Wiersze

Do granic nieba sięgające pole

Wre morderstwami, krew śniegi rumieni,

Na ciała skrzepłe w spokoju kamieni

Dymiące słońce rzuca ranny kurz.

Jest rzeka na wpół lodami przykryta

1 niewolnicze na brzegach pochody,

Nad siną chmurę, ponad czarne wody

W czerwonym słońcu, błysk bata.

Tam, w tym pochodzie, w milczącym szeregu,

Patrz, to twój syn. Policzek przecięty

Krwawi, on idzie, małpio uśmiechnięty,

Krzycz! W niewolnictwie szczęśliwy.

Rozumiesz. Jest taka cierpienia granica,

Za którą się uśmiech pogodny zaczyna,

1 mija tak człowiek, i już zapomina,

O co miał walczyć i po co.

Jest takie olśnienie w bydlęcym spokoju,

Gdy patrzy na chmury i gwiazdy, i zorze,

Choć inni umarli, on umrzeć nie może

I wtedy powoli umiera.

Zapomnij. Nic nie ma prócz jasnej tej sali
I walca, i kwiatów, i świateł, i ech.
Świeczników sto w lustrach kołysząc się pali,
I oczy, i usta, i wrzawa, i śmiech.

Naprawdę po ciebie nie sięga dłoń żadna,
Przed lustrem na palcach unosząc się stań.
Na dworze jutrzenka i gwiazda poranna,
I dzwonią wesoło dzwoneczki u sań.