Dijkstra patrzył.
— Popatrz na mapę — powtórzył król. - Powiem ci, co wiosną zrobi Emhyr var Emreis.
Wiosną zacznie się ofensywa na niespotykaną skalę — oznajmiła Carthia van Canten, poprawiając przed zwierciadłem swe złociste loki. - Och, wiem, że to informacja sama w sobie mało sensacyjna, przy każdej miejskiej studni baby umilają sobie pranie opowieściami o wiosennej ofensywie.
Assire var Anahid, wyjątkowo dziś rozdrażniona i zniecierpliwiona, zdołała jednak powstrzymać się od pytania, czemuż to zatem zawraca się jej głowę tak mało sensacyjnymi informacjami. Ale znała Cantarellę. Jeśli Cantarella zaczynała o czymś mówić, to miała powody. A wypowiedzi zwykła kończyć wnioskami.
— Ja jednak wiem trochę więcej od pospólstwa — podjęła Cantarella. - Vattier opowiedział mi wszystko, cały przebieg narady u cesarza. Do tego przyniósł do mnie całą teczkę map, gdy zasnął, obejrzałam je sobie… Mówić dalej?
— Ależ tak — zmrużyła oczy Asstre. - Proszę, moja droga.
— Kierunek głównego uderzenia to oczywiście Temeria. Rubież rzeki Pontar, linia Novigrad — Wyzima — Ellander. Uderza grupa armii "Środek", pod dowództwem Menno Coehoorna. Flankę zabezpiecza grupa armii "Wschód", uderzająca z Aedirn na Dolinę Pontaru i Kaedwen…
— Na Kaedwen? — uniosła brwi Assire. - Czyżby zatem koniec kruchej przyjaźni, zawartej przy dzieleniu łupów?
— Kaedwen zagraża prawej flance — Carthia van Canten leciutko wydęła pełne wargi. Jej buzia laleczki pozostawała w strasznym kontraście do wypowiadanych strategicznych mądrości. - Uderzenie ma charakter prewencyjny. Wydzielone oddziały grupy armii "Wschód" mają związać wojsko króla Henselta i wybić mu z głowy ewentualną pomoc dla Temerii.
— Na zachodzie — podjęła blondynka — uderza specjalna grupa operacyjna «Verden», z zadaniem opanowania Cidaris i szczelnego zamknięcia blokady Novigradu, Gors Velen i Wyzimy. Sztab generalny liczy się bowiem z koniecznością oblegania tych trzech twierdz.
— Nie wymieniłaś nazwisk dowódców obu grup armii.
— Grupa "Wschód", Ardal aep Dahy — uśmiechnęła się lekko Cantarella. - Grupa «Verden», Joachim de Wett. Assire wysoko uniosła brwi.
— Ciekawe — powiedziała. - Dwaj książęta, obrażeni wykreśleniem ich córek z planów małżeńskich Emhyra. Nasz cesarz jest albo bardzo naiwny, albo bardzo sprytny.
— Jeżeli Emhyr coś wie o spisku książąt — powiedziała Cantarella — to nie od Vattiera. Vattier nic mu nie powiedział.
— Mów dalej.
— Ofensywa ma mieć skalę dotychczas nie spotykaną. Łącznie, licząc oddziały liniowe, rezerwy, służby pomocnicze i tyłowe, w operacji weźmie udział ponad trzysta tysięcy ludzi. I elfów, ma się rozumieć.
— Data rozpoczęcia?
— Nie ustalono. Sprawą kluczową jest zaopatrzenie, zaopatrzenie to przejezdność dróg, a nikt nie jest w stanie przewidzieć, kiedy skończy się zima.
— O czym jeszcze opowiedział Vattier?
