Czterdzieści lat wcześniej, gdy Sirocco ostatni raz weszła przez Porta d'Argento do miasta swego ojca, w Brionii było więcej niż tuzin minstrelów, przybyłych do pałacu dla rozrywki jej ojca i uciechy dworu. I wielu z nich zdołało wymknąć się szczęśliwie z umierającego miasta. Jednak żaden minstrel, kuglarz czy grajek nie potrafił później powtórzyć pieśni Sirocco. Pamiętali jedynie głos fletu i łopot skrzydeł demonów, gdy ulatywały spomiędzy dachów ku porannemu niebu. Ale nie umieli przypomnieć sobie melodii. Zupełnie jakby Duilio wymiótł ją z ich pamięci tym samym gorącym, ostrym wichrem, który smagał resztki kamiennych murów Brionii, póki nie rozpadły się i nie zamieniły w szary piach.
Jednak tego wieczoru na Isola di Tutti Venti Sirocco grała z taką łatwością, jakby znów wędrowała pomiędzy skrzydlatymi lwami ku Porta d'Argento u stóp akweduktu. Demon brevy przebudził się w sadzawce na dziedzińcu pałacu i, zatrwożony obcą pieśnią, runął ku nim poprzez gęste korony pinii, kasztanów, cyprysów i jaśminów. Dołączyła do niego tramontana, zimna i rozgniewana, potem ponente i lavantera o zwodniczo łagodnych głosach, które przynoszą deszcz i podżegają wodne potwory do zniszczenia, a także ich brat, marin, przybywający znad samego środka oceanu. Od strony północnych skał podniósł się euraquilo o lodowatym oddechu i zaraz przyłączyły się do niego bliźniacze etezje i meltemi, postrach żeglarzy. Zbiegały się do ogrodu ze wszystkich zakątków wyspy, hucząc, szumiąc i poświstując gniewnie, bo na wyspie był mag i nie znały jego imienia.
Gdy wzlatywały tuż nad ogrodem, a pnie cyprysów, pinii i kasztanów zaczynały giąć się w ich palcach, melodia chwytała je za włosy i ściągała w dół w kaskadach jesiennych liści. Przypominały sobie. Pieśń fletu zwabiała je i wąską ścieżką wiodła w miasto, którego nie było. Od Porta d'Argento i dwóch skrzydlatych lwów prowadziła je przez kamienne ulice i place, na których cały rok kwitły krzewy tamaryszku. Znów był świt. Na kopułach świątyń i klasztorów kładł się różowawy odblask słońca i dzwony śpiewały głosami eoli.
Kiedy Sirocco skończyła i odsunęła flet od ust, jej imiennik poderwał się spomiędzy korzeni pinii w płaszczu z kurzawy, unosząc płaty darni, kamienie, mech, korę, zeschnięte gałązki i różane kwiaty. Dopiero wysoko ponad wyspą i pałacem maga sirocco wydał pojedynczy krzyk udręki, krzyk demona, który służył tylko dwóm panom i wciąż pamiętał wędrówkę pomiędzy gwiazdami.
– Myliłem się – powiedział Ercole w przystani. – Nie wierzyłem, gdy mówiono mi, że to zaklęta wyspa. Magia Duilia nie zdołałaby mnie zranić, ale są rzeczy, które sięgają głębiej niż magia. Nie powinienem był tu przypływać, pani.
– Myliłeś się także w innej rzeczy – odparła cicho Sirocco. – Tę pieśń grano jeszcze dwukrotnie, z daleka od Brionii. Raz, kiedy Duilio doścignął mnie w Golfo delle Spinarello i pozwolił mi odejść wolno. I na brzegu Isola delia Fine del Mondo, gdy opłakiwałam śmierć ojca.
– Nikt mnie nie ostrzegł, że jesteś okrutna,
Sirocco roześmiała się.
– Są też rzeczy okrutniejsze niż magia i bardziej niszczące niż wojna. Przekonasz się.
Ercole chciał coś powiedzieć, ale już pochyliła się nad łodzią i położyła rękę na głowie demona zaklętego w kształt łabędzia.
– Płyń! – rozkazała i łódź odbiła od brzegu.
Ercole miał jeszcze powrócić na Isola di Tutti Venti. Jeden, jedyny raz.
W kilka miesięcy później armia Ercole wyszła z górskich pieczar i ruszyła ku martwemu płaskowyżowi, który pozostał na miejscu, gdzie kiedyś skrzydlate lwy strzegły murów Brionii. Magowie zwykli walczyć zimą, by nie pustoszyć na darmo kraju, który stanie się zdobyczą zwycięzcy. Także tym razem plony były już zebrane do ostatniego kłosa i kiści. Na wieść o nadciągającym wojsku wieśniacy zagnali do chat kozy, kury i nawet niskie, płowe osiołki, a potem trwali w bezruchu za zapartymi okiennicami, nasłuchując głuchego dudnienia maszerujących demonów. Stworzone w głębi ziemi, z daleka od słońca, golemy Ercole nie były kształtne czy urodziwe. Nie dorównywały marmurowemu pięknu demonów Brionii ani złudnej delikatności wichrów z Isola di Tutti Venti. Ale też piękno nie było ich celem.
