Ale tego nikt nie mógł zobaczyć ani tym bardziej usłyszeć. Chata z zapadniętą i omszałą strzechą była dobrze okryta wśród mgieł, na moczarach, na które nikt nie odważał się zapuszczać.
Rozdział drugi
Wkraczając w wiek dojrzewania, młoda dziewczyna zaczyna podejmować próby penetracji dziedzin życia uprzednio jej niedostępnych, co w baśniach symbolizuje wejście do tajemniczej wieży i poszukiwanie ukrytej tam komnaty. Dziewczyna wspina się na szczyt wieży, stąpając po kręconych schodach — schody w snach są symbolem przeżycia erotycznego. Zakazana komnata, ów mały zamknięty na klucz pokój, symbolizuje vaginę przekręcenie klucza w zamku to symbol aktu seksualnego.
Zachodni wiatr przyniósł nocną burzę.
Czamofioletowe niebo pękło wzdłuż linii błyskawicy, eksplodowało przeciągłym łoskotem gromu. Nagły deszcz uderzył w kurz drogi kroplami gęstymi jak olej, zaszumiał na dachach, rozmazał brud na okiennych błonach. Ale silny wiatr szybko przepędził ulewę, odegnał burzę gdzieś hen, daleko, za płonący błyskawicami horyzont.
I wtedy rozszczekały się psy. Zadudniły kopyta, zabrzęczała broń. Dzikie hałłakowania i gwizdy zjeżyły włos rozbudzonym wieśniakom, zrywającym się w popłochu, zapierającym drągami drzwi i okiennice. Spocone dłonie zaciskały się na styliskach siekier, na trzonkach wideł. Zaciskały się mocno. Ale bezsilnie.
Terror, terror leci przez wieś. Ścigani czy ścigający? Szaleni i okrutni z wściekłości czy ze strachu? Przelecą, nie wstrzymując koni? Czy też rozjarzy się za chwilę noc ogniem gorejących strzech?
Cicho, cicho, dzieci…
Mamo, czy to demony? Czy to Dziki Gon? Zmory z piekła rodem? Mamo, mamo!
Cicho, cicho, dzieci. To nie demony, nie diabły…
Gorzej.
To ludzie.
Psy ujadały. Dął wicher. Rżały konie, łomotały podkowy. Przez wieś i noc leciała hulajpartia.
Hotsporn wjechał na wzgórek, wstrzymał i obrócił konia. Był przezorny i ostrożny, nie lubił ryzyka, zwłaszcza wtedy, gdy czujność nic nie kosztowała. Nie spieszył się ze zjazdem w dół, nad rzeczkę, do stacji pocztowej. Wolał pierwej dobrze się przypatrzeć.
Przed stacją nie było koni ani zaprzęgów, stał tam wyłącznie jeden furgonik zaprzężony w parę mułów. Na płachcie widniał napis, którego Hotsporn nie mógł z daleka odczytać. Ale niebezpieczeństwem nie pachniało. Hotsporn potrafił wyczuwać niebezpieczeństwo. Był zawodowcem.
Zjechał nad zakrzaczony i zarośnięty łozą brzeg, zdecydowanie wparł konia w rzekę, przebrodził galopem wśród bijących powyżej siodła rozbryzgów wody. Taplające się przy brzegu kaczki uciekły z głośnym kwakiem.
Hotsporn ponaglił konia, przez rozgrodzony płot wjechał na podwórze stacji. Teraz mógł już odczytać napis na płachcie furgonu głoszący: "Mistrz Almayera, Kunsztownik Tatuażu". Każdy wyraz napisu wymalowany był innym kolorem i zaczynał się od przesadnie wielkiej, ozdobnie iluminowanej litery. A na skrzyni wozu, powyżej prawego przedniego koła, widniała wymalowana purpurową farbą nieduża rozdarta strzała.
— Z konia! — usłyszał zza pleców. - Na ziemię, a żywo! Ręce z daleka od rękojeści!
Podeszli go i otoczyli bezszelestnie — z prawej Asse, w czarnej skórzanej kurtce nitowanej srebrem, z lewej Falka, w zielonym zamszowym kubraczku i berecie z piórkami. Hotsporn ściągnął kaptur i zasłonę z twarzy.
— Ha! — Asse opuścił miecz. - To wy, Hotsporn. Poznałbym, ale zmylił mnie ten kary koń!
— Ależ kobyłka śliczna — powiedziała z zachwytem Falka, odsuwając beret na ucho. - Czarna i lśniąca jak węgiel, ani włoska jaśniejszego. A zgrabna! Ech, krasawica!