- Żalił się, biedaczek — błysnęła ząbkami Cantarella. - Cesarz znowu go obsobaczył i zrugał. Przy ludziach. Znowu powodem było owo tajemnicze zniknięcie Stefana Skellena i całego jego oddziału. Emhyr publicznie nazwał Vattiera niedołęgą, szefem służb, które zamiast sprawiać, by ludzie znikali bez śladu, są zaskakiwane takimi zniknięciami. Skonstruował na ten temat jakiś złośliwy kalambur, którego Vattier jednak nie umiał dokładnie powtórzyć. Potem cesarz żartem spytał Vattiera, czy to aby nie oznacza, że powstała jakaś inna sekretna organizacja, utajniona nawet przed nim. Bystry jest nasz imperator. Blisko trafia.
— Blisko — mruknęła Assire. - Co jeszcze, Carthia?
— Agent, którego Vattier miał w oddziale Skellena, a który również zniknął, nazywał się Neratin Ceka. Vattier musiał go bardzo cenić, bo jest niezwykłe przygnębiony jego zniknięciem.
Ja też, pomyślała Assire, jestem przygnębiona zniknięciem Jediaha Mekessera. Ale ja, w odróżnieniu od Vattiera de Rideaux, wkrótce będę wiedziała, co się wydarzyło.
— A Rience? Vattier nie spotykał się z nim więcej?
— Nie. Nie wspominał.
Obie milczały przez chwilę. Kot na kolanach Assire mruczał głośno.
— Pani Assire.
— Słucham, Carthia.
— Czy długo jeszcze będę musiała grać rolę niemądrej kochanki? Chciałabym wrócić na studia, poświęcić się pracy naukowej…
— Niedługo — przerwała Assire. - Ale jeszcze trochę. Wytrzymaj, dziecko.
Cantarella westchnęła.
Skończyły rozmowę i pożegnały się. Assire var Anahid spędziła kota z fotela, jeszcze raz przeczytała list od Fringilli Vigo, bawiącej w Thussaint. Zamyśliła się, albowiem list niepokoił. Niósł między wierszami jakieś treści, które Assire wyczuwała, ale ich nie pojmowała. Było już po północy, gdy Assire var Anahid, nilfgaardzka czarodziejka, uruchomiła megaskop i nawiązała telekomunikację z zamkiem Montecalvo w Redanii.
Filippa Eilhart była w króciutkiej nocnej koszuli na cieniutkich ramiączkach, a na policzku i dekolcie miała ślady uszminkowanych ust. Assire najwyższym wysiłkiem woli powstrzymała grymas niesmaku. Nigdy, przenigdy nie zdołam tego zrozumieć, pomyślała. I nie chcę tego rozumieć.
— Możemy mówić swobodnie?
Filippa wykonała dłonią szeroki gest, otaczając się magiczną sferą dyskrecji.
— Teraz tak.
— Mam informacje — zaczęła sucho Assire. - Same w sobie nie są one sensacyjne, mówią o tym nawet baby przy studniach. Wszelakoż…
— Cała Redania — powiedział Esterad Thyssen, patrząc na swą mapę — może w tej chwili wystawić trzydzieści pięć tysięcy liniowego żołnierza, z tego cztery tysiące ciężkiej pancernej jazdy. Okrągło licząc, rzecz oczywista.
Dijkstra kiwnął głową. Rachunek był absolutnie precyzyjny — Demawend i Meve mieli podobną armię. Emhyr rozwalił ich w dwadzieścia sześć dni. To samo stanie się z wojskami Redanii i Temerii, o ile się nie wzmocnicie. Popieram waszą ideę, Dijkstra, twoją i Filippy Eilhart. Potrzeba wam wojska. Potrzeba wam bitnej, dobrze wyćwiczonej i dobrze wyekwipowanej konnicy. Potrzeba wam takiej konnicy za jakiś milion bizantów.
Szpieg potwierdził kiwnięciem, że i temu rachunkowi nie da się niczego zarzucić.
