otworem, przysłonięte jedynie sznurami paciorków. Na ogół stanowiło to znak, że w danej izbie oczekuje się gości, tego dnia jednak znaczyło to tylko, że jej mieszkaniec się śpieszy. Nawet ci, którzy kłaniali się Randowi, robili to praktycznie w biegu.
Czy ktoś z nich usługując gościom, usłyszy, że go szukają, i czy powie wtedy, że go widział? Czy zagadnie jakąś Aes Sedai i zdradzi, gdzie go znaleźć? Znienacka wydało mu się, że oczy, które teraz mija, mają chytry wyraz, że coś rozważają i knują za jego plecami. Wyobraźnia nawet dzieciom przydała podejrzanego wyglądu. Wiedział, że to tylko wyobraźnia — był tego pewien, musiało tak być — lecz kiedy zostawił już za sobą pokoje dla służby, poczuł się tak, jakby uciekł z potrzasku, zanim sprężyna zdążyła się zatrzasnąć.
W niektórych częściach twierdzy nie było żywej duszy, ludzie, którzy tam zazwyczaj pracowali, dostali niespodziewanie wolne. W kuźni zbrojowni pogaszone paleniska, milczące miechy. Cicho. Zimno. Martwo. A jednak jakby wcale nie pusto. Zaswędziała go skóra i natychmiast odwrócił się na pięcie. Nikogo. Tylko wielkie, kwadratowe skrzynie na narzędzia i zaszpuntowane beczki pełne oliwy. Poczuł, jak jeżą mu się włosy na karku i znowu błyskawicznie się obrócił. Na ścianach wisiały młoty i szczypce. Rozejrzał się gniewnie dookoła.