— Ano, taka się trafiła za niecałe sto florenów — uśmiechnął się niedbale Hotsporn. - Gdzie Giselher? W środku?
Asse kiwnął głową. Falka, patrząc na klacz jak urzeczona, poklepała ją po szyi.
— Gdy biegła przez wodę — uniosła na Hotsporna wielkie zielone oczy — to była niczym istna kelpie! Gdyby z morza się wynurzyła, a nie z rzeczki, nie uwierzyłabym, że to nie prawdziwa kelpie.
— A widziała panna Falka kiedy prawdziwą kelpie?
— Na obrazku — dziewczyna spochmumiała nagle. - Dużo by o tym gadać. Chodźcie do środka. Giselher czeka.
Przy oknie, dającym nieco światła, stał stół. Na stole półleżała Mistle, wsparta na łokciach, od pasa w dół goła, nie mająca na sobie nic prócz czarnych pończoch. Między jej nieskromnie rozkraczonymi nogami klęczał chudy i długowłosy osobnik w burym chałacie. Nie mógł być to nikt inny jak mistrz Almavera, kunsztownik tatuażu, albowiem właśnie zajęty był wykłuwaniem na udzie Mistle kolorowego obrazka.
— Chodź bliżej, Hotsporn — zaprosił Giselher, odsuwając zydel od dalszego stołu, za którym siedział z Iskrą, Kayleighem i Reefem. Dwaj ostatni, jak Asse, też odziani byli w czarną cielęcą skórę usianą klamerkami, ćwiekami, łańcuszkami i innymi wymyślnymi ozdobami ze srebra. Jakiś rzemieślnik musiał na nich potężnie zarobić, pomyślał Hotsporn. Szczury, gdy napadła ich zachcianka wystroić się, płaciły krawcom, szewcom i rymarzom iście po królewsku. Jasna rzecz, nigdy też nie były od tego, by po prostu zedrzeć z napadniętej osoby odzież lub biżuterię, która wpadła im w oko.
— Znalazłeś, jak widzę, naszą wiadomość w ruinach starej stacji? — przeciągnął się Giselher. - Ha, co gadam, inaczej przecie nie byłoby cię tu. Szybko nawet zjechałeś, przyznać muszę.
— Bo klacz śliczna — wtrąciła Falka. - Założę się, że i rącza!
— Ja waszą wiadomość znalazłem — Hotsporn nie spuszczał oka z Giselhera. - A co z moją? Dotarła do ciebie?
— Dotarła… — zająknął się herszt Szczurów. - Ale… No, krótko mówiąc… Nie było wtedy czasu. A potem żeśmy się popili i mus był się trochę wywczasować. A później inna nam droga wypadła…
Cholerni gówniarze, pomyślał Hotsporn.
— Krótko mówiąc, nie wykonałeś polecenia?
— Ano nie. Wybacz, Hotsporn. Nie było jak… Ale następnym razem, ho, ho! Niezawodnie!
— Niezawodnie! — potwierdził z emfazą Kayleigh, choć nikt nie prosił go, by potwierdzał.
Cholerni, nieodpowiedzialni gówniarze. Popili się. A później inna droga im wypadła. Do krawców po frymuśne ciuszki, ani chybi.
— Napijesz się?
— Dziękuję, nie.
— A może tego skosztujesz? — Giselher wskazał stojące wśród gąsiorków i kubków ozdobne puzdereczko z laki. Hotsporn już wiedział, czemu w oczach Szczurów jarzył się tak dziwny blask, czemu ich ruchy były tak nerwowe i szybkie.
— Pierwszorzędny proch — zapewnił Giselher. - Nie weźmiesz szczypty?
— Dziękuję, nie. - Hotsporn wymownie spojrzał na plamę krwi i niknący w komorze ślad na trocinach, wyraźnie wskazujący, którędy i dokąd powleczono trupa. Giselher zauważył spojrzenie.
— Jeden pachoł zucha tu chciał odgrywać — parsknął. - Aż go Iskra skarcić musiała.
Iskra zaśmiała się gardłowo. Od razu było widać, że jest mocno podniecona narkotykiem.
— Tak go skarciłam, że się krwią zachłysnął — pochwaliła się. - A wtedy inni z miejsca spokornieli. To się nazywa terror!
Była jak zwykle obwieszona klejnotami, diamentowy kolczyk miała nawet w skrzydełku nosa. Nie nosiła skóry, lecz wiśniowy kaftanik z brokatowym wzorkiem, już na tyle słynny, by być ostatnim krzykiem mody wśród złotej młodzieży z Thurn. Podobnie jak jedwabna chusta, którą owijał głowę Giselher. Hotsporn słyszał już nawet o dziewczynach, które strzygły się "na Mistle".