— Jak ci jednak bez wątpienia wiadomo — podjął sucho król — Kovir zawsze był, jest i będzie neutralny. Z Cesarstwem Nilfgaardzkim wiąże nas traktat, podpisany jeszcze przez mego dziada, Esterila Thyssena, i imperatora Fergusa var Emreisa. Litera tego traktatu nie pozwala Kovirowi wspierać wrogów Nilfgaardu pomocą wojskową. Ani pieniędzmi na wojsko.
— Gdy Emhyr var Emreis zdławi Temerię i Redanię — odchrząknął Dijkstra — wtedy spojrzy na północ. Emhyrowi nie będzie dosyć. Może się okazać, że wasz traktat nagle nie będzie wart funta kłaków. Dopiero co mowa była o Folteście z Temerii, który układami z Nilfgaardem zdołał kupić sobie raptem szesnaście dni pokoju…
— O, mój drogi — żachnął się Esterad. - Tak argumentować nie wolno. Z traktatami jak z małżeństwem: nie zawiera się ich z myślą o zdradzie, a gdy się zawarło, nie podejrzewa się. A komu to nie pasuje, niech się nie żeni. Bo nie można zostać rogaczem, nie będąc żonatym, ale przyznasz, że strach przed rogami to żałosne i dość śmieszne usprawiedliwienie dla wymuszonego celibatu. A rogi nie są w małżeństwie tematem do rozważań: "co by było, gdyby". Dopóki się rogów nie nosi, nie porusza się tej kwestii, a gdy się już nosi, to i nie ma o czym gadać. A skoro już przy rogach jesteśmy, jak się miewa małżonek pięknej Marie, markiz de Mercey, redański minister skarbu?
— Wasza królewska mość — ukłonił się sztywno Dijkstra — ma godnych pozazdroszczenia informatorów.
— Owszem, mam — przyznał król. - Zdziwiłbyś się, ilu i jak bardzo godnych. Ale i ty nie musisz wstydzić się twoich. Tych, których masz na moich dworach, tutaj i w Pont Vanis. O, daję słowo, że każdy z nich zasługuje na najwyższą notę.
Dijkstra nawet okiem nie mrugnął.
— Emhyr var Emreis — ciągnął Esterad, patrząc na nimfy na plafonie — też ma kilku dobrych i dobrze usadowionych agentów. Dlatego powtórzę: racją stanu Koviru jest neutralność i zasada pacia sunt seruanda, Kovir nie łamie zawartych umów. Kovir nie łamie umowy nawet po to, aby uprzedzić złamanie umowy przez drugą stronę.
— Ośmielę się zauważyć — rzekł Dijkstra — że Redania nie namawia Koviru do łamania paktów. Redania żadną miarą nie zabiega o sojusz czy pomoc wojskową Koviru przeciw Nilfgaardowi. Redania chce… pożyczyć małą sumkę, którą zwrócimy…
— Już to widzę — przerwał król — jak zwracacie. Ale to akademickie rozważania, bo ni szeląga wam nie pożyczę, A obłudną kazuistyką mnie nie racz, Dijkstra, bo pasuje ona do ciebie jak do wilka śliniaczek. Jakieś inne, poważne, mądre i celne argumenty masz?
— Nie mam.
— Poszczęściło ci się — powiedział po chwili milczenia Esterad Thyssen — żeś został szpiegiem. W handlu nie zrobiłbyś kariery.
Jak świat długi był i szeroki, wszystkie pary królewskie miewały oddzielne sypialnie. Królowie — z bardzo różną częstotliwością — odwiedzali sypialnie królowych, zdarzało się, że królowe składały niespodziewane wizyty w sypialniach królów. Potem zaś małżonkowie rozchodzili się do własnych komnat i łóż.
Monarsza para Koviru i pod tym względem stanowiła wyjątek. Esterad Thyssen i Zuleyka sypiali zawsze razem — w jednej sypialni, na jednym olbrzymim łożu z olbrzymim baldachimem.