Magowie z rzadka zwracali się ku żywiołowi ziemi, który uważano za pośledniejszy od innych i przynależny stregom. Jednak w wysokich, zimnych grotach Costa dei Gabbiani, gdzie chronili się banici, elegancja nie była cenniejsza od siły. W mroku, którego nie rozjaśniał nigdy promień słońca, Ercole chwytał demony i poprzez kolejne transmutacje wiązał je z ziemią. Tworzył ich kości z jasnych wapiennych skał i odziewał je w ciężką, kleistą glinę z dolin, dawał im oczy z kwarcu i pazury z szarego granitu. Musiało to trwać miesiącami, bo kiedy wyszły na równinę, demonów było tak wiele, że ziemia pękała im pod stopami. Dopiero wtedy dostrzegł je Duilio. I zaczął zbierać wichry, aby wyjść golemom naprzeciw.
Ostatniej nocy leżeli z Sirocco w ciemności. Za otwartymi oknami róże w ogrodzie kwitły, jak zawsze, a zapach spowijał ich ciasno ze wszystkich stron.
– Pamiętasz, jak na krańcu świata powiedziałem, że choć jedna rzecz powinna być naprawdę? Wszystko pomiędzy nami było prawdziwe. Każdy dzień. A teraz to tylko kolejna bitwa, choć groźniejsza od innych. Ale wrócę do ciebie.
– Albo ja cię odnajdę.
Bitwa na Pianura Grigia trwała cztery dni; armie wszystkich księstw Costa dei Gabbiani zbuntowały się przeciwko Duiliowi i dołączyły do Ercole. Czwartego dnia o zmroku golemy Ercole powstrzymały wichry i zepchnęły je ku morzu, wystarczająco daleko, by ludzkie armie mogły zejść z okolicznych wzgórz i dołączyć do walki. I to był koniec bitwy. Zanim księżyc wzeszedł na dobre, strzała wystrzelona przez łucznika jednego z nadmorskich miast przebiła serce Duilia. Uwolnione spod zaklęcia wichry dopełniły dzieła, rozrywając na strzępy resztę jego wojska. Tylko najemnicy z Arcipelago delia Rugiada Rossa przez całą noc bronili się na brzegu, u burt swoich okrętów. O brzasku jednak musieli ustąpić – pożeglowali na zachód, ku Isola di Tutti Venti, by zanieść Sirocco wieść o klęsce.
Tej samej nocy czterdziestu gońców, po jednym na każde z miast, podbitych niegdyś przez Duilia, pognało przez równinę z jasnymi pochodniami, by obwieścić rodakom śmierć tyrana. Wybijano garnizony jego żołnierzy, obnoszono po placach głowy namiestników. Nawet w odległych górskich osadach wieśniacy przepędzali kijami rządców i poborców podatków. Ale wciąż trwała Isola di Tutti Venti, naga pośrodku morza i odarta z ochronnego płaszcza demonów. Tam schroniły się resztki najemników, półtora tysiąca żołnierzy, dwa klasztory mnichów, którzy bezustannie tropili demony na kopule nieba, dostojnicy, doradcy i cały wspaniały dwór maga. Tam też pozostało trzech synów Duilia, z których każdy miał w oczach magię błękitną jak niebo.
Miasta Costa dei Gabbiani przysłały okręty i cztery setki naw ruszyły ku wyspie największą armadą w historii Półwyspu. Morze było spokojne. Trzeciego dnia sprzymierzeńcy zobaczyli na horyzoncie jasne szczyty Isola di Tutti Venti. Większość z nich nigdy wcześniej nie widziała wyspy, bo demony wichrów odpychały obce statki i ani ptak nie przelatywał nad nią bez zgody Duilia.
Mówiono potem, że nawet najzacieklejsi wrogowie zastygli na chwilę z podziwu, bo magowie czasami tworzyli dzieła trwałe, ale żaden z nich nie zdołał zespolić demonów w kształt całej wyspy. Gdyby Duilio żył, część flotylli rozpierzchłaby się zapewne na sam widok górskiego łańcucha, który majaczył w szarej morskiej mgiełce. Ale Duilio był martwy i wspomnienie jego mocy, zamkniętej w strzelistej formie Isola di Tutti Venti, wydawało się urągowiskiem. Buntownicy pożeglowali, więc dalej.
Nastał zmierzch, wyspa mrugała ku nim setkami pochodni i latarń. Kiedy podpłynęli bliżej, zobaczyli, że wokół brzegu unosi się wielka mnogość łodzi, statków i tratw zbitych pospiesznie z bali. Flotylla ustawiła się w szyku, z okrętem Ercole na samym przedzie, gotując się do bitwy. Ci, którzy stali obok maga, opowiadali później, że gdy pierwsza z wyspiarskich łodzi podpłynęła bliżej, Ercole zmienił się na twarzy. Potem zrobił coś jeszcze. Zaklęciem przywołał demony podmorskich prądów, które schwyciły w palce okręty jego sojuszników.