„Nikogo tu nie ma. To tylko moja wyobraźnia. Ten wiatr i Amyrlin wystarczą, żebym zaczął coś sobie roić.”
Na dziedzińcu zbrojowni otoczył go znienacka wir wiatru. Mimo woli podskoczył w miejscu, przerażony, że znowu go pochwyci. Przez chwilę czuł woń rozkładu, za plecami słyszał czyjś chytry śmiech. Tylko przez chwilę. Przerażony okrążył dziedziniec, bacznie się rozglądając. Na brukowanym grubo ciosanymi kamieniami dziedzińcu nie było nikogo prócz niego.
„To tylko ta twoja przeklęta wyobraźnia!”
Pobiegł jednak z uczuciem, że znowu słyszy za sobą tamten śmiech, tym razem bez akompaniamentu wiatru.
Na dziedzińcu, na którym trzymano drewno, wrażenie powróciło, znowu czuł, że ktoś tam jest. Że jakieś oczy podglądają go zza wysokich sągwi porąbanego drewna, ułożonych w wysokich szopach, że ktoś zerka na niego ukradkiem spomiędzy stert wysuszonych szczap i desek po przeciwległej stronie dziedzińca, przed warsztatem cieśli, teraz zamkniętym na głucho. Za nic nie chciał rozglądać się dookoła, nie chciał się zastanawiać, jak to możliwe, by jedna para oczu mogła się przemieszczać z miejsca na miejsce tak szybko, jakim cudem pokonała otwarty dziedziniec, od szopy do warsztatu, nie wykonawszy żadnego zauważalnego ruchu. Był pewien, że tych oczu jest tylko dwoje.
„Wyobraźnia. A może już popadłem w obłęd.”
Przeszył go dreszcz.
„Jeszcze nie. Światłości, błagam, jeszcze nie.”
Ze sztywno wyprostowanymi plecami przekradł się przez dziedziniec, a niewidzialny obserwator ruszył w ślad za nim.
W ciemnych korytarzach płonęło zaledwie kilka pochodni z sitowia, a oczy były wszędzie, w spichlerzach, pełnych korców suszonego grochu i fasoli, zastawionych półkami z pomarszczoną rzepą i burakami albo beczkami z winem, kadziami z soloną wołowiną i dzbanami, ale czasami szły za nim, czasami czekały na niego w środku. Ani razu nie usłyszał niczyich kroków prócz własnych, ani razu nie usłyszał trzasku drzwi, chyba że sam je otworzył i zamknął, ale oczy były wszędzie.
„Światłości, popadam w obłęd.”
Otworzył kolejne drzwi i wypłynęły stamtąd ludzkie głosy, ludzki śmiech, wlewąjąc weń ulgę. Tu nie będzie żadnych niewidzialnych oczu. Wszedł do środka.
Połowa pomieszczenia była po sam sufit zastawiona worami z ziarnem. W drugiej części, pod jedną z nagich ścian, klęczało półkolem kilku ludzi. W oczy rzucały się skórzane kaftany i włosy przycięte równo wokół głowy, wskazując, że to zwykli posługacze. Ani kępek na czubkach czaszek, ani strojów służby usługującej przy pańskim stole. A więc nikogo, kto mógłby go przypadkiem zdradzić.
„A jeśli umyślnie?”
Na tle cichego gwaru głosów rozległ się grzechot kości do gry, a ten, który je rzucił, zaniósł się ochrypłym śmiechem.
Grającym przypatrywał się Loial; pogrążony w zamyśleniu pocierał podbródek palcem grubszym od ludzkiego kciuka, głową nieomal dotykał krokwi zawieszonych w odległości prawie dwu piędzi ponad głowami pozostałych. Żaden z graczy nawet na niego nie zerkał. Na Ziemiach Granicznych, i nie tylko, widok Ogira nie był czymś powszednim, jednakże tu ich znano i akceptowano, a Loial przebywał w Fal Dara dostatecznie długo, by jeszcze prowokować jakieś komentarze. Ogir zapiął po szyję swą ciemną tunikę ze sztywnym kołnierzem i rozkloszowanym dołem, sięgającym cholew wysokich butów, jedna z wielkich kieszeni była mocno wybrzuszona i obciążona czymś bardzo dużym. Na ile Rand go znał, były to z pewnością książki. Loial za nic nie chciał się oddalić od książek, nawet jeśli teraz jego uwagę pochłonęła gra w kości.
Wbrew wszystkiemu Rand mimo woli uśmiechnął się. Loial często tak na niego działał. Wiedział tak dużo o jednych rzeczach i tak niewiele o innych, a najwyraźniej chciał wiedzieć wszystko. Rand jednak pamiętał, że pierwszy raz, gdy zobaczył Loiala, z tymi jego uszami, z których sterczały kępki włosów, brwiami, które podrygiwały jak długie wąsy i nosem przesłaniającym nieomal całą twarz — wydawało mu się, że widzi trolloka. Nadal się tego wstydził. Ogir i trolloki. Myrddraal i stwory wyskakujące z ciemnych zakamarków baśni opowiadanych nocami. Stwory z opowieści i legend. Tak właśnie o nich myślał przed wyjazdem z Dwu Rzek. Jednakże od czasu opuszczenia domu widział tyle wcielonych opowieści, że nie mógł być już pewien niczego. Aes Sedai i niewidzialni obserwatorzy, wiatr, który chwytał i nie puszczał. Uśmiech na jego twarzy zbladł.
— Wszystkie opowieści są prawdziwe — powiedział cicho.
Loial zastrzygł uszami i obrócił głowę w stronę Randa. Gdy zobaczył, że to on, jego twarz oblał szeroki uśmiech i natychmiast do niego podszedł.
— Ach, tu jesteś. — Głos Loiala brzmiał jak głuche buczenie trzmiela. — Nie widziałem cię na powitaniu. To było coś, czego nigdy przedtem nie widziałem. Tych dwóch rzeczy. Ceremonii Powitania w Shienar i Zasiadającej na Tronie Amyrlin. Wygląda na zmęczoną, nie uważasz? Pewnie niełatwo zasiadać na Tronie Amyrlin. To pewnie coś jeszcze gorszego niż bycie Starszym, jak domniemuję. — Urwał z wyrazem zamyślenia na twarzy, jednak tylko dla zaczerpnięcia oddechu. — Powiedz mi, Rand, czy ty też znasz tę grę? Oni tu grają w coś prostszego, używają tylko trzech kości. My w stedding używamy czterech. Oni nie chcą ze mną grać, wiesz? Mówią tylko: „Chwała Budowniczym” i nie chcą robić ze mną zakładów. Moim zdaniem to niesprawiedliwe, nieprawdaż? Używają dość małych kości... — marszcząc twarz przyjrzał się swoim dłoniom, tak wielkim, że mogłyby obłapić całą ludzką głowę... — ale ja i tak uważam...
Rand chwycił go za ramię i wszedł mu w słowo.
„Budowniczowie!”
— Loial, przecież to Ogirowie wybudowali Fal Dara, prawda? Czy znasz stąd jakieś inne wyjście oprócz bram? Jakiś otwór. Kanał ściekowy. Cokolwiek, przez co człowiek dałby radę się przecisnąć. W miarę możliwości poza zasięgiem wiatru.
Loial obdarzył go zbolałym grymasem, końce brwi nieomal opadły mu na policzki.
— Rand, Ogirowie zbudowali Mafal Dadaranel, ale to miasto zostało zniszczone podczas Wojen z Trollokami. To — musnął kamienną ścianę opuszkami grubych palców — wznieśli ludzie. Umiem naszkicować plan Mafal Dadaranel, widziałem mapy w pewnej starej księdze, która się znajduje w Stedding Shangtai, ale o Fal Dara nie wiem więcej niż ty. Ale twierdza jest dobrze zbudowana, nie uważasz? Pospolita, ale zbudowana jak należy.
Rand oparł się ciężko o ścianę, z całej siły zaciskając powieki.
— Muszę się stąd wydostać — wyszeptał. — Bramy są zaryglowane i nie pozwalają nikomu wyjść, ale ja muszę się stąd wydostać.
— Ale dlaczego, Rand? — wolno powiedział Loial. — Nikt tutaj nie zrobi ci nic złego. Dobrze się czujesz? Rand? — Nagle podniósł głos. — Mat! Perrin! Rand jest chyba chory.
Rand otworzył oczy i zobaczył swoich przyjaciół wstających z podłogi. Mat Cauthon, długonogi jak bocian, z tajemniczym uśmieszkiem, jakby widział coś, czego nie widział nikt inny. Kudłaty Perrin Aybara, o solidnych barkach i potężnych ramionach, nabytych od pracy w charakterze czeladnika kowalskiego. Obydwaj wciąż mieli na sobie ubrania z Dwu Rzek, proste i mocne, lecz mocno podniszczone w podróży.
Mat cisnął kości pod nogi siedzących półkolem graczy. Jeden z mężczyzn zawołał:
— Ejże, południowcze, nie możesz odchodzić od gry, kiedy wygrywasz!
— Lepiej teraz, niż gdy zacznę przegrywać — powiedział ze śmiechem Mat, mimo woli dotykając swego kaftana w okolicy pasa.
Rand skrzywił się. Mat ukrywał tam sztylet z rubinową rękojeścią, sztylet, z którym nigdy się nie rozstawał, sztylet, bez którego nie mógł się obyć. Było to skażone ostrze, zabrane z martwego miasta Shadar Logoth, skażone i zniekształcone przez zło nieomal dorównujące Czarnemu, zło które zabiło Shadar Logoth przed dwoma tysiącami lat, lecz wciąż żyło pośród opustoszałych ruin. Ta skaza mogła zabić Mata, gdyby zatrzymał dłużej sztylet, lecz gdyby go się pozbył, zabiłaby go jeszcze prędzej.